Geplaatst: 16-05-06 18:44 eind maart dit jaar raakte ze hoefbevangen. zware medicijnen geweest die haar laatste redmiddel waren, dus dat was een onwijs spannende week. na ± 2 weken liep ze he-le-maal zuiver, voor ons dus een super gevoel. de da vond het ook super gaan en ze mocht weer het land op omdat het gras nog niet zo eiwitrijk was en het land waar ze opkwam niet veel gras had. dat ging goed, ze liep heerlijk, niet meer kreupel oid. dus de plannen waren van de zomer weer te gaan rijden.
afgelopen donderdagochtend was er niets aan de hand, donderdag avond liep ze al licht kreupel, dus wezen kijken, niets te zien, ze reageerde ook nergens op van pijn oid als je wat deed. vrijdag ochtend kon ze bijna niet meer lopen, dus snel naar binnen, de DA maar weer gebeld. die zei wat dingen die we moesten toen etc. zaterdag ochtend ging het echt niet meer en is smorgens om half 8 de DA geweest, die heeft allerlei testjes gedaan, met tangen ik weet allemaal niet wat ie wel niet gedaan heeft, ik lag nog in bed en wist niet dat ie zou komen. hij kon er niet achter komen was het was, hij is meer dan een uur bezig geweest.
mijn ouders hadden de hoop al opgegeven, de DA wou nog door vechten, dus medicijnen gegeven.
die gaven na 2 dagen geen effect. dus gister weer de DA erbij, dit maal een andere. hij wis er geen raad mee, dus smiddags kwam zijn collega. ik voelde de bui al hangen en wou er niet bij zijn. toen ik hem een kladblok uit z´n auto zag pakken was het voor mij al duidelijk. de tranen vloeide uit m´n ogen. gister eigenlijk heel de middag en avond eraan gedacht. telkens als ik mijn ouders zag sprongen de tranen uit m´n ogen. deze week gaat ze dus weg, ze gaat naar de slacht, zo is het niet meer fijn voor haar. met die pijn rondlopen. nu heb ik pijn door hetverlies van haar, maar ik heb liever zelf pijn dan dat zei dat heeft, ik heb 17 jaar, heel mijn leven dus!!! van haar mogen genieten!
Hivina, je was mijn topper, je hebt 2 mooie paarden voor mij achter gelaten. ik zal je missen!!
. 
