Na een lange zoektocht kwam ik midden juli eindelijk het paard tegen waar ik al zo lang naar op zoek was. Sens, officieel Captain Doran, was een 8-jarige ruin waar ik dus lang mee vooruit dacht te kunnen. Ondanks we al jaren pony’s en paarden hebben thuis was dit het eerste paard wat ik écht helemaal zelf kocht. MIJN paard, MIJN lieve Sens. Toen hij nog geen uur bij ons was klikte ik zijn halstertouw af en hij liep als een trouwe hond achter mij aan. Waar ik liep volgde hij mij en als ik stopte bleef hij staan. In de wei kwam hij meteen naar me toe. Hij hinnikte naar me als ik zijn stal in kwam of als ik dan weer wegliep.
Na 2 weken begon hij kreupel te lopen en het werd alleen maar erger. Eerst de hoefsmid er naar laten kijken en ondanks hij niks kon vinden zei hij wel: “Dit paard verdient een 10+ voor braafheid”. Daarna zijn we met Sens naar de kliniek gegaan. Ook hier gaf de dierenarts meteen aan dat ik zo ’n lief paard had gekocht. En ik stond daar als trotse eigenaresse van dat lieve paard. Totdat de röntgenfoto’s van zijn linker voorbeen op het scherm verschenen en mijn dierenarts duidelijk schrok van wat hij op de foto’s aantrof: enorme artrose in een vergevorderd stadium. “Sorry” zei hij, “maar dit paard is hélemaal onbehandelbaar beschadigd. Al betaal je me drieduizend euro, ik kan hier niks meer aan doen”. Mijn wereld stortte in. Alle geluk en blijdschap omtrent dit paard waren in één klap verdwenen. Even dacht ik dat ik in een nachtmerrie zat, maar het was de realiteit. Ik kon het echt niet geloven. Svp geen reacties m.b.t. een röntgenologische aankoopkeuring
De eerste buitenrit die we samen hebben gemaakt was achteraf ook meteen de laatste. Onze eerste fotoshoot was meteen een afscheidsshoot. En tijdens deze shoot mocht ik nog één keer een paar minuutjes op zijn rug zitten. Nog één keer vanaf zijn rug zijn oortjes naar voren zien staan en daarna langs zijn zachte vacht van hem af glijden.






Ondanks we nog lang niet genoeg leuke dingen hebben gedaan samen heb ik toch genoten van de kleine dingen met hem. Een galopje over het mooie aardappelveld, hoe hij tijdens de warmte uit zichzelf onder de tuinslang ging staan terwijl ik de waterbakken aan het vullen was, mijn moeder die na jaren weer ervaarde hoe fijn het is om paard te rijden, 's avonds in mijn pyjama erop springen om nog een rondje door de wei te stappen.. en zelfs tijdens onze afscheidsshoot heb ik nog zo van hem genoten terwijl we met alleen een halstertje en twee touwtjes door ons laantje stapten.
We hebben Sens terug gebracht naar zijn vorige eigenaar en daar zou hij uit zijn lijden worden verlost. Ik had gevraagd of ik daar bij mocht zijn om hem tot het laatste moment bij te kunnen staan en ik zou nog horen wanneer dat zou zijn. Ik had al een paar keer naar Sens gevraagd en ik kreeg maar geen reactie. Helaas moest ik vorige week van iemand anders horen dat Sens er niet meer is. Het is voor Sens het beste dat hij nu geen pijn meer heeft, maar wat doet het me pijn dat het op het einde zo gelopen is. Ik wilde, hoe moeilijk ik het ook vond, de laatste minuten bij hem zijn, zodat hij tot zijn laatste adem nog liefde en knuffels kreeg. Helaas mocht ik hem dat niet meer geven.
Lieve Sens, goudeerlijk lief paard. Bedankt voor de 3 maanden dat je bij me was. Dat je alles braaf deed wat van je gevraagd werd ondanks je waarschijnlijk al veel pijn had. Ik vind het verschrikkelijk dat ik niet weet wanneer, hoe en met wie om je heen je de laatste minuten hebt doorgebracht. Er is één ding wat ik nu wel weet. Jij hebt geen pijn meer lieve Sens. Goodbye my beautiful friend


