Geplaatst Wij (mijn dochter en ik) gingen met haar vooral lekker rijden, wat dressuur wat springen maar vooral lekker naar buiten. Hier en daar wat onderlinge dressuurwedstrijdjes (dochter) en springwedstrijdjes (ik) gereden. Vooral met springen werd ze fanatiek, dressuur vond ze maar zo-zo. Ze deed het wel hoor. Toen kwamen we in aanraking met endurance en toen zijn we dat gaan doen. Vooral dochter, maar ik heb ook wel 2 wedstrijden gereden in de kennismakingsklasse. Op haar 20ste heeft ze nog een klasse 2 uitgereden. Toen moesten we verhuizen, dochter kreeg haar endurancepaard en ik ben lekker gaan rijden. Ik was vooral trainingsmaatje. En dat hebben we tot 2 weken voor haar dood nog gedaan. Een klein rondje buiten meegereden. We hebben heel wat kilometers met z'n vieren door het bos gecrossed. Want dat deden we het liefst: lekker samen naar buiten. Zo zijn we door de tijd gehobbeld. Springen deden we al een tijd niet meer omdat haar lijf dat niet meer kon hebben. Langzaam kwamen wel de kwaaltjes opzetten; cushing, minder zicht, bij tijd en wijle een stram lijf omdat haar lijf de dingen niet aankon kon die zij deed.
Tot maandag 27 mei. Ik was smiddags nog op stal geweest. Lekker Irma gepoetst, gemasseerd en dat soort dingen. de paarden hadden de hele wei gekregen omdat er gemaaid was. Ze mochten de randjes kaal eten. Daar genoot ze volop van. Nog met stalgenootjes gepraat over dat ze er zo goed uit zag. Later nog even gelongeerd. Ze liep niet helemaal lekker, dus ik bedacht me dat ik deze week een fysio moest laten komen. Ik heb haar nog eten gegeven, dekentje op omdat ze regen hadden voorspeld en weer lekker in de wei gezet. 'sAvonds kwam mijn dochter op stal en die zag haar liggen middenin de wei. Ze heeft mensen van stal gevraagd of die konden helpen haar weer op de been te krijgen. Dat lukte niet. Toen heeft ze mij gebeld. Ik kwam uit de auto en zag haar liggen, languit. Er was amper een teken van herkenning dat ik er aankwam. Toen was het voor mij duidelijk; dit is klaar. We konden haar wel weer in de benen helpen, maar wanneer gaat ze weer liggen, over een uur, over 2 uur, morgen, volgende week? Dat wilden we niet afwachten. Dus ik heb de dierenarts gebeld. Die was er 10-15 minuten later. We hebben overlegd en hij gaf ons groot gelijk. Hij heeft zijn medicijnen gepakt. Hij heeft Irma de spuiten toegediend en ze is heel kalm en rustig ingeslapen zonder nare en rare stuiptrekkingen. Mijn dochter heeft haar paard opgehaald om afscheid te nemen maar dat hoefde hij niet perse. Ze vertelde nog dat terwijl zij bij Irma in de wei zat te wachten tot wij kwamen, alle paarden langs kwamen om afscheid te nemen van Irma. Zo lief en zo bijzonder. De dagen erna was de sfeer in de groep ook heel anders, heel lief en rustig, sereen. Ook kreeg ik van een stalgenootje de vraag of ik het goed vond dat zij haar paard afscheid liet nemen van Irma. Natuurlijk is dat goed, doen, hoort erbij. Er zijn nog een paar paarden geweest die afscheid wilde nemen. Er was er ook een die geen afscheid hoefde te nemen, er lag alleen nog een lichaam, Irma was al weg. En nu? Ik heb vrede met de situatie, maar het doet wel heel erg pijn. Ik mis het ontzettend. Ik was toch elke dag een paar uur op stal om voor haar te zorgen. Maar goed, ze is bijna 14 jaar bij ons geweest en ik hoop dat zij er net zo van genoten heeft als mijn dochter en ik. Ze was ook bijna 8 jaar het vriendinnetje van mijn dochters ruin. Hij deed altijd wel stoer, maar hij was ontzettend verdrietig dat Irma dood was. Hij was een paar dagen echt van slag en zocht steun bij mijn dochter en ook bij een grote ruin. Ging bij hem staan. legde zijn hoofd tegen dat andere paard. Hij wilde de volgende dag echt afscheid nemen, hij ging haar helemaal besnuffelen, met zijn neus tegen haar aan duwen. Ik weet nog niet wat ik smiddags met mijn tijd moet doen, nu ik thuis ben. Ik ga wel regelmatig naar stal, dochter helpen met haar paard als zij te weinig tijd heeft. Het is ontzettend wennen. Hier zijn foto's van mijn knappe lieve oude en wijze oma paard.
