Geplaatst 
04-06-2013 - 04-05-2018, Veel te jong en veel te vroeg.
Mijn lieve meisje
Vorig jaar 25-02-2017 kwam jij op mijn pad. Jeetje wat was ik verliefd en ik niet alleen..
Al snel hadden we door dat er met jou echt flink iets niet goed zat, maar wat het was konden we de vinger niet op leggen.
De eerste week lag je al met koliek in de wei en ging het heel slecht met je. Meteen hebben we de dierenarts ingeschakeld en toen begon ons lange gevecht tegen een strijd die uiteindelijk niet te winnen was.
Het leek wel elke week raak te zijn met jou, ik had uiteindelijk nog maar weinig hoop over dat je ooit een paard zou worden. Je was zo mager en ik kreeg je maar niet dik, hoe kon dat toch?
De tandarts is wel 6 keer geweest en ook nog een andere maar het mocht niet baten. Want je bleek diastema te hebben, een zeer hardnekkige tandenaandoening. De specialist waar we afgelopen januari kwamen zei dat hij nog nooit zoiets gezien had, weinig kans van slagen maar hey, we gingen er voor. Je bent pas 4 en opgeven kennen we niet, we zijn al zo ver..
Je was ook eindelijk een beetje op gewicht, door de seniores priores waar je per dag wel zo'n 6 kilo van op at (en dat zonder het water erbij gerekend). Dat was ook het enige dat je kon eten..
Na de behandeling leek het wel beter te gaan, ik zag je weer hooi eten en we gingen echt met sprongen vooruit. Toch moest ik in mijn achterhoofd houden dat er wel veel moest gaan verbeteren anders moesten we alsnog stoppen. Maar stoppen.. dat staat niet zo snel in mijn woordenboek.
Want een jaar lang je best doen, geef je toch niet op? Maar de bewuste dinsdag.. 17 april, moesten we terug komen voor controle. Je mond ging open en het was meteen al duidelijk, dit ging nooit meer goed komen.
Je zou altijd pijn hebben en het probleem zou niet beter worden maar eigenlijk alleen slechter. Nooit zou jij normaal kunnen eten en nooit zou jij pijn vrij kunnen zijn. Hoe kun je dan nog genieten? Maar dat kon jij, want jeetje wat was jij een sterk paard.
Nooit heb jij je pijn getoond, altijd was je vrolijk, opgewekt en wilde je alles doen. Nog nooit heb ik zo'n meewerkend paard gekend, je deed alles voor me en dat had je nog steeds gedaan ondanks de pijn.
Wat is het oneerlijk meisje, dat jij met je top karakter waar iedereen een voorbeeld aan kan nemen.. nu moest gaan.
Je vriendjes missen je enorm en zijn van slag, maar jij bent nu pijnvrij en kan eindelijk genieten. Al leek het altijd alsof je met volle teugen van het leven genoot, je lichaam verraadde je pijn maar jouw blik nooit..
Dag knuffel.. Nooit meer jouw hinnikje en nooit meer jouw warme neus in mijn gezicht..
