Geplaatst November 2022 heb ik haar gekocht. Ze was van de staleigenaresse, die haar in maart gekocht had voor de lease. Ze was Z1 geklasseerd en zou een leuk leerpaard voor de meiden op stal moeten worden. Dit viel nogal tegen, in 6 maanden tijd en zo'n 10 verschillende leasers verder, werd ze steeds gevaarlijker. Onder het zadel ging het nog wel, maar in de wei / paddock viel ze mensen aan. Huilende meiden rennend uit de paddock zien komen. Met poetsen en opzadelen beet ze. Kortom ze moest weg. De dag dat ze uren op de trailer heeft gestaan om in te ruilen bij een handelaar in België was voor mij de druppel.
Ik wilde dit paard, dat zo niet gehoord en begrepen werd een eerlijke kans geven. Dus heb ik haar gekocht, met het idee dat ik daarmee vooral de verantwoordelijkheid kocht om haar in te laten slapen.
Rustig begonnen we met vertrouwen en een band opbouwen. Af en toe reed ik haar en we gingen samen met een vriendin en mijn knappe Jillz op pad.
Wat was ik trots op mijn dames. Helaas ben ik 22 december met Gup gevallen, zij was er goed vanaf gekomen gelukkig. Mijn zadel minder en ik ook ... een zware hersenschudding en een gebroken sleutelbeen. En nacht in het ziekenhuis, twee operaties en ondertussen 3 maanden verder. En daarbij was Gup ook nog eens solidair met mij, op de dag van mijn operatie kreeg zij een ongelukje en moest ze gehecht worden.
Al met al zaten we alweer in april. In de tussentijd hadden de osteopaat en de tandarts haar behandeld, de dierenarts had haar gezien en de zadelmaker was ook geweest. Het oppakken van rijden ging niet zoals gehoopt, Gup kwam in verzet. Niet gemeen, maar ze zei duidelijk Nee!
De osteopaat er weer bij, Gup had echt wel pijn gehad en zat strak in haar bespiering. Conclusie: ik moest nog beter luisteren.
Onze band en het vertrouwen werd sterker en echt speciaal. Ik wilde dan ook graag mooie foto's van ons. En man, die kreeg ik!
Ondertussen bleef ik mijn twijfels houden, al met al zag ik een positieve ontwikkeling.
Regelmatig maakte ik foto's om te vergelijken.
Haar gedrag was enorm verbeterd, fysiek knapte ze wat op en haar oogopslag werd zachter, vriendelijker en minder gestrest. Maar dat onderbuikgevoel bleef.
In augustus kreeg ik de kans om last minute nog een fotoshoot te doen. Wat was dit een speciale dag. Gup zei nee! toen ze de trailer op moest, maar niet zoals eerder. Dit keer met een dikke knipoog, wat heb ik gelachen. Dat hoofd van haar was onbetaalbaar en ik had het gevoel dat ze voor het eerst echt uit haar schulp was gekropen. We moesten nog een klein eindje lopen om bij de locatie te komen, ik heb Gup nog nooit zo vol zelfvertrouwen, zo ontspannen gezien. Wat een genot, dit was alles wat ik voor haar wenste.
We gingen van start met grondwerk lessen. Wat vonden we het lastig, maar Gup deed zo enorm haar best. Zowel fysiek als mentaal was het heel intens voor Gup, maar geen druk, alle tijd, kleine beetjes.
Vorige week had ik nog sterker het gevoel dat het genoeg was voor mijn prachtige, heel speciale paard. Ik had beloofd om naar haar te luisteren, dus contact opgenomen met de dierenarts. Elke ochtend kwam Gup knuffelen, eindeloos knuffelen. Ik wist het.. we waren afscheid aan het nemen. Dit was de verantwoordelijkheid die ik voor haar gekocht had, dit was mijn belofte aan haar. Ik zou alles voor haar doen om haar het allerbeste te geven, maar ik zou haar laten gaan als het zover was. En 6 September was het zover. De dierenarts bevestigde wat ik al wist.
Ze is rustig ingeslapen. Meer kon ik niet doen. Wat een gemis, wat een leegte.
