Geplaatst Ze is er niet meer, mijn mooie kleine vossige propje, mijn allerbeste vriendin, mijn gouden oudje
Zoveel moois heeft ze me gegeven, 20 jaar aan mijn zij gestaan en nu is ze er zomaar niet meer, wat een verdriet
Zo'n bijzonder paard, niet bijzonder getalenteerd en in vergelijking met de meeste paarden door mij gekscherend een klein kort propje genoemd, maar met haar instelling kwam ze overal.
Op mijn protocol stond ooit: 'leuk paard met ruim voldoende mogelijkheden'.
En dat was wel 1 van de treffenste omschrijvingen die ik ooit heb gehoord van Lee denk ik.
'We hebben het nog nooit gedaan maar we doen het gewoon, en als ik jou onderweg dreig te verliezen duw ik je toch gewoon terug of spring ik weer onder je?'
Met recht een gouden paard dat zich in elke rol kon aanpassen en ze loste voor me op wat mij niet lukte op dat moment.
Zij heeft mij door diepe dalen zien gaan, mezelf weer zien vinden en me zien worden tot wie ik nu ben. En al die tijd was ze er voor me, en bij haar was het altijd goed.
Haar eerste 5 jaar waren niet zo goed, de omgang met mensen niet, en hoefverzorging en voeren werd ook weinig aan gedaan. Toen ik Lee en mijn inmiddels ook overleden Chels leerde kennen, renden ze weg als er mensen kwamen en hadden ze een jaar eerder een hoefsmid moeten zien.
16 jaar lang was Lee daardoor soms wat introvert en gereserveerd, dus soms wat lastig te peilen. Maar toen Chels overleed stapte ze met verve in de nummer-1-paard rol en kwam geheel uit haar schulp.
De laatste jaren wist ik precies wat Lee ergens van vond en schroomde ze niet meer om haar mening te laten blijken.
De keren dat ze vond dat ik niet op schoot op de opstapkruk en dan steeds een stapje dichterbij kwam en eindigde met mij bijna van de kruk te duwen, want het geduld was echt wel wat opgeraakt met de jaren
Lee had wel progressieve Ppid, laatste jaar zat ze op 2 pillen per dag, en sinds september wist ik dat ze een groeiende tumor aan haar schilklier had, maar verder deed ze het nog harstikke goed, we maakten nog regelmatig een ritje en ze was blij en tevreden.
Helaas begon Lee eind februari best rap weer af te vallen, en toen ze ook nog proppen begon te maken de tandarts voor haar gebeld.
Tot mijn schrik bleek bij de tandarts dat haar gebit in 2 maanden tijd van acceptabel naar een grote rottende stinkende bende was gegaan waar de tandarts gewoon niets meer mee kon.
Dankzij zijn eerlijke woorden dat Lee pijn stond te lijden wat enkel erger zou worden, werd in mijn ogen de beslissing wel heel makkelijk, maar helaas niet minder zwaar.
In mijn ogen laat je een dier niet uitzichtloos lijden, dan mag je als mens niet egoïstisch zijn, dat is zij ook nooit naar mij toe geweest.
Woensdag 13-03 is zij heel rustig en vredig in bijzijn van 'haar' jonkies ingeslapen
Dag Lee, run free over de eeuwige groene weide met Chels en vreet je daar maar lekker onbeperkt en ongestraft tonnetje rond.
Het was met recht een rijkdom dat ik jou al die jaren bij me mocht hebben en wat zal je gemist worden
Tja en hoe vat je 20 jaar samen in beeldmateriaal. De helft kan ik niet vinden, staat ergens opgeslagen. Of is dusdanig oud dat het heel onscherp is. Ik heb maar wat opgezocht en in een filmpje verwerkt voor wie het wil kijken.
. 
