Geplaatst 10 jaar lang heb ik mogen genieten van mijn Friese merrie. Ze is 15 jaar geworden.
Een bijzondere hechte band deelden we.. blindelings vertrouwen. Echt mijn soulmate.
Begin augustus dit jaar kreeg ze koliek.. ze kwam er niet uit en moest naar de kliniek om verder behandeld te worden. Na de 3e dag knapte ze op, en de dierenartsen waren erg optimistisch. Op dag 4 kreeg ik zelfs het bericht dat ze zo goed als beter was, de darmen weer goed lagen en de milt ook. Ze at weer goed en had geen pijnstilling meer nodig. Op dag 5 mocht ik haar ophalen. De trailer stond al klaar toen ik een telefoontje kreeg.. het buikvlies was gescheurd.. ze liep helemaal vol met bloed. een complicatie die niet vaak voorkwam vertelde mijn dierenarts.. stomme pech.. maar wel noodzakelijk om haar zo snel mogelijk uit het lijden te verlossen. Met pijn in mijn hart heb ik mijn eigen gevoel opzij gezet en haar zo snel mogelijk verlost. Het beeld van hoe ze er bij stond op de kliniek raak ik nooit meer kwijt. dat moment was hartverscheurend.. van een naar voorgevoel begin die week met angst voor het ergste, naar optimisme & vervolgens gebeurde toch waar ik begin van de week voor vreesde. Binnen een uur..
Intens verdrietig ging ik naar huis. Ik heb ontzettend veel steun gehad van stalgenoten en vriendinnen, dit helpt enorm. Ik vond acceptatie, want meer dan dit kon ik niet doen. We hebben haar zoveel mogelijk leed bespaard, en ze heeft een fantastisch gezond leven gehad.
Nu 3 maanden verder merk ik dat de verwerking eigenlijk pas een soort van begint.. veel verdriet en het gemis is groot. Ook loop ik tegen mezelf aan.. ik voel me onrustig bij andere paarden omdat ik het vertrouwen (nog) niet voel.
Mijn fries heeft nooit een pas verkeerd gezet, wat zo ontzettend fijn was, maar nu erg confronterend. Ik ben niets meer gewend.
Ik geniet van het tutten met de paarden en haal hier heel veel voldoening uit, maar op het moment dat ik op een paard stap voel ik me toch niet vertrouwd en ben ik onzeker.. ik baal van mezelf dat dit zo voelt.. ik zou zo graag weer iets met een (verzorg)paard opbouwen, alleen merk ik dat ik het vertrouwen mis & daardoor snel emotioneel wordt en van mezelf baal.. De band die ik had is natuurlijk niet te evenaren, maar ik zou er graag mee leren omgaan. Ik hoop dat iemand zich hierin herkent, en met wat advies kan komen
alvast bedankt! 
