Geplaatst Na 17 jaar is dan het moment daar dat je er niet meer bent. 28 mocht je worden en daar ben ik natuurlijk ontzettend blij mee. Maar wat had ik je graag nog jaren bij me gehad, en je vriendjes ongetwijfeld ook. Het lijf was op maar in je koppie was je nog steeds die jonge en ondeugende tiener die je altijd was. Hoe dan ook als eerste in de wei. Altijd gespitst op mijn stem of het geluid van mijn fiets (??) want dan kwam dat bakje voer eraan. En als mensen toch nog even stonden te kletsen konden ze net zo goed jou even kriebelen, dus parkeerde je handig tussen iedereen in. Je wist dondersgoed wat je wilde en kreeg dat ook eigenlijk altijd zo geregeld.
17 jaar geleden kocht ik een timide en bang paard die eigenlijk niet zoveel vertrouwen in de mens had. Je rug deed pijn, je was veel te dik en vertrouwde ook niet in jezelf. Langzaam veranderde je in een heel extravert en zelfverzekerd paard, wat de nodige conflicten tussen ons opleverde. Maar samen vonden we een weg naar fijne ritjes en wandelingen, veel lol met grondwerk en vooral heel veel fijne momenten samen. Je was altijd goudeerlijk en duidelijk en hield me niet zelden een spiegel voor. Ook kon ik in een deuk liggen om je streken, want als ik ook maar een klein foutje maakte in mijn communicatie moest ik dat heel duidelijk weten.
12 jaar geleden verhuisden we naar een plek waar je in een grotere kudde kwam te staan en daar bloeide je pas echt op. Wat vond je het heerlijk om al die vriendjes om je heen te hebben! En wat was je slim door altijd vriendjes met de leider te worden, ook al wisselde die af en toe. Jij wisselde gewoon mee
Op deze stal stond ontspanning en samen zijn voorop en lieten we het rijden los. Je rug was er inmiddels ook wel klaar mee. Wat volgde waren veel fijne wandelingen en grondwerk in het bijzijn van de andere paarden. Maar ook gewoon uren rommelen op stal terwijl jij grassprietjes zocht of de heg snoeide. 
3 jaar geleden kreeg je de diagnose Cushing en begon het gekwakkel. Ineens was daar gaskoliek bij de overgang van gras naar hooi en andersom. Niet heel ernstig, maar wel vreemd dat het er ineens was. Je bleek EOTRH te hebben en verloor wat tanden, maar hierdoor knapte je wel op en kreeg weer je oude figuur terug. Je bleek ineens hoofdpijn te krijgen van felle zon, dus zochten we een goed UV-werend vliegenmasker uit. Eigenlijk ging het, ondanks alle kwaaltjes, lange tijd nog best fijn. Je was een blij paard en genoot van de kudde en de vele aandacht van je mensen. Maar de laatste tijd werd de koliek een groter probleem. Het kwam vaker voor, werd heftiger en ging gepaard met epileptische insulten. Alles heb ik geprobeerd om je darmen rustig te krijgen, helaas mocht het niet baten. Afgelopen donderdag had je er weer een en was het duidelijk dat dit zo niet meer kon. Vechter als je bent wilde je nog opstaan maar dat ging echt niet meer, je lijf was duidelijk op. Ik heb je dan ook laten gaan.
De ochtend voor je overlijden maakte ik deze foto nog van je omdat ik je er zo goed uit vond zien
Lieve Shari. Bedankt voor alle fantastische momenten en alles wat je me geleerd hebt. Je hebt me door zoveel heen gesleept en ik ben behoorlijk verloren zonder jouw schouders om me te steunen. Maar ik hoop dat jij daarboven met al je vriendjes weer helemaal fit kunt rondrennen. Ik zie je aan de overkant meisje
