Geplaatst 
Je kwam bij me, als een jong kippetje.
Je vorige eigenaren vonden jou geheel terecht teveel paard voor hun dochters die zelf uitstekend konden rijden.
Ook als was je 1.55m. als je heet werd, werd je 20 cm groter.
We spookten in het begin van alles uit!!
We gingen naar de kinderspeeltuin, ik op de schommel, jij grazen. Kinderachtig? Neeee fantastisch!! Ik wilde je zo mak als een lammetje en dat lukte goed!!
We sprongen 70/80 cm want, hoger durfde ik niet! Deden mee aan een oefencross samen met mn beste vriendin met haar paard.
Tuften heerlijk rond.
Maar bij onze aller eerste onderlinge, kwam er een klont modder op je kont en gooide je mij er af.
Resultaat. Gebroken knie!
En jij kreeg een si blessure...
Waar je bij Emmeloord bent behandeld.
Het jaar we op, zijn we heerlijk door de B gevlogen en wat vond jij dat leuk. Jij vond wedstrijden leuker dan ik.
Zodra jij je knotten in kreeg stond je aan!! Je proef, gefocused, na je proef, intens blij rond kijken.
De trailer was je grootste vriend.
Met jou de orun 2 mogen rijden. En je gaf alles! Beest dat je was.
Twee x verhuisd, niet omdat het mij niet beviel, maar omdat jij er een potje van maakte.
Stal in schopte je alles in elkaar, stal, weidepaaltjes, alles.
Plekje 2, viel je de oude Haflinger aan. Ook niet de bedoeling.
Vorig jaar maart naar hoogezand verhuisd.
Duidelijk dat je op je plek daar was.
Je maakte vrienden in de groep, werd leider. (Waar ik iets minder blij mee was.)
Maar je bleef wat kwakkelen.
Wederom rondje Emmeloord. Si was eigenlijk het probleem niet zo. Maar... Je had dunne zolen.
Je mocht de orun 3 niet mee doen, dus moest ik voor nood een ander (wel super tof paard!!!) mee. Deze gehaald maar had dit zoveel liever met jou gedaan. Maar dat was niet eerlijk, je liep niet goed.
Van alles geprobeerd om je in eerste instantie niet op ijzers te zetten.
Ook de andere dierenarts zei. "Toch maar proberen, rondje ijzers!"
En warempel, je liep beter!
Tijdelijk.
Ik revalideerde jou al een jaar, alles met overleg met revalidatie dierenarts. Elke x leek je vooruit te gaan, en dan ineens was het weer mis.
In februari al overlegd. "Wanneer is het klaar". Niet voor mezelf, ik wil je nog wel 20 jaar bij me houden. Maar wèl voor jou! Want jij doet ALLES voor mij.
Ondanks groen licht, bleef ik voorzichtig. Ik was meer aan het lange teugelen, hand werk, wandelen, dan aan het rijden. Puur omdat alles in mijn lijf zei "wees voorzichtig met haar!!"
En als je alles afstreept wat we al niet meer deden, om jou te ontzien...
Niet meer springen.
Niet meer longeren.
Niet meer loswerken.
Niet meer dubbele longe.
Niet meer een uur rijden, terug gedoseerd naar 25/30 minuten, waarvan 20 stappen.
Niet meer uren op stap rit buiten.
Niet meer racen.
Tot zondag.
Voorzichtig op de dubbele lange lijnen opgepakt. 90 procent doe ik toch in men positie.
Maar het ging niet.
Ik liet je los draven. Maar zag, dit klopt niet.
Velen konden het niet zien. Maar ik wel. Ik zag duidelijk in jouw ogen, dat het niet meer kon.
Gisteren is de dierenarts geweest.
"Je paard heeft iets last van haar si. Maar... Dit is dsld."
Iets waar ik al bang voor was.
"Aan jouw training heeft het nooit gelegen. We kennen je dossier. Zo voorzichtig als jij bent, zou je paard dood moeten gaan uit ouderdom."
Direct de keuze gemaakt, want de pijn in haar ogen, neus, lijf (beweging) was overduidelijk.
Ik hou te veel van jou, om jou voor mezelf nog te laten rond lopen. Hoe oneerlijk ben je dan?
Wetende dat dsld alleen maar erger gaat worden, nog meer pijn gaat geven.
Gisteren heb je om 12:30 je laatste adem uitgeblazen in mijn armen. En echt bijna op mijn commando. "Ga maar meisje, vecht er niet tegen, voor mij heb je altijd gevochten. Hoeft niet meer. Verlaat dit verrotte lichaam. Je verdient beter."
En je was weg.
Ik heb mijn belofte aan jou gehouden.
"Ik doe alles voor je, tot de dood ons scheidt."
Ik ga je missen.
Maar die duizenden toffe herinneringen die wij hebben gemaakt, blijven altijd in mijn geheugen.
