Geplaatst Tja, dan 'mag' je ineens een topic openen op dit forumdeel... Nooit verwacht dit al zo snel te doen, Tet zou toch wel minstens de 20 aantikken toch? Grijs voorhoofdje, wijze ogen, maar het was haar niet gegund.
Ons verhaal begint al heeeel lang geleden, althans zo voelt het. Jij werd geboren in 2007, gefokt door mijn moeder. Mijn moeder had een bloedmooie merrie die soms te heet werd, ze zocht een hengst die vooral een wat koeler karakter kon brengen en iets meer body. Ze koos Oscar en zo kwam jij daar. Klein brutaal merrietje die als veulen al wist dat ze prachtig was.
De oudste herinnering die ik heb is dat ik op jouw rug zat. Ik als klein meisje van 7, jij als een jonge dame van 2. Het was uiteraard niet gepland, we stonden met zijn allen te kijken naar jou en te praten over hoe mooi jij was. De oude instructeur van mijn moeder tilde me ineens op en zette mij op jouw rug. Jij stond gewoon los en had je deken nog om. Je vond het wel gezellig zo! Toen wisten we al hoe enorm braaf jij was. Zadelmak maken ging dan ook vrij eenvoudig. Helaas waren jij en mijn moeder geen match en werd je verkocht.
2021 kregen wij ineens bericht. "Kennen jullie nog een leuke plek waar Tet met pensioen mag?" Je stond inmiddels op de Prinses Maxima manege waar jij vele ruitertjes blij hebt mogen maken. Mijn vorige paardje was overleden de kerst daarvoor en we hadden toevallig een stalletje vrij. Zo gezegd zo gedaan, jij kwam weer terug! Lekker genieten van pensioen op de plek waar je ook bent opgegroeid.
Wij besloten om te kijken wat voor werk je nog aankon, zodoende pakten we het rijden weer op! Hier genoot jij echt van, met twinkelende oogjes keek jij ons aan als we weer aan kwamen lopen met hoofdstel en zadel.
Uiteraard hebben wij dit rustig opgepakt en eerst een passend zadel gezocht!
Ons eerste ritje samen
Plezier stond voorop!
Het idee was ontstaan om jou te dekken. Hoe mooi zou het zijn als we een veulentje van jou mochten krijgen! Hengsten zoektocht was begonnen en we hadden een keuze kunnen maken! We gingen naar de dierenarts om te kijken hoever jij was in jouw cyclus. Helaas bleek het foute boel, jij had op een van jouw eierstokken een tumor ontwikkeld, ter formaat van een volleybal! Snel besproken wat te doen en gekozen voor het verwijderen van de tumor. Operatie ging goed en de boxrust begon! Gelukkig had je steun van je vriendinnetje die trouw voor jouw box bleef staan.
Revalidatie verliep goed en we mochten het werken weer oppakken! Rijden ging weer goed en we begonnen eindelijk een team te vormen! Helaas bleek dat najaar dat jij vasculitis had... Hier had je toen veel pijn aan en jij liep ook niet meer goed. Na intensief behandelen en het management iets anders te doen ging het weer de goede kant op!
Eind 2022 hebben wij de keuze gemaakt om jou met echt pensioen te doen. Jij kreeg veel mankementjes en je lichaam hield het gewoon niet meer vol. Ik had nog geen echte goede foto's van jou en omdat jij zo enorm knap was, moest dat eigenlijk wel! Begin 2023 had ik een fotografe uitgezocht die jou eens mooi zou vastleggen!
Het pensioen vond je wel prima! Je had de voorste paddock en zorgde ervoor dat mensen niet voorbij konden lopen zonder jou een aai of kus te geven. Je genoot van de aandacht, knuffels en tut sessies! Eind augustus kwam jij uit de weide met een wondje op jouw been. Wij dachten "Ach dat kennen we wel" en hebben behandeld zoals wij dit zouden doen. Even contact gehad met een dierenarts en die gaf ons een richtlijn voor wanneer het echt dicht zou moeten zijn. Helaas wilde het wondje niet genezen en zijn wij met jou naar de kliniek geweest. Daar bleek dat het bot zelf nog wel heel was, maar het wondje tot op het bot kwam. Wij kregen een vloeistof waarmee wij de wond moesten spoelen en een zalfje om erop te smeren. In deze periode zagen wij jou mentaal achteruit gaan. Waar je normaal de voorste in de rij was, duidelijk liet weten dat het te lang duurde voordat je eten of knuffels kreeg, deed je dit niet meer. Wij schoven het af op pijn en hoopten dat de blije Tet zoals wij jou kenden, terug zou komen als het wondje eenmaal dicht was. Dit bleek helaas niet zo te zijn. Ondanks dat het wondje alweer dicht was, bleef jij je afzonderen en was je duidelijk niet meer happy. Je ogen veranderden en het was duidelijk dat je geen plezier en geluk meer had. De winters vond jij altijd vreselijk, kou was niks voor jou. Bovendien was je nu al zo stijf dat je niet meer liggend ging slapen, wat je normaal wel elke nacht deed. Daarom hebben wij de keuze gemaakt om jouw pijn weg te nemen. De eerlijkste keuze naar jou toe. Jij was op en wilde niet meer, jij hebt ons zo veel gegeven, nu was het onze beurt om jou een waardig afscheid te geven.
Lieve Tet, bedankt voor alles. Bedankt voor alle mensen die jij blij hebt mogen maken, bedankt voor elke les die jij mij geleerd hebt, bedankt voor al het geluk dat jij mij bracht, bedankt dat jij mijn paardje mocht zijn, bedankt voor mijn oudste herinnering en bedankt dat jij was zoals jij was. Wij zijn enorm dankbaar voor elk klein momentje, en elk groot momentje, elke lach, elke traan.
Lieve Tet, bedankt!
Ons verhaal begint al heeeel lang geleden, althans zo voelt het. Jij werd geboren in 2007, gefokt door mijn moeder. Mijn moeder had een bloedmooie merrie die soms te heet werd, ze zocht een hengst die vooral een wat koeler karakter kon brengen en iets meer body. Ze koos Oscar en zo kwam jij daar. Klein brutaal merrietje die als veulen al wist dat ze prachtig was.
De oudste herinnering die ik heb is dat ik op jouw rug zat. Ik als klein meisje van 7, jij als een jonge dame van 2. Het was uiteraard niet gepland, we stonden met zijn allen te kijken naar jou en te praten over hoe mooi jij was. De oude instructeur van mijn moeder tilde me ineens op en zette mij op jouw rug. Jij stond gewoon los en had je deken nog om. Je vond het wel gezellig zo! Toen wisten we al hoe enorm braaf jij was. Zadelmak maken ging dan ook vrij eenvoudig. Helaas waren jij en mijn moeder geen match en werd je verkocht.
2021 kregen wij ineens bericht. "Kennen jullie nog een leuke plek waar Tet met pensioen mag?" Je stond inmiddels op de Prinses Maxima manege waar jij vele ruitertjes blij hebt mogen maken. Mijn vorige paardje was overleden de kerst daarvoor en we hadden toevallig een stalletje vrij. Zo gezegd zo gedaan, jij kwam weer terug! Lekker genieten van pensioen op de plek waar je ook bent opgegroeid.
Wij besloten om te kijken wat voor werk je nog aankon, zodoende pakten we het rijden weer op! Hier genoot jij echt van, met twinkelende oogjes keek jij ons aan als we weer aan kwamen lopen met hoofdstel en zadel.
Uiteraard hebben wij dit rustig opgepakt en eerst een passend zadel gezocht!
Ons eerste ritje samen
Plezier stond voorop!
Het idee was ontstaan om jou te dekken. Hoe mooi zou het zijn als we een veulentje van jou mochten krijgen! Hengsten zoektocht was begonnen en we hadden een keuze kunnen maken! We gingen naar de dierenarts om te kijken hoever jij was in jouw cyclus. Helaas bleek het foute boel, jij had op een van jouw eierstokken een tumor ontwikkeld, ter formaat van een volleybal! Snel besproken wat te doen en gekozen voor het verwijderen van de tumor. Operatie ging goed en de boxrust begon! Gelukkig had je steun van je vriendinnetje die trouw voor jouw box bleef staan.
Revalidatie verliep goed en we mochten het werken weer oppakken! Rijden ging weer goed en we begonnen eindelijk een team te vormen! Helaas bleek dat najaar dat jij vasculitis had... Hier had je toen veel pijn aan en jij liep ook niet meer goed. Na intensief behandelen en het management iets anders te doen ging het weer de goede kant op!
Eind 2022 hebben wij de keuze gemaakt om jou met echt pensioen te doen. Jij kreeg veel mankementjes en je lichaam hield het gewoon niet meer vol. Ik had nog geen echte goede foto's van jou en omdat jij zo enorm knap was, moest dat eigenlijk wel! Begin 2023 had ik een fotografe uitgezocht die jou eens mooi zou vastleggen!
Het pensioen vond je wel prima! Je had de voorste paddock en zorgde ervoor dat mensen niet voorbij konden lopen zonder jou een aai of kus te geven. Je genoot van de aandacht, knuffels en tut sessies! Eind augustus kwam jij uit de weide met een wondje op jouw been. Wij dachten "Ach dat kennen we wel" en hebben behandeld zoals wij dit zouden doen. Even contact gehad met een dierenarts en die gaf ons een richtlijn voor wanneer het echt dicht zou moeten zijn. Helaas wilde het wondje niet genezen en zijn wij met jou naar de kliniek geweest. Daar bleek dat het bot zelf nog wel heel was, maar het wondje tot op het bot kwam. Wij kregen een vloeistof waarmee wij de wond moesten spoelen en een zalfje om erop te smeren. In deze periode zagen wij jou mentaal achteruit gaan. Waar je normaal de voorste in de rij was, duidelijk liet weten dat het te lang duurde voordat je eten of knuffels kreeg, deed je dit niet meer. Wij schoven het af op pijn en hoopten dat de blije Tet zoals wij jou kenden, terug zou komen als het wondje eenmaal dicht was. Dit bleek helaas niet zo te zijn. Ondanks dat het wondje alweer dicht was, bleef jij je afzonderen en was je duidelijk niet meer happy. Je ogen veranderden en het was duidelijk dat je geen plezier en geluk meer had. De winters vond jij altijd vreselijk, kou was niks voor jou. Bovendien was je nu al zo stijf dat je niet meer liggend ging slapen, wat je normaal wel elke nacht deed. Daarom hebben wij de keuze gemaakt om jouw pijn weg te nemen. De eerlijkste keuze naar jou toe. Jij was op en wilde niet meer, jij hebt ons zo veel gegeven, nu was het onze beurt om jou een waardig afscheid te geven.
Lieve Tet, bedankt voor alles. Bedankt voor alle mensen die jij blij hebt mogen maken, bedankt voor elke les die jij mij geleerd hebt, bedankt voor al het geluk dat jij mij bracht, bedankt dat jij mijn paardje mocht zijn, bedankt voor mijn oudste herinnering en bedankt dat jij was zoals jij was. Wij zijn enorm dankbaar voor elk klein momentje, en elk groot momentje, elke lach, elke traan.
Lieve Tet, bedankt!
Heerlijke herinneringen hebben we eraan over gehouden! 
