Wij hebben 1 van onze 3 paarden 3 maand geleden moeten laten inslapen.
Ik had er eigenlijk geen hechte band mee, me moeder wel, die heeft haar 20 jaar gehad en veel mee meegemaakt, gelukkig heeft ze veel veulens gehad en hbben wij er nu ééntje van... Zo zie je haar 'voort'leven.
Maar zoals ik al zei had ik niets speciaals met dat paard, ik heb er wel mijn kleine kinderjaren mee rondgehobbeld enzo maar voor de rest niks.
Nu huil ik nog steeds bij het minste dat over 'dood' gaat, zelfs over een pennystrip

Weet er iemand of dit nog verminderd?
Daarjuist was ik nog in iemands profiel aan het kijken en kwam ik een gedicht tegen over egoistisch zijn (ik denk dat de meeste het wel kennen)... Ik ben gewoon in een mega harde huilbui gevallen... 'k mis ze zo...

Ik moet er niet aan denken hoe het is als Cas sterft... Maar jah dat moet ooit ook gebeuren

Dus probeer ik nu iedere minuut dat ik bij haar ban van haar te genieten!
Wie heeft dit nog voor?
Ik weet het, het is raar verwoord, maar ik weet niet hoe ik het anders moet doen!