Geplaatst Ik besef me nu steeds meer dat ik zoveel van jou heb geleerd.
Eigenlijk was je karakter teveel voor mij. Ik had het kunnen weten; de eerste keer dat ik thuis opstapte lag ik er ook bijna meteen weer vanaf. Even vergeten, je was nog maar één maand onder het zadel.
Weet je nog? Dat ik je voor het rijden nog even longeerde in de bak? En dat je toen schrok en mij de hele bak doorsleurde terwijl de stalhulp bij de bakrand stond te schreeuwen “hou vast”!! Als ik dat beeld nu voor me zie moet ik keihard lachen.
Ik heb je zo vaak achter het behang willen plakken. Als jij een bakkabouter zag, dan was je daar ook van overtuigd. Merrie. Zo gevoelig, je was een spiegel. Rechtuit rijden was nog nooit zo moeilijk. Je lijf was als een elastiekje zo flexibel. Niet opletten was geen optie. Springen vond je fantastisch, en ik probeerde met hartkloppingen de leiding te behouden.
Je bent mijn beste vriendin, ook al leidde jij mij vaak meer, dan ik jou.
Ik weet bijna zeker dat ik naast je stond, met je rare sprongen in de weide. Maar zeker weten doen we het niet.
Snorlex @ [BEH] Chronische peesblessure paard. Ervaringen?
De onregelmatigheid is nooit meer weggegaan. Als afwisseling met de weidegang probeerde ik stukjes met je te stappen door de straat en door het bos. Met de nadruk op proberen, want in dat slome gedoe had je eigenlijk geen zin.
Ik merkte wel dat je achteruit ging, maar wilde het eerst niet zien. Maandenlang gingen mijn gedachten tekeer. De onregelmatigheid werd steeds meer zichtbaar. Soms was je zelfs enkele pasjes kreupel. Op een gegeven moment was ook je been af en toe verdikt. Maar had je echt pijn? Ik heb besloten afscheid te nemen toen je nog heerlijk op het weiland kon staan.
Ze zeggen vaak dat je eigenlijk nooit te vroeg bent, maar vaak te laat. Ik hoop dat ik mijn beslissing op het juiste moment heb genomen, maar de twijfel zal altijd blijven bestaan. Als ik een verkeerd besluit heb genomen, dan spijt het mij zo, ik hoop dat je dat weet.
Voor de foto ben ik nog één keer op je rug geklommen. Zonder zadel, het was al zo lang geleden...
Jij bent nog steeds mijn Snorremans, mijn Snorrie.
