Geplaatst Ik begon met Henky in 2014 te verzorgen.
Het was echt een best agressief beest.
Door dat dat mij niet veel uitmaakte en met veel geduld kregen we een band en was hij de liefste hengst die ik heb gezien.
Zijn eigenaar zorgde nooit voor Henky.
Altijd waren zijn hoeven te lang en hij was veelte dik.
Toen ik daar voor het eerst kwam stond hij op zijn staart en hij was een en al klit.
Hij stond toen die tijd in een best kleine weide dat genoeg was voor hem alleen.
Gek genoeg moest Henky verplaatst worden naar een niet normaal grote weide ( genoeg om 5 paarden in te houden als het niet meer is!!) , want hij was te dun volgens eigenaar
Dit is een stuk van zijn weide.
Ik gaf Henky zoveel mogelijk beweging, omdat hij echt te dik was.
Graasmasker mocht ik niet om doen van de eigenaar.
Ook de mensen die tegen over Henky woonden hielpen nou niet bepaald mee.
Ze gooiden elke dag wel zeker 2 hele broden in de weide.
Heb ze meerdere keren erop aangesproken , maar mevrouw wist het beter.
Maar goed we hebben echt veel lol gehad samen en onze band werd echt sterk.
In 2016 ging het echter niet zo goed meer.
Henky kreeg last van hoefbevangenheid, kon nauwelijks staan en viel soms echt gewoon om.
Ik heb die dag wel 10 x de eigenaar moeten bellen omdat hij de dierenarts moest laten komen en wel onmiddellijk!
Want zelf de dierenarts bellen mocht ik absoluut niet.
Maar meneer had geen tijd, hij was namelijk bij familie koffie drinken en kon pas over 4 uur komen.
Het waren echt de langste 4 uren.
Henky moest
Uiteindelijk kwam de dierenarts en ik dacht echt dit was het... hij wordt ingeslapen..
Maar de dierenarts kwam met het goede nieuws dat het allemaal goed komt!
Wel moest henky in de stal blijven en mocht niet naar buiten.
Ook dit deed henky niet veel goeds.
Hij viel zoveel af in korte tijd dat het ook niet meer goed was.
Ik voelde me zo hulpeloos. ik mocht niks doen.. achteraf had ik gewoon moeten doen wat goed was.
Helaas is achteraf altijd te laat.
Uit eindelijk is Henky verplaatst naar een andere stal waar meer overzicht over hem was.
Toen ik vroeg waar Henky naar toe ging reageerden ze eerst niet en ik dacht morgen weet ik het wel, dus ik ga morgen vroeg.
Toen ik wakker werd in de ochtend kreeg ik het volgende berichtje van de eigenaar:
Henkie is dood gegaan vanacht
Weet niet of je hem nog wilt zien vraagt ( naam van de man eigenaar). Maar hij staat Bij de oude wei maar honderd meter veder aan de linker kant
Ze vertelden dat de dierenarts hem een verkeerd of teveel van het infuus gaf waardoor hij instortte.
Ik wist niet dat een berichtje zoveel pijn kon doen.
Ik was er kapot van, ik ben er nog steeds kapot van.
Henky is op 4 mei 2016 overleden.
Ik ging naar de stal toe waar hij in lag.
Ik heb 'afscheid' genomen van hem, stuk manen mee genomen en that's it.
Henky was weg.
Dit keer voorgoed..
Ik heb nooit afscheid kunnen nemen toen hij nog leefde.
Ik weet niet eens meer ons allerlaatste moment samen.
Ik weet wel dat het mij heel erg spijt!
Ik wist dat de eigenaar nauwelijks bij Henky kwam.
IK had moeten zien dat hij hoefbevangen was, maar ik was weer dom.
Als ik naar Henky had geluisterd leefde hij misschien nog wel.
Natuurlijk kwam ik er achteraf pas weer achter dat hij duidelijke signalen liet zien.
hoe kan een mens zo achterlijk zijn!
Het is nu al bijna 2 jaar geleden en ik kan er nog steeds niet mee omgaan, ik weet niet hoe.
Na dit lange verhaal ( sorryyy) is mijn vraag: hoe zijn jullie er mee omgegaan toen jullie dier overleed?
of iemand tips?
Wel een tip naar jullie allemaal: Luister naar je dier! En doe er ook iets mee.
heel veel sterkte 
je was zelf nog jong en als minderjarige kun je ook niet zomaar zelf een dierenarts laten komen (en al helemaal niet voor het paard van een ander). 
