Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-05-06 23:45

hoe verwerk jij zijn/haar dood?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-05-06 23:45

inmiddels is ze al 9 maanden dood..maar het is zo moeilijk..en ik kan het niet verwerken..Ik ben 1 van de gene die afscheid moest nemen van haar beste vriendinnetje..Spekkiej..

nu vraag ik me af..hoe verwerken jullie de dood van je beste vriendje?

**Geplaatst**: 16-05-06 23:55

Re:

Geplaatst: 16-05-06 23:55

Hmm, het verdriet blijft, maar slijt wel..

Hoe ik het heb kunnen verwerken weet ik niet, maar het verdriet is geminderd. Op het begin had ik het er moeilijk mee, en steeds dacht ik eraan hoe hij daar lag en stond met hulpeloze ogen. Te vroeg om te gaan, maar te ziek om gezond verder te leven. Het was beter voor hem, en met dat in mn gedachte en hem een plekje te hebben gegeven in mn hart is het verdriet gesleten, maar zal dr altijd zijn..

Ik denk ook dat dat het is gekomen omdat ik hem nog heb gezien toen ie dood was. Vredig en nu volledig pijnloos. Beter voor hem. Ik denk dat dat toch wel het belangrijkste was voor me. Het inzien dat het beter voor hem was en accepteren dat hij niet meer bij mij kon zijn, maar vergeten zal ik hem nooit.

**Geplaatst**: 18-05-06 19:55

Re:

Geplaatst: 18-05-06 19:55

Vlak na Ame's dood heb ik het verdriet een hele tijd opgekropt. Het was allemaal nog zo onwerkelijk, het kon ook maar moeilijk tot me doordringen. Eigenlijk kwam pas maanden later de klap nog eens.
Het heeft ook een hele tijd geduurt voor het een beetje begon te slijten. Het is nu 1 en een kwart jaar geleden, maar ik mis haar nog steeds even erg. Ik kan er alleen nu wat makkelijker mee omgaan.

**Geplaatst**: 18-05-06 20:50

Re:

Geplaatst: 18-05-06 20:50

verwerken? als je denkt het verwerkt te hebben ben je nog niet eens halverwege... dat is mijn ervaring. Toen moontje stierf en ik na een half jaar morena kocht dacht ik het verwerkt te hebben. maar niets was minder waar.. elke dag dat ik naar stal reed was dat met tranen in mijn ogen. en met de vraag of ik wel blij mocht zijn met een ander paard... dat paard was er immers nooit gekomen als zij niet gestorven was. het schuldgevoel dat dat weer naar mijn nieuwe paardje gaf was zo dubbel. pas toen morena ziek werd kon ik me er overheen zetten. ik kon voor haar doen wat ik voor moontje niet had kunnen doen. helaas mocht alles niet baten en moest ik ook morena laten gaan. weer dat verdriet maar nu heb ik het gewoon laten gaan, over me heen laten komen. en nee ik heb het van beide ben ik bang nog niet helemaal verwerkt. ik denk nog vaak wat als... maar de leuke herinneringen nemen wel de overhand. en samen met lily durf ik weer een beetje positief naar paarden te kijken. maar dat houd niet in dat ik niet in paniek raak als zij ook maar enig symptoom toont wat mijn sterretjes hadden... de pijn word minder maar verwerken??? daar ben ik misschien ook nog wel niet helemaal aan toe.

**Geplaatst**: 20-05-06 17:19

Re:

Geplaatst: 20-05-06 17:19

Hey ymke, ik ben ook nog steeds opzoek naar dat antwoordt.
Ik huil nog bijna elke dag om Frida, terwijl dat nu (al) een 14 maanden geleden is.
Elke dag denk ik aan haar en stiekem heb ik ook nog een beetje hoop haar ooit terug te zien. Waarom weet ik niet maar ik heb gewoon het gevoel dat ik haar ooit weer tegen kom. Elke schimmel die ik zie bekijk ik even van dichtbij.
Wist jij van tevoren dat Spekkie werd ingeslapen?
Ik van Frida niet. Ze had vaker einschuss gehad en er over heen gekomen. Ik was er bij de dierenarts bij om haar te begelieden. Ik heb nog ruzie met Jules gemaakt omdat hij haar zo hardhandig de stal uit trapte. (Ze kon niet meer lopen van de pijn)
Ik ben niet eens op mn moeders verjaardag gekomen omdat Frida ziek was. Ik heb met haar gewandeld en 2 weken later was ze beter.
11 maanden later was ze weer ziek, einschuss weer. Omdat ze hoogdrachtig was was ze zwakker.
Ik had het te druk met mijn werk. Ik heb haar niet geholpen, ik heb haar niet vertroeteld.
Donderdags ben ik (stiekem) naar de faculteit gegaan waar ze stond. Ik schrok: ze was mager, hangende buik, diep liggende ogen.
Maar ik was ook oplgelucht: ze stond! Ze at hooi! Ze hinnikde zelfs naar me! Ik voele me zo schuldig dat ik haar niet he kunnen knuffelen en aaien en met haar heb kunnen wandelen.

Ik ging weer naar huis. in de overtuiging dat ze met een paar weken wel weer beter zou zijn.

2 dage later hoorde ik het pas. Over msn. Frida is dood. Ik heb echt alles geprobeerd om haar nog te zien. De faculteit gebeld, gemaild. Ik wilde afscheid nemen maar dat kon niet meer.

Toen ben ik naar de manege gegaan, ik heb haar papieren in mogen kijken.

Hoe ik het heb verwerkt? Niet. Of wel?
Ik weet het niet, ik weet alleen nog dat ik verschrikkelijk boos was.
Boos op de manege!
Boos omdat ze in haar stal een wond heeft opgelopen!
Boos omdat er nog geen nieuwe stallen waren!
Boos op ingeborg omdat ik nooit met Frida het bos in mocht!
Boos op jeroen omdat hij wel met Frida het bos in ging elk jaar!
Boos dat ik geen afscheid heb kunnen nemen!
Boos dat ze niet meer geprobeerd hebben om haar in leven te houden!
Boos dat ze me niet hebben geinformeerd hadden dat ze haar gingen inslapen!
Boos, boos omdat ik me zo machteloos voelde. Mijn maatje, mijn meisje ze was echt alles voor me!

Als ze me nou gewoon hadden gebeld, mijn oom werkt op de faculteit, hij had haar wel kunnen redden dacht ik.

Maar ja, dat is achteraf gepraat. Als ik het van tevoren had geweten had ik haar opgekocht, had ik haar gered, had ik bij haar gezeten dat ze werd ingeslapen...

Nee, ik heb het niet verwerkt, het lukt me niet. Ik denk elke dag aan haar en dat zal voorlopig niet overgaan.
Ik ben trots op der, dat ze me zoveel heeft geleerd. Ik ben haar dankbaar om de tijd die ik met haar heb gehad. Maar ik blijf me schuldig voelen. O god wat had ik haar graag laten weten hoeveel ik om haar gaf.

Ik ben naar een klooster geweest, ik heb met mensen over doodgaan gepraat. Over de hemel en het wederzien van je geliefden daar. Volgens broeders zie ik haar nog een keer, ooit.

Ik had nooit gedacht dat ik zoveel kon liefhebben en dat dat zo'n pijn zou doen als je maatje dan weggenomen wordt.

Ik ben sinds dien bang om me te hechten aan een paard, hoe gek het ook klinkt.

In het begin voelde ik me schuldig als ik op een ander paard zat. Als ik ergens een buitenrit reed dacht ik "Wat wilde ik dit graag met Frida doen!"

Ik blijf haar eeuwig in mn hart houden...

**Geplaatst**: 20-05-06 21:28

Re:

Geplaatst: 20-05-06 21:28

Ik heb het verdriet een hele tijd opgekropt, totdat ik nachtmerries kreeg dat ik haar in de steek liet enz.. Toen ben ik alles heel rustig aan gaan doen, veel gaan praten over haar.. ook zijn we een keer naar de fokker van haar toe geweest om naar haar moeder te kijken en kijken waar ze nou is opgegroeid.

Verder had ik veel moeite met het feit hoe de ziekte in elkaar zat. Ze had een redelijk onbekende ziekte die maar weinig voorkomt en ik kon niet beseffen dat onze Olymp dat was overkomen.

Ook ben ik een tijdje gestopt met paardrijden, ik kon me gewoon niet meer hechten aan een paard..

Olympia is nu dit jaar 3 jaar dood en moet zeggen dat het pas sinds een jaar weer echt goed met me gaat... Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk, maar nu zijn het leuke dingen waar ik aan kan denken en niet alleen maar de week dat ze onwijs ziek was en dood ging...

**Geplaatst**: 20-05-06 21:31

Re:

Geplaatst: 20-05-06 21:31

Na meer dan vier jaar kan ik nog ineens in paniek raken als ik eraan denk.
Dan slaap ik er nachten niet van en droom ik vaak over paarden die de meest afgrijselijke ziektes hebben en een spuitje krijgen, waarna ik helemaal in de war wakker word.
Heel vreemd.
Terwijl het echt het beste was voor Blink.
Waarschijnlijk heb ik het nog steeds niet geaccepteerd, maar nu merk ik dat het geleidelijk aan steed beter wordt.
Nu kan ik soms over zijn dood praten zonder dat ik gelijk erg emotioneel word.

En nu vind ik mezelf echt een aansteller.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-05-06 00:48

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 21-05-06 00:48

hé tessa..nee ik wist niet dat ze dood zou gaan..wel dat ze wegging..ik ben 2 weken later door kine gebeld dat er iets op de manege hing over spekkiej..en ja..toen kreeg ik hetzelfde als jou.. ik was ZO boos..ik kon het niet geloven dat ze het niet hadden verteld..ik had wel afscheid mogen nemen..maar bij nader inzien had ik dat denk ik liever niet gedaan..

maar arme arme frida..ohgod..wat schrok ik toen ik haar zag..(ik was degene die ondekte dat ze zo ziek was)..ik was aan het voeren..en frida at niet..dus ik liep haar stal in..en god..ik schrok me dood..dat been..arm paard..ik had zo gehoopt dat ze het gered had

en zo is het met elk paard

arme pony's..maar als je je indenkt..ze hadden pijn..of toch niet? jij kan niet voelen wat een paard voelt..spekkiej had zo'n lol in het leven..maar diep van binnen had ze misschien pijn..en het is hard..maar ik zie spekkiej's dood als moord..maar misschien was het beter voor haar..

maar ik..ik kan het verdriet niet verwerken..ik krijg het niet weg..ik ben zo veranderd sinds spek dood is..spek was mijn bron van verhalen..al mijn verdriet, ik kon het bij haar kwijt..we voelden elkaar aan..na het ongeluk (waarbij ik mijn hele gezin verloor) leefde ik niet meer..maar spekkiej heeft mij geholpen..en ik ben dat gewoon kwijt..het verlies van spekkiej is in mijn ogen nog groter dan dat van mijn gezin..en ik ben boos..in mezelf..ik wou bij haar zijn..maar ik heb het niet gedaan..waarom niet? waarom heb ik haar daar alleen gelaten..in haar eentje..in de kou..

maar dan denk ik..wie ben ik om boos te zijn..het is beter zo..of niet? ik weet het niet..niemand weet het..maar ik mis haar zo erg..als ik aan haar denk..als ik spullen van haar zie..als ik de liedjes luister die ik voor haar zong..HAAR liedjes..ik kan het niet..telkens weer..telkens voel ik me leeg..

ik krijg hulp bij het verlies van mijn gezin..maar inmiddels is het hulp tegen het verlies van spekkiej..mijn dikkie..onze band was ongelovelijk..we voelde elkaar aan..echt..ik kon met haar praten..ook al sprak ze niet..ik verstond haar..maar op het laatste..die laatste week..ik haalde haar 's maandags op 3 benen de wei uit..het ging allemaal zo snel..ik zou die donderdag weer mogen rijden..maar het was te laat..haar droes was terug gekomen..ze kwamen mij vertellen dat ze teveel kostte..dat ze weg zou gaan..ze zouden haar verkopen..die vrijdag..mijn laatste kans om haar dag te zeggen..ze wou me iets vertellen..maar ik begreep haar niet..ik wist het niet..of wilde het niet weten..mijn spekkiej..wat was er? allemaal vragen gingen door mij heen..veel mensen die mee waren..vriendinnen..om me te steunen..ik hield me groot..wou voor de laatste keer plezier maken..in mijn hoofd had ik dat ik haar terug zou vinden..maar dat zou nooit gebeuren..op het moment dat iedereen wegging..ik was alleen..ik stortte totaal in..ik kon niets meer..niet meer praten..niks..

En spekkiej..ze was onrustig..zo had ik haar nooit gezien..en ik snapte haar niet..maar zij wist het..en ze wou het vertellen..ik kon het niet meer..ik had 4 uur bij haar gezeten..maar ik kon het niet meer..ik had besloten te gaan..weg..maar toen..een hinnik..spekkiej..ze probeerde het altijd..maar het lukte nooit..en toen..die laatste hinnik..alsof ze niet wou dat ik ging..maar ik wist niet wat ik moest doen..en ik ben gegaan..ik had spekkiej achter me gelaten..en nu..nu weet ik niets meer..alles gaat mis in mijn ogen..ik heb angst..om nog iemand kwijt te raken..julia, girley..wie zal de volgende zijn? m'n opa of oma? ik heb angst om mij te hechten..ik durf het niet..iedereen belooft dingen..maar ze kunnen het niet waarmaken..want het gebeurt..vroeg of laat..

maar spekkiej..mijn kleine spekkiej..ik kan het niet verwerken..want zij .. zij was speciaal..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-05-06 00:52

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 21-05-06 00:52

lorette..je bent echt geen aansteller..je geeft gewoon om iemand..en dat is belangrijk

**Geplaatst**: 21-05-06 11:40

Re: hoe verwerk jij zijn/haar dood?

Geplaatst: 21-05-06 11:40

Heel veel huilen en maar blijven denken dat het beter is voor je paard/pony, dat hij/zij het nu beter heeft.
Ik praat er met Pukkie ( m'n shetje, vriendje van Puck ) wel is over, verder heb ik eigenlijk ook niemand waarmee ik erover kan praten

**Geplaatst**: 21-05-06 12:21

Re:

Geplaatst: 21-05-06 12:21

Je topic; "Voor de laatste keer spekkiej in the picture" is ook wel goed denk ik. Dan kan je het er nog eens over hebben.
Misschien moet ik ook maar een frida topic maken.

Wat mij ook eens werd aangeraden is een brief schrijven naar frida (voor jou naar spekkiej dus) en dan verbranden of begraven ofzo.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-05-06 13:20

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 21-05-06 13:20

jaaaa maak een frida topic

die brief is inderdaad een goed idee..ik heb ook dingen als een "herinneringsdoosje". daar stop je alles in wat je aan haar doet herinneren zoals haar van haar staart..van haar lijfje..foto's, wat maakt het uit.

daarnaast heb ik ook nog een steen met spekkiej's naam. hij voelt zacht en lief aan..maar is wel hoekig..wat dus betekend: ze had wel pijn..maar genoot van het leven en probeerde altijd vrolijk te blijven.. die steen heb ik bijna altijd op zak. hij neemt jou lichaams temperatuur aan..waardoor ze toch een beetje bij je is

**Geplaatst**: 21-05-06 14:00

Re:

Geplaatst: 21-05-06 14:00

Ik heb alleen maar 3 foto's ofzo van frida...

Apart zeg zo'n steen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-05-06 14:20

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 21-05-06 14:20

klopt..maar het werkt wel

wat jammer dat je maar 3 foto's hebt

**Geplaatst**: 21-05-06 16:59

Re:

Geplaatst: 21-05-06 16:59

Het verdriet blijft! De pijn is er nog elke dag en ik heb het niet verwerkt.. Ik mis hem elke dag&nacht het slijt wel iets maar lang niet alles! Ik heb het verstopt voor iedereen dus niemand die het ziet!

**Geplaatst**: 25-05-06 04:59

Re:

Geplaatst: 25-05-06 04:59

Olympia schreef:
Ik heb het verdriet een hele tijd opgekropt, totdat ik nachtmerries kreeg dat ik haar in de steek liet enz.. Toen ben ik alles heel rustig aan gaan doen, veel gaan praten over haar.. ook zijn we een keer naar de fokker van haar toe geweest om naar haar moeder te kijken en kijken waar ze nou is opgegroeid.

Verder had ik veel moeite met het feit hoe de ziekte in elkaar zat. Ze had een redelijk onbekende ziekte die maar weinig voorkomt en ik kon niet beseffen dat onze Olymp dat was overkomen.

Ook ben ik een tijdje gestopt met paardrijden, ik kon me gewoon niet meer hechten aan een paard..

Olympia is nu dit jaar 3 jaar dood en moet zeggen dat het pas sinds een jaar weer echt goed met me gaat... Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk, maar nu zijn het leuke dingen waar ik aan kan denken en niet alleen maar de week dat ze onwijs ziek was en dood ging...

Ik kan me aardig verplaatsen in bovengenoemd verhaal, sterker nog in grote lijnen komt het zeker overeen met mijn verhaal, ook ik loop al een hele tijd met het feit dat mijn paard is overleden en ook ik ben gestopt met rijden maar wat het punt is bij ons dat is dat wij een x aantal paarden hebben staan die gereden moeten worden, of die in de opfok staan en waar je dus over na moet denken.

Mensen in mijn omgeving hebben alle begrip en wel omdat ze de band tussen mij en net die ene merrie kunnen volgen en er ook blij mee zijn want dat betekent dat je een mens bent en geen zakelijke gedachten hebt bij ieder paard (wat ik toch al niet heb in eerste instantie).
Ondanks dat begrip kom ik er niet verder mee en heb zelfs al therapie gehad van een therapeute via mijn werkgever en ja dat gaat ver maar het is echt zo.
Door dit soort topcs te bekijken en te lezen hoop ik een stuk verwerking te krijgen waardoor het allemaal wat makkelijker gaat en ik dus door kan gaan met alle mooie dingen die er liggen.

**Geplaatst**: 25-05-06 20:58

Re:

Geplaatst: 25-05-06 20:58

nu na bijna 2 jaar. blijft het gewoon moeilijk, om concoursen waar je komt denk je terug aan de tijd met je beste maatje, wat je hebt gewonnen en wat je hebt meegemaakt.
maar helaas, het leven heeft anders beslist.

Het leven gaat door en ze hebben altijd een deel van je hart, hoe moeilijk het soms ook is...

**Geplaatst**: 27-05-06 09:43

Re:

Geplaatst: 27-05-06 09:43

Voor sommige mensen vaag of niet te geloven... maar zo heb ik het wel beleefd.....

Vorig jaar januari is Wing Pear, mijn maatje overleden. Het was mijn keus dat de pijn moest stoppen. Een chronische spat aan zijn achterbenen was daar de oorzaak van.

Vaak heb ik getwijfeld of ik echt alles had geprobeerd... had ik misschien nog......

Na een half jaar, ik stond met mijn net nieuwe veulens in de wei, was hij daar opeens. Het was goed zo. Hij zou voor hun zorgen. Het grappige was dat mijn kleine veulen bepaalde dingen ging doen die wing pearl altijd deed...

Dit jaar 14 januari, precies een jaar nadat het gebeurde reed ik in de auto naar mijn werk. Verdrietig, huilend want het was een jaar geleden..... Terwijl ik daar reed galloppeerde hij ineens naast me in de berm. Ik moest hem loslaten vertelde hij me. Doorgaan met alles wat ik deed, want ik deed het goed. Ik had de juiste beslissing genomen. Maar hij moest ook een kans krijgen om verder te gaan...

Ik heb daar in de auto nogmaals afscheid van hem genomen. Gezegd hoeveel ik van hem hield...

Sinds die dag weet ik echt dat het goed is zo. Dat ik alles heb gedaan wat ik kon. En dat ik door moet gaan... Er zijn inmiddels weer 5 paardjes die mijn liefde nodig hebben.....

Iedereen veel succes met verwerken van wat je overkomen is. Ieder doet het op zijn eigen manier.. en dat is voor jou de juiste manier......

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.... (misschien voor jou een vaag verhaal...)

**Geplaatst**: 28-05-06 10:28

Re:

Geplaatst: 28-05-06 10:28

Heel veel naar zijn foto's gekeken.
Tegen hem "gepraat", over hem gepraat
en vooral heeeel veel huilen erom..
Ik huil nu nog bijna elke avond omdat ik hem zo mis..

**Geplaatst**: 28-05-06 16:20

Re:

Geplaatst: 28-05-06 16:20

Tja, inmiddels is het ruim 4 bijna 5 jaar terug dat ik mijn allerbeste maatje moest laten gaan.......... Maanden vol verdriet, opstaan, werken, thuiskomen en weer slapen gaan.

Maar ja, op die manier kan je niet verder leven, ook Black had het niet zo gewild. Wat is nou verwerken. Na bijna 5 jaar kan ik zeggen dat ik hem bij tijd en wijlen nog ontzettend mis, maar dat ik wel terug kan denken aan de mooie en vooral leuke dingen die wij samen gedaan hebben.

De mooie momenten staan mij nader bij als de momenten van verdriet. Koester de herinneringen aan je paard, en weet dat hij altijd een plekje in je hart inneemt.......... Vergeten dat nooit, de pijn wordt minder en de mooie herinneringen overheersen....gelukkig, na 5 jaar!!

**Geplaatst**: 04-06-06 13:46

Re:

Geplaatst: 04-06-06 13:46

Ik heb het nooit echt kunnen verwerken, Zodra ik er ook aan terug denk moet ik accuut huilen. Wel heb ik het klein beetje een plekje kunnen geven.
Zowiezo heb ik na zijn dood proberen gelijk het leven weer op te pakken, want het leven gaat door. Met of zonder het dier dat je lief hebt. Ik heb een ander maatje gekocht om een nieuw doel in het leven te krijgen & me er doorheen te slepen. Ik heb veel tegen hem gepraat en wanneer ik huilde zocht ik hem altijd op.
Dat heeft me onwijs goed gedaan, want wanneer ik bij hem was merkte ik gewoon dat hij me 'verstond' zeg maar.

Ik zal hem nooit vergeten, maar het is beter zo en dat besef ik maar al te goed, het is goed zo. Ooit zie ik hem toch weer terug...

**Geplaatst**: 04-06-06 17:17

Re:

Geplaatst: 04-06-06 17:17

Ik denk gewoon aan de goede dingen, en dat ze nu in vrede slaapt..Het zou niet eerlijk zijn als ze nog in pijn moest leven.
Het blijft k*t, maar was wel het beste, zo denk ik erover..
Vergeten zal ik haar nooit!

**Geplaatst**: 05-06-06 10:38

Re:

Geplaatst: 05-06-06 10:38

Ik vind en vond het nog steeds heel moeilijk.
Er zijn dagen dat ik bijna niet aan Toeter denk, maar er zijn dagen dat ik zou willen dat hij weer bij me was dat hij weer vrolijk hinnikte en met Ivy speelde.
Ik weet niet of ik het al helemaal verwerkt heb, maar het is al minder geworden het verdriet.
Ik denk dat ik het nooit helemaal zal verwerken, daar is het veel te heftig voor....
Gelukkig had ik Ivy nog toen toeter pas overleden was.
die heeft me enorm geholpen met mijn verdriet, die is er altijd voor me