Geplaatst 12 mei 2013 - 4 oktober 2024
4 oktober, afgelopen vrijdag, hebben we afscheid genomen van Smarti. Onze lieve welsh pony, ze is maar 11 jaar geworden.
Als 2 jarige kwam ze als gezelschapspony bij ons om onze Zoëy gezelschap te gaan houden die plotseling alleen kwam te staan na het overlijden van haar weidegenoot. Ze is bij ons opgegroeid tot lieve gezinspony. Inrijden ging bijna vanzelf, ook beleren voor de menwagen ging probleemloos. Ze ging mee naar kleuterlesjes bij de ponyclub, een paar bixiewedstrijdjes en menwedstrijdjes gedaan. In 2019 heeft ze een prachtig merrieveulentje gehad. Ze was een perfecte moeder.
Helaas kreeg ze last van hoefbevangenheid, dat ging weer weg, maar kwam ook weer terug. Met een graasmasker en supplementen konden we het onder controle houden. Begin dit jaar, in februari, is Zoëy ingeslapen. 31 jaar, ze was op.
Smarti bleeft niet lang alleen want er was snel een pensioenpony gevonden waar ze ook vrienden mee werd.
Het plan was haar dit jaar weer te laten dekken en volgend jaar weer een mooi veulentje in de wei te hebben, maar dat liep even anders.
Na het insemineren werd ze helaas weer hoefbevangen. De pijnstillers deden hun werk, maar helaas niet voor lang. Ze bleek na 2 rondes insemineren wel drachtig, maar de hoefbevangenheid kwam weer terug. Onderzoek laten doen naar PSSM, maar dat was niet het probleem.
2 weken geleden drachtigheidscontrole gedaan, helaas was ze niet meer drachtig. Vrijwel direct hierna werd ze weer bevangen. Het ging steeds slechter, dus weer aan de pijnstillers en nu ook laten testen op PPID. Dat bleek inderdaad de oorzaak. De waardes waren heel hoog. Ook zag de dierenarts een flinke bloeduitstorting op de zool.
Afgelopen vrijdag hoef foto laten maken, en dat bleek helemaal fout. De hoefbeenkanteling was zeer ernstig en komt niet meer goed. De enige oplossing was inslapen. Zo plotseling en heel verdrietig. Maar ze had zoveel pijn dat het niet eerlijk meer was het langer te rekken.
De pensioenpony heeft snel een ander plekje gevonden, die vond alleen staan uiteraard ook niet fijn. Dus nu zijn mijn stallen leeg. Wat een raar gevoel is dat, ik loop echt een beetje met mijn ziel onder mijn arm na 40 jaar eigen paarden en pony's aan huis verzorgd te hebben.
Op 4 oktober (dierendag) 1984 heb ik mijn allereerste pony, Sprinter, gekregen (toevallig ook een witte Welsh). Zo raar dat dan nu, precies 40 jaar later, de laatste moet gaan.
