Elan, mijn eerste paard, het paard dat mij over mijn rij-angst heeft heengeholpen, mijn leermeester, is gisteren plotseling overleden.
Gistermiddag werd ik gebeld op mijn werk: “Hannie, Elan heeft vastgelegen in de stal. Schrik niet maar hij is niet fit, hij kan niet overeind komen”.
Ik voelde het al… en begon meteen te huilen. Ik heb mijn vriend gebeld (Josfoto) om me op te komen halen. Toen ik op stal kwam hadden ze het tussenschot ertussenuit gehaald en daar lag hij dan…
Ik knielde bij hem neer en hij hinnikte zachtjes. Ik heb tegen hem gepraat, hem gestreeld en hem met een vochtige spons bewerkt. Iedereen die op stal was, was erbij, iedereen aangeslagen en stilletjes… De DA was er, had hem wat pijnstillers gegegeven en maakte een opmerking over zijn hoofd, die ik niet begreep.
Door de natte spons kwam Elan weer een beetje bij zijn positieven en probeerde op te staan. Op het moment dat ik dacht dat het hem ging lukken knalde zijn hoofd naar beneden met een geweldige klap op de grond, zijn tanden door zijn lip, bloed… Het was afschuwelijk voor Elan en vreselijk om te zien.
Elke poging van Elan om op te staan eindigde zo… met die vreselijke knal van zijn hoofd, dat hij niet onder controle had…
We hebben hem nog met zijn allen omgedraaid in de hoop dat het hem dan wel zou lukken, maar zijn pogingen eindigden iedere keer op dezelfde afgrijselijke manier. Ik ben bij hem gaan zitten en ik heb hem gezegd dat hij mocht gaan van mij, hoe vreselijk dankbaar ik was voor alles wat hij voor mij betekend had.
De DA kwam terug en stelde voor hem te gaan testen op spierbevangenheid.
Ik vroeg hem of de coördinatie van zijn hoofd nog zou kunnen verbeteren.
“Neen, dat komt niet meer goed”… “Laat hem dan in vrede inslapen”… heb ik gezegd. Ik ben bij hem gebleven tot zijn laatste ademtocht, hij is er niet meer mijn kanjer.
Elan was een geweldig paard, maar als ik bij stal kwam dan was hij altijd chagrijnig in het begin, oortjes naar achteren en bepaald niet vriendelijk.
Donderdag, de dag voor zijn dood dus, was dat niet zo. Hij was opgewekt en vrolijk. We hebben samen een goed gesprek gevoerd. Omdat hij zo groot was en niet meer zo jong, maar er nog wel geweldig uitzag, was hij de ster van stal zullen we maar zeggen, een imposante persoonlijkheid. Die avond hebben we les gehad en hij liep zo goed als nooit tevoren. Hij en ik hadden er echt geweldig veel plezier in. Ik bedankte mijn instructrice, die ook helemaal enthousiast was en ik bedankte Elan, mijn reus, mijn kasteel, die alles voor mij gaf.
De volgende middag is hij er niet meer en ik kan het niet geloven…