Geplaatst Met moeite hebben ze je naar een veilige plaats gebraacht. Je stond namelijk erg wankel op je benen en hield ook nog eens niet van de trailer. (Waar je later met wat oefenen helemaal alleen in kon lopen. Wat was ik daar trots op want dat betekende dat we alleen op pad konden).
Na een maand of 8 gezond eten en vriendjes in de wei was je nog steeds ietswat schraal maar je had geen wonden meer en je voelde je goed. Het werd tijd om voor jou een forever home te zoeken. Nu was het zo dat jij wel retired was van de renbaan je voelde je nog altijd een renpaard en je eigenaar durfde niet zo goed op je te gaan zitten om te kijken hoe je onder het zadel was. Zo kwam je bij mij in de paddock thuis. Je zou maar een paar weekjes blijven. Rustig terug in het werk onder het zadel brengen en bekijken welke ruiter het meest geschikt zou zijn. Uiteindelijk ben je nooit meer weg gegaan. Je kon alleen maar linksom in de rijbaan en hoewel je daar vrij rustig was werd het me snel duidelijk dat je behalve heel hard galloperen weinig anders kende.
In de maanden daarop werkten we aan ontspanning in de rijbaan, leren longeren, trailerladen, grondwerk. We gingen naar lessen soms wel 3 uur van huis en bleven dan het hele weekend. Hoewel je dressuur erg moeilijk vond heb je altijd heel erg je best gedaan. Springen is nooit je talent geweest je stuikelde vaak over de hindernis of drafbalken en uiteindelijk zijn we daar maar gewoon mee gestopt. Wel vond je het geweldig als ik je liet rennen. Vorig jaar haalden we bijna 70km/h! En dat terwijl we niet eens trainden daarop. Jij bent geboren en gefokt om te rennen en dat kon je. Retired of niet.
Helaas in het tweede jaar dat we samen waren hadden we meer downs dan ups. Vaak was je na 2-3 weken werken wat stijf en wat kort in beide voorbenen. Contact gehad met dierenarts maar ja je was niet kreupel. Je leek gewoon stijf na wat harder werken. Misschien kreeg je wel artrose je had immers op de renbaan gelopen tot je 9 jaar was.
8 maanden zijn we zo doorgegaan. Een paar weken rijden, paar dagen rust en weer wat rijden. In de tussentijd zagen we wel zadelpasser, tandarts en had je maandelijks na onze les bodywork. Wat vond je dat prettig. Want ja je was nooit echt kreupel. Wat ga ik zeggen tegen de dierenarts? In de wei loop je prima maar ik voel onder het zadel soms dat je iets stijver en korter beweegd. We hadden al besloten dat je naar de kliniek zou moeten voor fotos maar nog steeds geen afspraak gemaakt. Dit was een hele planning want het was ruim 3,5 uur rijden. Totdat de smid je bekapte zoals iedere 6 weken en je liep alsof je hoefbevangen was. Gelijk hebben we gebeld en een afspraak gemaakt. Je kon binnen een paar dagen terrecht. Helaas bleek het foute boel. HKO in vergevorderd stadium. Het bot was al ernstig aangetast. Inspuiten heeft niks geholpen, hoefschoenen deden niets, ijzers hebben we uitgebreid over gepraat maar jij haalt die er graag zelf af een paar dagen nadat ze eronder gezet zijn en we willen juist de doorbloeding stimuleren in je voeten. Goed bekappen was dus wat we gingen doen en je kreeg buut. Helaas was er geen enkel verschil en je bleef kreupel. Erg kreupel. Alleen in heel zacht zand was je stap goed. Draf kon je nergens meer. Je ging ook achteruit.
Je kreeg koliek waarschijnlijk deels door stress. Je vriendinnen deden namelijk graag een sprintje trekken in de wei zo 1 of 2 keer per dag. Waar eens jij degene was die voorop rende liep je nu achteraan in stap en maar hinneken naar Nikki. Het vuur uit je ogen verdween. Wat is nu een renpaard dat niet kan rennen??
De beslissing was gemaakt we zouden je thuis laten inslapen onder je geliefde boom en je een waardige begrafenis geven thuis. Ik wilde je niet naar de dierenarts brengen weg van je merries en je meer stress geven plus daar zou je eindigen als hondenvoer.
Bert je was een apart paard, veel ongelukjes gehad in de wei omdat je weleens wat klunelig was, een paard met heel veel energie, graag gooide je kleine baaltjes hooi in het rond. Je kon die optillen aan het touw en gooide het dan alle kanten op. Tot ongenoegen van Nikki die altijd honger heeft en dus moest wachten. Want ja jij was de baas in de wei, the king of the paddock! Wat houd ik toch veel van je en wat zijn we samen gegroeid. Jij hebt altijd een speciaal plekje in mijn hart. Ik mis je.
Bert zijn lichaam was op en hij is heel snel maar rustig gegaan. Het vermoeden is dat zijn slechte jaren een grote impact op zijn ingewanden ook heeft gehad en dat dit er ook voor heeft gezorgd dat zijn lichaam al zo snel aan het opgeven was. Onder zijn favourite boom en in het bijzijn van zijn merries, zijn steun en toeverlaat mrs Peanuts de geit en wij zelf natuurlijk.
