Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-24 21:34

Ik voel niks betreft het inslapen van mijn paard

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-24 21:34

(Hopelijk staat het topic hier goed)

Ik wil even wat van mij af schrijven, misschien hebben mensen goede tips?

Ik ben ten eerste niet goed met dingen verwerken, ik stop ze ver weg in een hoekje en vind het lastig. Gisteren is mijn paard ingeslapen op 10 jarige leeftijd. Hij had pijn, dus het is beter zo. Gisteren met het inslapen was ik natuurlijk verdrietig, afscheid genomen en samen met een vriendin naar huis. Ik was in de auto redelijk “oké” en we waren gewoon aan het kletsen. Ik had geen verdriet, of naja, voelde het op dat moment niks. Ik merk dat ik nu, een dag erna ook niks voel. Het doet mij niks? Ik had vannacht een nachtmerrie over hem, alles weer herbeleefd dus ik weet dat het wel onderbewust wat doet…

Ik kijk foto’s, filmpjes… Het doet mij niks? Ik wil wat voelen? Maar ik voel niks. Ik wil huilen, maar kan geen traan loslaten. Ik heb het idee dat ik het nu aan het wegstoppen ben…. Hoe doe ik dat niet? (Gekke vraag haha).

Ervaren jullie dat ook? Verwerk ik het nu wel ondanks dat ik niks voel? Ik hield ontzettend van dat dier dus het klopt niet… voor mijn gevoel…

**Geplaatst**: 21-06-24 21:36

Re: Ik voel niks betreft het inslapen van mijn paard

Geplaatst: 21-06-24 21:36

Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Geef het eens een paar maanden. Als het je in de weg blijft zitten is het niet gek om hulp te vragen.

**Geplaatst**: 21-06-24 21:38

Geplaatst: 21-06-24 21:38

Je zegt dat hij pijn had, heb je er niet gewoon echt vrede mee. Misschien valt de druk van het zorgen maken nu wel weg en geeft het jou ook rust.

**Geplaatst**: 21-06-24 21:42

Geplaatst: 21-06-24 21:42

Ik heb nu 4 paarden laten inslapen. Bij de eerste was ik erg verdrietig maar pakte ik snel de draad weer op: het was het beste, en dat gaf troost. Bij de 2e was ik enorm verdrietig en duurde het wel even voor ik mijn draai weer een beetje vond. Bij de 3e verging de wereld en hier kan ik nog om huilen. Niet dat ik er nog constant mee bezig ben, maar als ik het oproep hou ik ook niet meer op.

Paard 4 heb ik begin dit jaar laten inslapen en dat ging net als bij jou. Verdrietig op het moment, in de auto gestapt en eigenlijk voelde ik niet zoveel. Ik ben al een paar maanden verder en heb mijn gevoel net zo geanalyseerd als jij nu doet.

Ik hield enorm veel van dat paard, ik mis haar, maar heb er ook naar toe geleefd dat ze ging, het was geen verassing en het was het beste voor haar. Mijn conclusie is uit eindelijk dat ik er vrede mee heb en me er daardoor ook vredig bij voel. En zo nu en dan voel ik even een heel rauw verdriet en laat ik de tranen wel, maar heel vaak kijk ik met een glimlach terug.

En eigenlijk wil ik dat vooral aan je meegeven: dankbaar zijn dat ze er geweest zijn, vol liefde en met een glimlach op ze terug kijken is ook goed. En sowieso fijner als vol verdriet, twijfel en alle emoties die maar om de hoek kunnen komen.

Het is prima dat je je zo voelt, herinneringen zijn mooi, maar je moet er niet in verdrinken. Het is zo als het is, het voelt zoals het voelt, en dat is prima.

**Geplaatst**: 21-06-24 21:49

Re: Ik voel niks betreft het inslapen van mijn paard

Geplaatst: 21-06-24 21:49

Soms ben je ook gewoon zo aan het zorgen geweest (misschien extra vaak gaan voor medicatie, dierenartsafspraken, het financieel rondbreien, piekeren of je het nu allemaal goed doet) dat er ergens ook wel een soort rust met het inslapen kan komen.

Of wellicht heb je vantevoren wel al gerouwt. Dat kan ook als je weet dat het afscheid er aan komt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-24 22:04

Re: Ik voel niks betreft het inslapen van mijn paard

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-24 22:04

Het ging al een tijd niet goed, het woord inslapen werd door een DA bijna een jaar terug al benoemd… De afspraak voor het inslapen stond al een maand gepland…. Ik voelde wel veel opluchting nu het gebeurd was. Zat er ook zo tegenop

**Geplaatst**: 21-06-24 22:06

Geplaatst: 21-06-24 22:06

Ik maak me hierin wel wat zorgen om je. Ja iedereen rouwt op zijn eigen manier, maar geen emotie meer voelen bij zoiets belangrijks kan ook duiden op het 'wegstoppen' omdat het anders TE emotioneel voor je wordt waarbij je overweldigd kunt worden. Een soort shocktoestand, mentaal zeg maar.

Deze manier van rouwen, het wegstoppen, niks voelen, kan een copingstrategie zijn. Hoeft niet he.
Stel je paard is nog niet zolang bij je, je matcht niet echt of het dier is allang ziek, dan kan ik me dit beter voorstellen (dat je niks voelt) maar heel eerlijk... De meesten huilen al bij bambi zijn moeder die doodgaat in de film haha.

Als mijn paarden iets zouden hebben waardoor inslapen de enige goede oplossing is, of als het niet anders kan... Ik zou er echt helemaal kapot van zijn. Ik zou echt een gat in mn lijf en ziel voelen en enorm gebukt gaan ondet verdriet en ellende en mezelf moeten dwingen de minimale dagelijkse dingen te doen zoals douchen en eten.

Is dit iets wat je vaker hebt gemerkt in je leven? Of dat je merkt dat je je moeilijker kunt inleven in situaties en anderen?

Laatst bijgewerkt door Hutcherson op 21-06-24 22:07, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-06-24 22:06

Geplaatst: 21-06-24 22:06

Met Fred was ik al maanden aan het dokteren en (eigenlijk) rouwen.
Na het grote verdriet van het inslapen zelf, had ik een prima anderhalve week.

Ik ging gewoon door met mijn routines en normale bezigheden en ging ervanuit dat het kwam omdat ik al maandenlang aan het rouwen was, en nu dus alleen maar opluchting.
Maar na die prima anderhalve week, storten ik compleet in. Compleet depressief en burnout. Had totaal geen plezier meer in dingen(met namen paarden).

Fred stond aan huis, en het bleef zo extreem confronterend om elke dag maar naar de stal te gaan de andere ponys te verzorgen.

2 maanden lang zat ik echt in een flinke burnout maar ik wou niet geloven dat het door Fred zijn dood kwam, ik vond het maar een stomme reden om zo ver te zakken.

In die 2 maanden hebben veel mensen mij geholpen met het verzorgen van de ponys en daarna heb ik me er heel voorzichtig uit kunnen krabbelen.

Nu ben ik voorzichtig weer helemaal de oude, ik doe weer alles wat ik eerst deed, maar dan zonder Fred. Af en toe heb ik nog momentjes dat ik hem ontzettend mis, maar ik probeer de echt unieke en leuke herinneringen te onthouden.

Ik vind het helemaal niet gek dat je nu (nog) oke bent, het rouwproces kan later komen(of niet, wat ook oke is).
Wat er ook gebeurt, uiteindelijk hou je alleen maar de goede herinneringen over. En de cliche dat het met tijd makkelijker wordt, hoe stom ook, klopt wel..

**Geplaatst**: 21-06-24 22:07

Geplaatst: 21-06-24 22:07

Ik herken dit in mezelf na het inslapen van mijn hond. Mijn buddy, was letterlijk altijd bij me. Voor mijn gevoel was ik er té snel overheen. En daar voelde ik me erg vervelend over, soms nog. Toch is het denk ik inderdaad vooral het gevoel van vrede/het is beter zo. En dan is het ook goed, met liefde terug kijken hoeft niet altijd huilend.

Het kan je alsnog af en toe ineens grijpen. Een herinnering/foto/plaats. Die momenten hou ik even een stiltemomentje of laat ik nu toch even een traantje en ga weer door(2 jaar later)
Sterkte!

Ps, voel je dus niet 'schuldig'. Het is ook gewoon oké om er oke mee te zijn.

**Geplaatst**: 21-06-24 22:35

Geplaatst: 21-06-24 22:35

Herkenbaar hoor ts. Ik heb dat vaker met verlies gehad. Duurde zeker maanden, ene keer zelfs een paar jaar, toen pas kwamen de tranen. Het is heel vreemd hoe het onderbewuste werkt. Vooral als er geen ruimte is voor verdriet(bijv. vanwege stress uit het dagelijks leven, al ervaar je dat niet zo, het kan er zeker zijn). Naast dat kun je er ook simpelweg vrede mee hebben. Na zolang aan dokteren en ook na een maand ''naar het moment toeleven'' zijn vaak net zo erg (of erger in mijn ervaring) dan het moment zelf.
Heel veel sterkte, laat de pijn komen als het dat wilt maar forceer jezelf er niet toe. Soms is vrede met een beslissing ook gewoon genoeg.

**Geplaatst**: 21-06-24 23:25

Re: Ik voel niks betreft het inslapen van mijn paard

Geplaatst: 21-06-24 23:25

Rouw verwerken gaat voor elk geval anders. Hier heb ik een paar jaar naar het uiteindelijke inslapen toegeleefd. Toen begin dit jaar de DA aan gaf dat het tijd was begon voor mij een zware periode naar het daadwerkelijke moment toe. Veel verdriet was dus eigenlijk voor het inslapen. Daarna idd vrede ermee en weinig meer hoeven huilen. Wel nog 1 heftig droom gehadt na tijd waarin ik nog een keer sorry heb gezegd tegen mijn paard en dat het beter voor hem zo was.

Laat het over je heen komen en denk bij bepaalde momenten nog even aan je paard. Misschien dat er dan weer wat boven komt wat verwerkt moet worden.

**Geplaatst**: 21-06-24 23:34

Geplaatst: 21-06-24 23:34

Ik moet wel zeggen dat ik me er ergens ook wel iets bij kan voorstellen dat als je al lang aan het dokteren bent, het inslapen soms ook meer een soort opluchting kan zijn. Ik had dat wel bij een verzorgpaard van mij, eigenaresse liet het na mij mening veel te lang doorslepen, toen ze hem eindelijk (naar mijn mening echt maanden te laat) liet gaan was ik ook wel verdrietig maar het gaf ook wel een heleboel rust om te weten dat ie geen pijn meer had.

**Geplaatst**: 21-06-24 23:37

Geplaatst: 21-06-24 23:37

Kan zijn dat je eerst verdoofd bent, besef moet misschien eerst helemaal in je systeem doordringen. Je kunt het in feite niet fout doen. Net als een mens verliezen is ook een paard verliezen heel heftig en ieder doet het op zijn manier. Dat je ook droomt erover geeft ook aan dat je er toch mee bezig bent. Maak je vooral niet druk, wees jezelf en alles is goed zoals het komt. Het kan overigens ook als opluchting komen, bv omdat hij veel pijn had en nu niet meer heeft. Misschien ben je dan juist erg opgelucht. Verdriet is ook geen moeten, het wil absoluut niet zeggen dat je dan bv niet van je paard hield!

**Geplaatst**: 22-06-24 01:01

Geplaatst: 22-06-24 01:01

Ik vermoed dat het is omdat je al jaren aan het dokteren was met je jonge paard. Al jaren leefde tussen hoop en vrees. En daar dus ook naar leefde met hem. Nu was het dan eindelijk zo ver dat hij ingeslapen is en dat geeft eigenlijk nu ook rust. Jij weet dat hij nu geen pijn meer heeft en ( zo zie ik het) vrij kan leven op de eeuwige groene weides, daar heb je vrede mee.
Ik heb drie paarden van mezelf moeten laten gaan in mijn paardenleven en van geen van drie heb ik last gehad. Ze zijn alle drie bij me geweest totdat het voor hun niet meer paardwaardig was en zo heb jij ook voor jouw paard gekozen.
Ik vind het niet vreemd en snap je volkomen.

**Geplaatst**: 22-06-24 08:33

Geplaatst: 22-06-24 08:33

Ik heb twee weken geleden mijn paard laten inslapen die 28 jaar bij me was, vanaf veulen. Ze heeft veel voor me betekend, maar ik had er vrede mee dat ze ging. Ik heb de periode voordat ik de beslissing nam het moeilijk gehad. Maar toen de beslissing eenmaal was genomen werd ik rustiger. De dag van inslapen nog een traan gelaten, maar eigenlijk daarna voelde ik ook niet zoveel verdriet terwijl ik dat wel had verwacht. Ik denk zelf omdat ik er vrede mee had. Waarschijnlijk heb jij dat ook. Maar het kan ook zijn dat het een beschermingsmechanisme van je lichaam is, dan zou het verdriet ook later nog kunnen komen.

**Geplaatst**: 22-06-24 08:39

Re: Ik voel niks betreft het inslapen van mijn paard

Geplaatst: 22-06-24 08:39

Ik ben hierin ook wel hetzelfde als jij. Mijn merrie, in maart ingeslapen, was echt een "once in a lifetime horse", maar een zorgenkindje de laatste jaren, en ik had verwacht dat ik bij haar dood een zwaardere klap zou krijgen dan bij eerdere paarden.

Het vreemde is: het omgekeerde is waar. En inderdaad, ik voel ook weinig of niks (behalve het moment zelf, toen heb ik wel veel gehuild die nacht), maar bij mij is het wel zo dat ik precies het woord "dood" niet snap. Ze is "weg" maar dat "dood" voel ik niet (vermoedelijk nog minder dan bij andere paarden omdat Rendac zo snel langsgekomen is dat ik maar 1x langs haar lichaam heb moeten passeren).

Waarom jij (niet) voelt wat je (niet) voelt, kan ik natuurlijk niet weten, maar wil je mijn eigen ervaring eens delen.

**Geplaatst**: 22-06-24 08:55

Re: Ik voel niks betreft het inslapen van mijn paard

Geplaatst: 22-06-24 08:55

Ik denk ook een soort verdoving/ shocktoestand..geef jezelf gewoon even de tijd. Iedereen rouwt anders.

Sommige mensen stoppen ook juist emoties weg omdat het ze enorm kan overweldigen, dan voelt het veiliger om "niets" toe te laten. (onbewust copingsmechanisme)

**Geplaatst**: 22-06-24 09:56

Geplaatst: 22-06-24 09:56

Elisa2 schreef:
Ik denk ook een soort verdoving/ shocktoestand..geef jezelf gewoon even de tijd. Iedereen rouwt anders.

Sommige mensen stoppen ook juist emoties weg omdat het ze enorm kan overweldigen, dan voelt het veiliger om "niets" toe te laten. (onbewust copingsmechanisme)

Dat heb ik ook. Eveneens bij het overlijden van mensen- bij de uitvaarten van mijn ouders zat ik in volledig vedoofde toestand in de kerkdiensten. Sommigen moeten kalmeringstabletten hebben in dergelijke omstandigheden en huilen de hele tijd maar ik niet, ik zit er volledig verdoofd bij, voel helemaal niets en alles gaat ook langs me heen. Net alsof ik naar de tv zit te kijken en er eigenlijk zelf niet bij betrokken ben. Het verdriet en gevoel van gemis komt veel later, nadat alle praktische dingen zijn afgewerkt.

**Geplaatst**: 22-06-24 10:18

Geplaatst: 22-06-24 10:18

Ik heb dat met onze katten gehad. Bij onze eerst kat die wij moesten inslapen ben ik samen met mijn vriend erg verdrietig geweest ook bij de dierenarts hebben wij flink staan snikken. Het was een jong poesje van ongeveer 1 jaar oud die wij door FIP hebben moeten laten inslapen. 2 jaar later onze wat oudere poes wegens FELV, wij hebben haar 9 jaar gehad van kitten af aan. Bij haar hadden wij wat minder moeite. Geen idee waarom, ik mis ze beide nog steeds enorm , de dames hebben beide hun eigen urn op onze kast staan

Ik heb dit ook bij mijn opa’s en oma’s gehad. Bij mijn opa van moeders kant heb ik het er erg moeilijk mee gehad, maar bij de opa van vaders kant had ik weer wat meer vrede.

Laatst bijgewerkt door Hieperdi op 22-06-24 10:23, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-06-24 10:21

Geplaatst: 22-06-24 10:21

Heel herkenbaar hoor TS.
Ik had precies hetzelfde aan het begin. Maar ook hier al een jaar aan het dokteren geweest. Zoveel zorgen gehad en zoveel pijn gezien dat het ook een opluchting was.
Mijn echte verdriet kwam eigenlijk pas een aantal maanden later toen ik mijn nieuwe paardje in de trailer had staan. Het voelde alsof ik haar ging vervangen en dat was heel confronterend. Toen pas merkte ik hoe erg ik haar miste. En nog steeds heb ik regelmatig momentjes dat ik aan haar terugdenk en meteen volschiet.
Soms ook wel dubbel tegenover mijn nieuwe paard. Want ze is fantastisch en ze verdient net zo veel liefde als mijn eerste paard en toch blijft mijn eerste paard iedere dag door mn hoofd spoken.