Geplaatst Het blijkt wel een enorme mafkees en een gigantische kamikazepiloot, met echt maffe acties bij tijd en wijlen, maar ach, dat is Asha, die enorm aan het puberen is, zich rot verveelt omdat ze zo slim is, enz enz.
Er zijn heftige dingen gebeurd, maar je denkt alle jonge paarden doen gekke dingen, en je pakt het aan en het lijkt rustig voor een tijdje en je paard is lief en braaf. Tot de volgende gekke actie of ontploffing.
Afgelopen tijd leken haar gekke acties erger te worden, tot ze, met draaien om mij heen om het hek van de wei dicht te kunnen doen plots ontplofte, zich omdraaide en daarbij het touw uit mijn handen rukte, een sprong naar voren deed en vol achteruit trapte, precies op mijn arm. Heb er een dubbele spiraalbreuk van mijn radius aan overgehouden die gerepareerd moest worden met 2 platen, en waar ik zeker een jaar mee zoet zal zijn.
Ik heb toen dit topic geopend, [PW] Plots explosief gedrag eindigt in gebroken spaakbeen
Daar kwamen nog al wat reacties, die ik allemaal wel mee heb genomen in mijn achterhoofd in de zoektocht naar wat er toch mis kan zijn gegaan.
Want in eerste instantie ben je boos, maar als mens zoek je toch een verklaring.
Mijn onderbuikgevoel zei dat er iets niet klopte, en heb haar goed bestudeerd, ik kon toch weinig anders met die arm.
En ik zag toch wel heel veel (goed) verborgen pijnsignalen en begon patronen te zien in de afgelopen jaren. Dingen die ik weet aan groeipijn, die met heftig pubergedrag samen vielen.
De vriendin waarmee ik de wei deel en ik zagen steeds meer signalen en verklaringen, en we leken vooral pijn in de nek te zien. Daardoor kwam het vermoeden van ecvm bij mij op, behalve dat ze niet atactisch was leek ze alles anders wat erbij beschreven is te vertonen
Ik wilde haar graag de foto laten zetten bij een kliniek, maar had door de onverwachte, bliksemsnelle trap natuurlijk wel een best trauma opgelopen, dus durfde haar niet zomaar uit de wei te pakken en in de trailer te laden. En dat terwijl ik 2 weken voor het ongeluk nog met haar alleen op pad was geweest.
Mezelf voorhoudend dat het door de pijn moet zijn geweest ben ik weer op gaan bouwen met Asha, eerst poetsen achter een draadje, later gewoon er weer naast. Deken wisselen, enz. Asha was in die periode heel lief, stond gewoon los stil zodat ik overal bij kon, en reageerde niet gek als ik schrok bij een onverwachte beweging.
Dus uiteindelijk de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak gemaakt bij de kliniek.
Geen klinisch onderzoek, dat durfde ik niet, enkel fotos van hals en rug. Tot mijn verrassing waren haar nekwervels prima, en had ze ook beide eerste ribben, dus geen ecvm, maar op de ribfotos zag de dierenarts wat aan de borstwervels, en ook een afwijking aan het borstbeen. Doordat hij wat aan de borstwervels zag is hij de rug verder naar achter gaan fotograveren, en na een paar foto's was duidelijk te zien wat er speelde.
De laatste lumbale wervel maakte een afwijkende en vooral foute hoek waardoor Asha haar bekken niet fatsoenlijk kon kantelen. Daardoor zat er al heel heftige artrose in alle facetgewrichten van de lumbale wervels, en in een aantal van de borstwervels ook. Waarschijnlijk ook flinke ontstekingen in de hals, vandaar dat beeld van halsklachten dat wij zagen. De dierenarts heeft ook nog de afwijking van het borstbeen goed op de foto proberen te krijgen, maar dat is helaas niet gelukt.
Het beeld in de rug was ook al erg genoeg, zelfs pijnloos in de wei was geen optie. 4 jaar, nooit belast, en dan al zo kapot,onwerkelijk gewoon.
Ik heb een weekje genomen om afscheid te nemen, en toen heb ik haar laten gaan.
Ze heeft wel een hele goede laatste week gehad, met veel knuffels, lekkers en liefde, want met het begrip was het ergste trauma weg.
We hebben echt nog even het samen kunnen ervaren, ze plakte aan mij en was echt weer mijn paard.
Maar oh, wat blijft dit moeilijk, en wat voelt het oneerlijk en keihard dat dit het enige goede besluit was dat ik nog voor haar kon maken, ondanks dat ik wel vrede heb met dit besluit zal het wel even duren voor ik het echt een plekje heb kunnen geven.
Een paar dagen voor haar dood had een vriendin haar camera mee en zij er nog spontaan wat foto's geschoten van haar en ons samen, die zijn heel goed gelukt, die wilde ik graag nog hier delen. Ook heb ik een filmpje over haar leven bij mij gemaakt.
Dag lieve Asha, dat je maar pijnloos over de eeuwige groene vlaktes mag rennen nu.
