
Ik heb altijd gezegd 'als het vlammetje uit gaat, dan is het genoeg geweest.' Jessie was een paard waarbij er geen vlammetje was, maar een vlám.

Eigenzinnig, eingenwijs, einzelgänger, je vertelde niet maar overlegde. Oermerrie, mama van Flynn (ook nu hij 10 is), mijn liefste maatje, een soulmate. Uniek, mijn once in a lifetime horse.

En nu.... nu is ze er niet meer. De artrose werd te erg, de CPL brak ineens door en haar vlammetje? Dat doofde langzaam uit. Na vijftien jaar heb ik vanmiddag afscheid van haar genomen. Omringd door de mensen die van haar hielden. Houden. Kapot van verdriet, maar opgelucht dat verder lijden en aftakelen haar bespaard is gebleven.

Jessie en ik zijn vijftien jaar lang een team geweest. Ik kreeg haar vlak voor mijn 15e verjaardag, een maand na mijn 30e heb ik haar moeten laten gaan.

Ze leeft voort in haar zoon Flynn. Mijn grote vriendelijke reus, die steeds meer op zijn mams begint te lijken.
Jessie. Mijn Jessie. Ooit drukt ze weer haar neus in mijn nek, ooit hoor ik haar murmeltje weer. En tot die tijd is er het gapende gat wat ze achterlaat.
