Geplaatst In 2009 begin ik mijn pensionstalling. Al snel volgde daar mijn eerste echte dressuurpaard, Banto S Biko. Een zwarte, jonge, slungelige reus, bloedmooi, en vooral bloedlief. Ik heb hem nog wat rust gegeven en ben hem heel langzaam gaan inrijden. Hij was sensibel, groot, maar nooit gevaarlijk of gemeen. Heel wat jaartjes hebben we samen aangemoddert, maar we begrepen elkaar net niet. Soms kwam ik er huilend vanaf en vervloekte ik de dag dat we hem gekocht hadden.
Mijn instructrice is altijd in ons blijven geloven. Ook was 1 van haar favoriete zinnen dat het minimaal 10 jaar kost om dit soort paarden te leren rijden, en dat deze paarden pas gaan schitteren als ze wat ouder zijn.
Toen ik hem eenmaal in het M had en niet verder kwam hebben we besloten hem in training te zetten. Dit beviel echter niet, en ik miste hem ontzettend, dus we hebben hem terug naar huis gehaald, en mijn instructrice heeft iemand aangedragen om er thuis me aan de slag te gaan. Dit bleek een gouden zet, dit meisje heeft hem een hele tijd gereden, er veel plezier mee gehad en kon hem het vertrouwen geven wat ik niet had.
Ondertussen reed ik verder op zijn halfzus. Die had net wat meer ego, net wat sneller beledigt ipv onzeker en die heeft me geleerd hoe om te gaan met dit soort paarden. Werdt ik ongeduldig? Ga maar liggen. Was ik oneerlijk? Hup, op de grond.
Toen de tijd daar was dat het meisje met Banto stopte ben ik zelf het stokje weer gaan overnemen. En we begrepen elkaar eindelijk. Natuurlijk waren er nog momenten waarop het niet goed ging, maar dan gaf ik gewoon lange teugel en keken we wel wat we gingen doen. De afgelopen jaren heb ik zo veel plezier met dit paard gehad, maar zijn we ook gegroeid als combinatie. We voelden elkaar aan en waren een team, ipv ruiter en paard.
Eind dit jaar stop ik met stal. Ik heb altijd een recreatiestal gehad, en nu zouden we voor het eerst in ons leven op een dressuurstal gaan stal gaan staan, met goede bodems, goede faciliteiten, en niet meer een stal runnen. We zouden gaan trainen, weer gaan starten (want dit lag het afgelopen jaar even stil), we zouden een toekomst hebben. Over 2 weken zouden we verhuizen en ik kon niet wachten, in gedachten zag ik ons al daar staan en door de baan heen rijden.
Het heeft niet zo mogen zijn. Banto kreeg dinsdag koliek met vage klachten. Ook constateerde de veearts een flinke hartruis, maar dit is niet zo heel gek bij een paard met pijn. Omdat ze het niet helemaal vertrouwde, en hij niet op de pijnstilling reageerde, hebben we hem gelijk ingestuurd naar Utrecht. De koliek had geen oorzaak en verdween rustig, maar de ruis bleef. Hier maakte ik me niet heel veel zorgen over, met een ruis kunnen paarden prima oud worden, maar omdat hij er toch al stond afgesproken om een echo van zijn hart te maken.
Donderdagavond belde de internist op met woorden die ik nooit meer vergeet.
"Ik weet niet hoe ik dit moet gaan vertellen, maar de uitslag is echt ontzettend slecht". Banto had 4 lekkende hartkleppen en een flink vergrote linkerhartkamer. Het was niet de vraag wanneer of flauwtes zou krijgen of dood zou neervallen, maar wanneer.
Vrijdag ben ik naar Utrecht gegaan en heeft de internist alles nog een keer goed en rustig uitgelegd. Het was echt een wereldman. Bant mocht vanwege het risico nooit meer gereden worden. Hij zou eventueel nog met pensioen kunnen gaan, maar Banto schrikt van ieder vogeltje. En Banto wilde na 2 uur op het land heel graag naar stal, maar de veilige muren. Buiten dat wacht je dan af tot hij neervalt.
Dit verdiende hij niet. Mijn mooie zwarte koning is gisterochtend heel rustig ingeslapen in Utrecht. Mijn hart is gebroken, en aan de andere kant besef ik het ook nog niet.
Ik mis hem zo ontzettend. Dag lieve vriend.
