Geplaatst 31 jaar en 2 maanden, 24 jaar en 3 maanden bij ons.
Zondag om 18.45 wat gestommel, ik zag mijn merrie wegspurten voor de stallen, weer terug komen en bang doen. Oke doet ze vaker, niks geks. Mijn man gaat toch even kijken wat er aan de hand is en roept dat hij Monty niet ziet. 2 seconden later oliebol hij ligt vast in de stal. Gelijk de regelmodus aan, kom in de stal, zie het zweet op hem en weet gelijk dit is niet goed. Omgetrokken met mijn man, staat op en gooit zich gelijk weer vast maar daarna ook weer zelf los. Hij gaat gelukkig zelf naar buiten.
In paniek gelijk een vriendin gebeld omdat ik toch wel graag iemand met verstand erbij had en waarvan ik wist dat ze eerlijk zou zijn en ook goed mee kon kijken. Coloscan ook snel gegeven, maar de manier van rollen, op de rug willen blijven liggen, snel ademhalen, mest wat er wel uitkwam, de manier van uit de ogen kijken. Ogen weg draaien, zelfs twee keer dat vriendin en ik elkaar aankeken van hij gaat toch niet uit zichzelf nog voor de dierenarts hier is? Tandvlees iets witter, maar niet spierwit. Nee het voelde niet goed en heb ook gelijk de dierenarts gebeld eigenlijk nadat ik coloscan heb gegeven. Hij heeft eerder wel eens vaker koliek gehad bij weerswisseling, maar dan meestal ook in de ochtend als het kouder werd. Dan deed coloscan genoeg, of was het pijnstiller, darmontspanner (eventueel nog een tweede keer) en dan was hij weer goed. Nu was het meer als 2,5 jaar geleden dat hij koliek had. Merrie kwam tussendoor ook kijken, ruiken en haar reactie was ook duidelijk.
Iets na 20 uur hebben we hem laten inslapen. Ik wilde niet dat hij langer pijn had, hij had de leeftijd, deze koliek was anders dan de andere. Kans dat hij door pijnstilling heen zou gaan was groot, hij had melanomen ook in zijn lijf dat was eerder al bij het opvoelen gevoeld. Het was tijd, helaas.
Zo blij dat vriendin erbij was, dat mijn man thuis was, dat hij nog op de grond lag bij het inslapen en dat hij niet door de benen hoefde te zakken. Blij met de hulp en troostwoorden om ons heen.
Lieve lieve Monty, we hebben niet vaak een topic geopend, maar een afscheid na zoveel jaar is wel op zijn plaats. Samen naar de pony club, stappend op zaterdag ochtend twee dorpen verder, daar nog een uur les en weer uitstappend naar huis. Ook wel veel jaren niks gedaan, geen zin of wat dan ook. Maar nooit blessures gehad of wat dan ook. Ik ben geen held, maar de keren naar buiten als ik het hart in de keel had zitten nam hij mij op sleeptouw, kom maar we kunnen dit. Zat ik wat zekerder dan had hij ook wat meer power. Welsh x arabier. Ja die zal wel pittig zijn? ja een boefje, ja hij kan pittig zijn maar ik kan lezen en schrijven met hem. Ja er zat soms ook een kop op, maar hij was altijd eerlijk.
Ruiterbewijs zou ik eigenlijk op de manegepaarden doen, auto wat de trailer kon trekken was gestolen, mijn moeder vond het maar niks als hij op de trailer moest. Dus tja dan maar manegepaard. Tja als je dan vervolgens niet kan springen door je angst met een manegepaard dan is er geen keuze. Monty je moet mee want met jou kan ik springen. Eerlijk is eerlijk, ik had de handen vol in de les als ik met de trailer erheen ging. Een keer had ik zoiets ik stap hier niet op zo gek, dus eerst aan de longe mensen die hem kenden herkenden hem niet eens
ahhh daar is de arabier 
Maar in de lessen voor ruiterbewijs was hij echt super, ja handen vol ivm voorwaarts zijn, maar makkelijk terug te nemen, reageerde gelijk en was braaf. Oke naar huis ging niet want hij had bedacht niet de trailer op te gaan. Tja dan maar rijdend door het bos terug, maar het schemerde, man mocht eigenlijk ook niet met trailer rijden. Ja schat ik weet de weg, het is Monty ik geef gas en kom wel thuis. Hij heeft staan wachten waar ik een drukkere weg over moest om zeker te zijn dat het goed ging.Mam, bang voor paarden heeft hij regelmatig voor de gek gehouden. Complete constructie gemaakt dat mijn moeder hem binnen en buiten kon doen in geval van nood. Naar binnen ging goed, naar buiten.... 2x toe dat mijn moeder zo slim was om dan achter de deur te blijven staan en hij gewoon vlak voor de deur bleef staan en niet doorliep
en kon mijn moeder roepen naar mensen die op straat liepen om hem te roepen. Mam til gewoon de bezem op naast je en zeg dat hij door moet lopen. Dat durfde ze niet. Dus test, ik om het hoekje, mam ging het doen. Ja hoor hij deed het weer ik schraap mijn keel en hij liep door. En een keer dat ze hem niet had gezien, ze ging om het hoekje kijken of hij voor de stal stond maar stond daarbij dus zelf in de wei. Ze kijkt bij stal niks te zien en ineens komt er een grijs neusje naast haar gezicht Heerlijk hoe je haar voor de gek kon houden en laten schrikken. Maar ze heeft je wel een kusje durven geven.En zo kan ik door blijven typen merk ik... Helaas komen er geen nieuwe dingen meer bij en zal hij voor altijd een groot deel in mijn hart zitten.
Lieve lieve Monty, geen kusjes meer op je neus, geen gedwongen onder de buikkriebels, geen dikke knuffels meer, geen boevenoogjes meer, geen goedemorgen manneke en welterusten meer voor ons. We missen je nu al ontzettend. Dag lieverd, dag Monty, dag Meule Ranch Maikel, dag Zienepiene, dag Zine, dag opa, dag wit spook het is goed. We gaan voor je vriendin zorgen. Tot ooit schat.
