Geplaatst De band tussen mijn dochter en Branco
Onze allereerste familie foto met Branco erbij
De laatste paar dagen liep hij er zo bij, met zijn hoef ingepakt.
Zijn gebit was al jaren slecht. Hij had eorth. En steeds minder kiezen. Afgelopen najaar kreeg hij een peesblessure, en vanaf dat moment is hij echt oud geworden. Bij de laatste gebitscontrole bleek er weer een kies los te zitten. Vorige week kregen we een app van stal, dat hij in de wei was gaan liggen en ze hem daarom in zijn paddock gezet hadden met wat hooi. Hij liep ook niet goed en 1 hoef voelde warm. Wat wij dachten dat een zweer was, bleek helaas een groter probleem. Alles wijst erop dat hij bevangen was, of was geweest. En omdat zijn geest zo sterk was ging hij op karakter door. Vandaag zou de DA weer komen om foto's van de hoeven te maken. Maar gisteren toen we het verband opnieuw aan moesten brengen zagen we dat hij pijn had. Veel pijn. Ondanks de buut waar hij al op stond. Toen wisten we we gaan geen foto's meer maken. Als de dierenarts morgen komt laten we hem gaan.
En zo is het ook gegaan. We zijn vroeg naar stal gegaan vanmorgen. Hebben nog lekker gepoetst en hem volgestopt met snoepjes. Zijn staart zover het kon afgeknipt. En toen de dierenarts kwam is het heel rustig gegaan. Hij heeft het goed gehad bij ons. We hebben mooie herinneringen gemaakt met elkaar. Maar wat blijft dit ontzettend moeilijk en wat mis ik hem nu al verschrikkelijk. Hoe braaf hij kon zijn. Maar ook de streken. Zijn handigheidjes als het op iets eetbaars vinden aankwam. Dat hij je altijd gezellig op kwam zoeken als je de wei uit kwam mesten. Dat zal de komende tijd nog meer binnen komen. Het besef dat hij er niet meer is.
