Het vriest opeens flink na pakweg drie maanden regen en ondanks dat ik me goed ingepakt heb, heb ik het vreselijk koud. Ik heb het nooit koud eigenlijk. Mentaal ben ik kapot, mijn lijf is kapot en ik bedenk mezelf dat het vast daardoor komt. May haar achterbeen is ook kapot en nu, hier in een moment volledig voor mezelf, weet ik dat ik het morgen ga doen. Morgen laat ik haar gaan, morgen laat ik haar inslapen.
Ik zit in het gras op een eindje van de schuilstal van mijn pony’s en kijk tegen drie paar billen aan.
Twee paar dik, één paar dun. De dunne is van mijn 37-jarige kanjer. Al 26 jaar mijn maatje door dik en dun. Ik ben met haar opgegroeid en ze weet alles maar dan ook echt alles van me. Heeft het overlijden van mijn moeder meegemaakt al had ze daar geen flauw benul van. Troostte me bij al het liefdesverdriet dat ik had, haalde me op als ik weer eens iets gedaan had wat niet door de beugel kon: May was er altijd. En nu dus morgen niet meer.
Ik heb een weekend recht uit hel achter de rug. Afgelopen vrijdag hoorde ik van de veearts dat May haar linker achterbeen niet meer gaat herstellen en ondanks dat ik dit niet wil weet ik dat het tijd is.
Ze is oud. Haar hoofd wil nog maar haar lijf niet meer. Krachtpatser die ze is loopt ze gewoon door met de oortjes vrolijk naar voren. Het maakte mijn keuze zo ontzettend moeilijk en ik vergat te functioneren. Paniek, angst, onrust, misselijkheid, niet meer weten wat je moet: alles passeerde de revue.
Vandaag is het een jaar geleden dat ik haar liet gaan. Ik mis haar nog iedere dag. Geen drie, maar twee pony’s op mijn weide, ze laat een grote leegte achter. Voor hoe het enigszins goed kan zijn, staat de doos met haar as nog in mijn keet, welke ik als opslag voor mijn spullen gebruik.
Zo is ze er toch nog een beetje bij.
Ik strooi de as niet uit, May blijft waar ze is. Ze zou heel graag bij haar beste maatje willen blijven en voor mijn gevoel doe ik er niet goed aan om ze uit elkaar te halen. Haar beste maatje die doodziek werd na haar overlijden en er eigenlijk pas sinds een week of zes weer wat bovenop lijkt te komen. Ik had geen idee dat paarden rouwen, maar ik weet nu beter.
Rust zacht, lief paard. Wat heb je me ontzettend veel gegeven en ontzettend veel geleerd.
15.04.1980 - 9.01.18
