Geplaatst In 2009 wilde ik verder de sport in. Tico moest verkocht worden als ik een andere pony wilde. Na veel wikken en wegen zette we hem te koop. Binnen 1 dag was hij verkocht en verhuisde hij naar Poortvliet. Bij een gezin.
Na 1 dag had ik al spijt.. een aantal maanden daarna heeft mijn moeder gebeld of ze hem alsjeblieft terug wilde verkopen. Ik was er stuk van. Maar de mensen wilden dit absoluut niet.
Jaren gingen voorbij, er kwamen andere paarden bij. Een nieuw huis werd gekocht met de mogelijkheid om paarden aan huis te houden.
Ik kwam steeds verder in de sport, maar Tic was ik nooit vergeten. Soms keek ik op marktplaats en hoopte ik dat ik hem te koop zag staan. Maar nooit kon ik hem vinden.
Tot ik een mailtje kreeg in 2012. Ze gingen Tico verkopen. Zonder enig overleg met mijn ouders heb ik trillend en vol ongeloof terug gestuurd dat we hem kochten en dat weekend kwamen ophalen. Mijn maatje kwam thuis.
Hij is toen altijd mijn uitzicht geweest uit mijn slaapkamer raam. Sinds een aantal jaar stond hij samen met onze 2 hedel shetjes. Hij en de baby’s (zo noemen we de shetjes, die inmiddels al 3 zijn) waren “de familie”. Vorig jaar zomer kwam daar Humphrey nog bij, een oud Welshje. Ze vormden met zn 4e een mooi stel. Tic was de baas en hield iedereen in toom. Maar voor een dolletje was hij altijd in. Het laatste jaar werd hij 2 x per week gereden door de liefste vrouw en verzorgster die ik ooit voor hem had kunnen wensen. Hij kreeg zoveel liefde. En wat was ze trots op hem als hij kleine stapjes vooruit maakte. Hier genoot ik van.
Tic was mega fit. Was nog nooit ziek geweest. Gister ochtend was ik iets later uit bed doordat ik een lage bloedwaarde had (suikerziekte). Ik kwam buiten en ging net als elke ochtend de paarden voeren. Eerst altijd een rondje hooi, en daarna brokken. Toen ik als laatste Tic en de baby’s ging voeren, wilde hij niet komen.
Ik maakte nog een foto voor zijn verzorgster omdat hij zo vies was. Verstuurde hem met een lachpoppetje.. toen ik de brokken in zijn bak gooide, bleef hij achter in de paddock staan. (Ze hebben een inloopstal met paddock).
Ik liep er heen en zag dat hij heel nat stond, trilde en niet kon lopen. Ik dacht meteen aan hoef of spier bevangenheid. Ik belde meteen de veearts. Mijn moeder en vriend belde ik dat hij niet fit was, de veearts onderweg was en ik wat later op het werk zou zijn.
Ik appte het meisje wat bij mij op stal werkt nog dat Tic niet fit was, en de veearts er zo zou zijn.
Een paar minuten later was ze er, want ze begint altijd rond 9:00.
Ik zeg tegen haar toen ze aankwam. Wil jij Tic even in de gaten houden, de veearts is er zo. Ik kleed me even om.
Ik loop naar binnen en zie hem omvallen. Ik trek de veel te grote klompen van mijn vader aan en ren naar buiten. Lichtelijk in paniek roep ik baar Tico dat hij rustig moet blijven, de veearts er zo is en dat hij moet blijven liggen. Hij probeert op te staan en valt weer neer. Probeert het weer, valt weer neer en begint heel hard te kreunen. Renate (die bij me werkt) komt net aan met het halster. Ik schreeuw tegen haar.. hij gaat dood!! Op dat moment belt de dierenarts dat ze er bijna is. Ik zeg ik denk dat hij dood gaat! En hang op. Ik ben in paniek en draai me om. Renate verteld me dat hij weg is. In een keer weg. Zo snel Tic. Waarom?
De veearts arriveert, gelukkig kennen we elkaar goed en voelt het vertrouwd. Ik ben ontroostbaar en in shock. Bel mijn vriend en schreeuw dat hij dood is. Mijn moeder bel ik en schreeuw dat hij dood is. Binnen 10 minuten zijn ze er, mijn vriend, vader en moeder. Iedereen is in tranen. Onze trouwe vriend. In een klap uit ons leven gerukt.
Waarschijnlijk heeft hij koliek gekregen ‘s nachts.. heeft hij een maagoverlading gehad en is zijn maag of darm gescheurd. Hij heeft pijn gehad en ik heb hem niet gehoord ‘s nachts. Ik verwijt het mezelf maar ik kan het niet terug draaien. Ik had alles voor hem gedaan. Mijn trouwe leermeester. Die ik al zo lang heb als ik kan herinneren.
Hij kreeg zo’n mooi plekje bij ons nieuwe huis met de familie. Ik had het hem zo gegund. En nog zoveel mooie ritten met zijn verzorgster.
Dit is de eerste die ik heb moeten afgeven. Het is vreselijk. Voel me leeg en machteloos en ben er ziek van. Onbegrijpelijk. In de bloei van zijn leven.
Gister middag is Tico opgehaald door het paarden crematorium in Prinsenbeek. We hebben daar nog afscheid van hem genomen.
We gaan hem vreselijk missen. Helaas gaat het leven door maar onze wereld staat nu even stil.
Niet te bevatten mijn lieve vent. Ik hoop dat je blij bent met het leven wat je hebt gehad. Ik had me dit zo anders voorgesteld. Ik ga je nooit vergeten.
Rust zacht lieve Tico
12-04-1998 / 24-10-2017
De laatste foto die ik maakte..
In 2009..
Met mijn vader. Die er ook zo gek op was.
Toen hij net terug was in 2012
2009
Samen met zn vriend Ferrari
In 2013
Afgelopen winter met mij
Met zn kleine vriendjes
Met mijn vriend
In 2007
Bixie in 2006
Dag ventje
In het crematorium, het laatste afscheid
Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal. Het is nog veel te vers, maar ik moest dit van me af schrijven. Ik ga hem vreselijk missen.
