Geplaatst Vooral de "oudere bokkers" kennen Phara nog en het is om die reden dat ik het topic aan maak.
Phara is tot mijn grote verbazing, frustratie en vooral mijn grote verdriet maar 22 jaar mogen worden.. We hadden minstens 30 af gesproken maar Phara was nooit goed in zich houden aan de afspraken.. Ik begrijp het niet.. We begrijpen het niet. Het is zo razend snel gegaan... Gisteren stond ik beroerd op. Bij de kinesist kreeg ik de drang dat ik naar de weide moest. Ik ben daar dus ook voortijdig vertrokken. Ik moest en zou naar de weide gaan. Eenmaal aangekomen was Phara ziek. Heel erg ziek. Natuurlijk meteen de DA gebeld en die stond binnen het half uur Phara te onderzoeken maar hij bevestigde wat ik ook al gezien had zodra ik aan kwam... Het zag er niet goed uit voor 'm. Geel tandvlees, rood oogwit, slijmerig bloed als ontlasting (terwijl ik hem dinsdag nog heb zíen ontlasten en dat was normaal.). De DA gaf hem meteen AB en pijnstilling want hij had (net als ik overigens) last van zijn buik. Hij wilde bloed onderzoeken maar zei wel eerlijk dat hij vreesde dat hij niets voor hem kon doen. Ik vroeg of ik hem dan niet beter meteen liet gaan maar de DA beloofde dat hij met de pijnstilling die hij gekregen had en die wat ik een paar uur later nog zou geven geen pijn zou hebben. Toen de pijnstilling begon te werken keek hij ook een stuk helderder uit de ogen, hij was nog steeds rustig maar dat was vooral omdat ie groggy was. Toch knaagde het, het knaagde al van woensdag ochtend... Woensdag avond ben ik nog bij hem gaan kijken vrij laat om hem zijn volgende dosis te geven, hij oogde pijnvrij maar ik wist het al op dat moment... We hebben afscheid genomen. Ergens nog steeds hopende dat ik hem de ochtend die zou volgen zijn volgende medicatie zou geven maar in geval dat ik gelijk had, wilde ik afscheid genomen hebben. En Phara, Phara wist het ook, want die nam ook afscheid. Zelfs de opdringerige Terror wist dat ze afstand moest houden... God had ik hem toch nog maar een beetje langer vast gehouden.. Nog één keer extra gestreeld...
Ik moest vandaag naar het ziekenhuis dus voor het licht werd alweer op weg naar de weide. De DA moest vandaag naar het waalse gedeelte van ons land en ik wilde op weide geweest zijn voor hij zou vertrekken zodat, indien Phara hulp nodig had, ik hem kon bellen om eerst naar ons te komen (dat had hij zelf aan geboden toen hij me 's avonds belde om te vragen hoe het met hem ging.). Helaas heb ik niet meer moeten bellen. Ik heb hem gesmst dat Phara overleden was dus dat hij niet meer langs hoefde te komen.
Ik heb bij hem gezeten, ik heb geen idé hoe lang en eerlijk gezegd interesseerde me de tijd ook niet meer, ik heb gehuild als een klein kind, hem gestreeld om nog heel even zijn (nog warme) vacht te voelen. Hij had nog een hap gras in zijn mond dus ik vermoed dat het iig snel en pijnloos gegaan is.
Wát de oorzaak is, is voorlopig nog onduidelijk. Er moeten nog resultaten binnen komen. We wisten gisteren al dat hij een ontsteking had (de darmen vermoeden we gezien het bloed.) en dat zijn leverwaarden te hoog waren. (maar dat wisten we al door het tandvlees). Maar waarom hij zo snel, zo achteruit gegaan is, dat is onduidelijk.. Wanneer de resultaten binnen zijn en ik er klaar voor ben gaan we het nog bespreken. Maar nu heb ik er de moed noch de fut voor.. Het is op... Ik ben op... Voor het eerst in 27 jaar tijd heb ik op de vraag "gaat het?" ijzig kalm "nee, helemaal niet" geantwoord... Zelfs toen ik uit een coma van drie weken kwam zei ik nog dat alles goed ging.. Maar niet nu, niet vandaag... Ik weet het wordt "dragelijker"... Ik ken alle cliché's, nog maar twee jaar geleden nam ik afsheid van mijn witte prins... Ik weet dat ik door moet, en ik zal ook door gaan... Maar nu wil ik heel even niks, rust, stilstaan, verdrietig zijn, mezelf toe laten om verdrietig te zijn...
Pharaon heb ik gehad van toen hij 8 maanden oud was. Ik kan me geen leven herinneren zonder hem. Hij was degene die mijn tranen deed op drogen, degene waarmee ik mijn eerste bosritten en sprongen maakte. Hij gaf me onvoorwaardelijk vertrouwen, hij heeft me een basis gegeven waar ik nog steeds de vruchten van pluk. Ik heb hem zien groeien van verwaarloost scharminkel naar een prachtige pony waar ik mee kon lezen en schrijven... Hij voedde mijn brutale veulen op toen haar moeder dat niet deed. Ik kan boeken van hem schrijven... Als ik verdriet had, me geen raad wist, dan ging ik bij Phara zitten. Ik ben er kapot van, het doet fysiek pijn.... Maar er is geen Phara meer om mijn tranen bij te drogen. Ik houd het relatief kort omdat er simpelweg geen manier is om te omschrijven hoeveel dat dier voor me gedaan en betekent heeft en omdat, zoals ik al zei, ik gewoon... verschrikkelijk moe ben...... Hij was alles dat goed was in mijn jeugd... Hij heeft me door zoveel heen gesleept...
Hij was alles waar iemand van kan dromen, hij heeft me zoveel gegeven, ik houd zo onvoorstelbaar veel van hem en ik ga hem zo, zo verschrikkelijk missen. Het doet zo'n vreselijke pijn...
Rust nu maar mijn kleine dappere vechter, de strijd was oneerlijk... Doe Exposion de groeten en in vredesnaam laat die arme Ex met rust...... Ik weet.... loslaten hoort erbij, maar wat ga ik je missen... Vandaag is een stuk van mij gebroken dat nooit meer heel zal worden... Bedankt Phara, voor alles wat je me gegeven hebt... Bedankt om er geweest te zijn, bedankt om mijn pony, mijn soulmate te zijn...
Sterkte ! 
Heel veel sterkte. 
Ik heb Phara nooit in het echt gezien, maar heb zoveel over hem gelezen, ik ken hem/jullie ook al zo lang via Bokt dat het toch ook een beetje voelt als "mijn" pony. Het was een heel bijzonder dier.
) maar ik denk dat ik er gewoon doorheen zal moeten... Janken op de meest onhandige momenten (aan de kassa en tijdens het aardappelen schillen enzo... Al kan dat laatste er misschien voor zorgen dat S verder schilt) en gewoon zoals Mrs_Midnight zegt... De pijn en het verdriet accepteren... 
Want hij was eigenlijk veel te stoer en onafhankelijk om op mensen te hinniken maar we zijn letterlijk samen opgegroeid dus ik was een uitzondering... Hij had zo'n schelle vrolijke hinnik... En nu zal ik die nooit meer horen.. 
