Op 25 augustus 2003 kocht ik mijn lieve merrie Sam. De weken daarna waren een ramp. Sam was echt gevaarlijk. Ik weet niet precies wat ze allemaal mee gemaakt heeft, maar als je in haar ogen keek zag je 1 grote ellende. Ik heb nog nooit zo'n gespannend en gestresst paard gezien en meegemaakt. Na een hele tijd vechten ging het steeds beter. Ik kon in ieder geval een borstel over haar heen halen, wat voor ons al heel wat was.
Na ongeveer drie kwart jaar haalde ik de dierenarts erbij, deze constateerde na een langere tijd Kissing spines. Ik heb zelf de foto's ook bekeken, en het zag er niet zo mooi uit. Ook haar spieren waren 1 verklampte boel. Er zaten een aantal zenuwen vast. Alleen dit bezoekje aan de dierenarts koste sam zoveel stress dat ze weer even uit haar doen was.
Ik stond voor de keus: een lange revalidatie weg inslaan of haar van alle ellende verlossen.
Ik heb er voor gevochten. Ze stond op pijn stillers, heb een speciaal zadel laten aan meten, heb verder ontzettend veel medicijnen moeten geven voor de spanning, de spieren, en haar gesteldheid. Ik heb veel lessen gevolgt, van fysio tot weet ik veel wat. Ze is behandeld door de fysio en een aantal keer gekraakt.
Ik ben naar andere stalling verhuist voor de rust.
Al met al ging het steeds beter, we vallen steeds weer in een diep dal, maar met dokteren en de fysio en al met al kwamen we daar ook weer uit en kwamen weer iets verder.
Uit eindelijk ben ik naar een stal gegaan waar meer regelmaat voor haar is.
Het leek allemaal erg goed te gaan. Sam blijft een zenuwachtig paard, en heeft haar beweging echt nodig.
2 weken geleden sloeg ze in 1 keer om, ze accepteerde mij niet meer op haar rug. Ik kon de teugels niet aannemen en begon met een maloot door het rond te schudden. Ik heb met zoveel mensen gesproken, de klachten die ze nu uit, komen waarschijnlijk weer uit haar rug.
Ik ben tot nu toe al 3 jaar met haar aan dokteren, ze heeft voor mijn gevoel een mooi leven bij mij gehad. Ik ben op, ik kan de moed niet meer verzamelen om haar weer alles aan te doen wat ze al ik weet niet hoe vaak mee heeft gemaakt om er weer boven op te komen.
Ik heb voor de eerste keer in 3 jaar tijd, na zoveel ellende er over nagedacht om haar rust te geven. Ik kan op de een of andere manier het besluit niet nemen. Ik weet niet of ik er goed aan doe. Ik wil alles voor haar doen, ik wil haar ook als weide paard neerzetten, maar weet niet of ze hier wel gelukkig van wordt. Er zal een tijd komen dat ze helemaal aftakelt, en wil niet dat ze die tijd gaat mee maken. Ik hou zo ontzettend veel van der, en kan der niet missen, maar wil ook echt niet egoistisch zijn....Wat moet ik toch doen? Wanneer weet je dat het leven wat je je paard geschonken hebt mooi geweest is? en hoe weetje wat de beste keus is?