Geplaatst 
Mijn allerbeste vriendin Genève is niet meer, ze heeft maar 14 jaar oud mogen worden. Door een progressieve peesblessure (er wordt een autopsie gedaan voor nader onderzoek wat er scheelt) aan beide achterbenen kon ze niet langer staan en bewegen zonder pijn, en werd haar leven een lijdensweg. In liefde heb ik haar vandaag laten gaan. Ik ben niet zo'n actieve Bokker, maar ik heb altijd met plezier de drachten van Gen gedeeld en door veel van jullie is meegeleefd, dus ik voel me wel "verplicht" om ook dit te delen.
Elf jaar hebben we samen mogen zijn, en toch voelt dat veel te kort. Hoe roerig mijn leven ook was in de afgelopen elf jaar, Gen was altijd mijn constante factor. Ik kocht haar best ondoordacht in mijn studententijd en ik heb altijd hard moeten knokken qua tijd en geld om haar te kunnen houden, want ik kreeg ook nog even ongepland een dochtertje als jonge studente en na het wel te hebben probeerd met haar vader, ben ik alleen verder gegaan. Ik heb de eerste jaren als een kip zonder kop rondgerend maar uiteindelijk kwam alles op z'n pootjes terecht.
Toen ik nog grootse dromen had en vol vertrouwen naar de toekomst keek, en ook toen dat vier jaar geleden allemaal uiteenviel door hardnekkige PTSS en een net zo hardnekkige depressie, Genève was er. Het enige constante toekomstbeeld in mijn hoofd was de droom van Gen als onsterfelijk, grijs oudje naast me, terwijl ik achter een rollator schuifelde. Steeds opnieuw vond ik bij haar rust, kracht en onvoorwaardelijke trouw, maar nu is onze tijd samen voorbij.
Ze zeggen wel eens dat baasjes op hun dieren lijken. In ons geval zat die gelijkenis vooral in een flinke eetlust, lomp gedrag en een zekere nukkigheid. Met de nodige ups en downs werden we uiteindelijk een fantastisch team. Van zadelmak tot Z1, en hoe leuk al die winstpunten, prijzen en rozetten misschien lijken, achteraf zijn dat helemaal niet de meest waardevolle herinneringen. Het meest trots op haar was ik als ik zag hoe voorzichtig en meewerkend ze was met Isolde op haar rug (Gen is altijd de ultieme "bixiepony XL" geweest, terwijl ik juist flink wat kopstoten van haar heb gekregen..) en hoe gek ze was op haar veulentjes. In haar drie mooie zoons blijf ik haar gelijkenissen koesteren.
In augustus kwam een vriendin van mij langs met haar camera:
Naar het einde toe ging ze steeds meer liggen, ondanks zware pijnstilling verbeterde haar comfort niet. We hebben trouwens dikke, rubberen matten in de stal liggen waardoor we niet zoveel strooisel gebruiken, denk dus niet dat ze op beton ligt.
Samen met mijn dochter, zij is bijna op Gen haar rug geboren en heeft van kleins af aan tot Gens blessure op haar gezeten.
Isolde is Gen haar grootste fan.
Gisteren heeft ze voor de laatste keer met haar drie zoons gestaan, Gen heeft een lichtgekleurd halster om. Vancouver staat links, Utah staat voor haar en Rio staat achter haar.
Vandaag heb ik haar helemaal vertroeteld en schandalige hoeveelheden lekkers gegeven.
Haar wijze blik.
Nog één keer haar iconische kusjes voor de camera.
Met heel veel tranen is ze vanmiddag rustig ingeslapen.
Genève heeft mij gedragen, gespiegeld en gevormd. Ze was mijn steun en toeverlaat, rots in de branding en nog zoveel meer. Ik zal haar verschrikkelijk missen.
Bedankt lieve Gen, voor elk moment samen. Je was en blijft mijn koningin.
