Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-17 10:37

Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-17 10:37

Hoi Bokkers,

Ik heb mijn zielenmaatje afgelopen jaar op Koningsdag vaarwel moeten zeggen. Na een jaar heb ik er nog steeds moeite mee.
Zijn dekens liggen hier nog op een stapel ongewassen en als ik aan hem denk blijf ik het moeilijk hebben. Het gemis is héél groot.

Hoe was/is jullie rouw en wat doe jij ermee?

**Geplaatst**: 25-03-17 15:23

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 25-03-17 15:23

Mijn paard is nu 4en half jaar dood, ik ben in begin doorgegaan, had er nog 2 van mezelf staan en hij had pijn. Maar naarmate de tijd verstrijkt, krijg ik t er moeilijker mee.
Ik mis hem enorm. Voor hij overleed, had hij al een jaar of 3 ergens op pensioen gestaan, dus rijden deden We al niet meer.
Gister ben ik voor het eerst in ongv 8 jaar het ruiterpad op geweest waar We graag kwamen... Man wat heb ik gejankt....

Wat ik wil zeggen, een ieder verwerkt t op zn eigen manier, een verkeerde manier is er denk ik niet.

**Geplaatst**: 25-03-17 15:28

Geplaatst: 25-03-17 15:28

Ik ben die van mij niet écht kwijt, maar toch wel. Hij is namelijk nog in leven maar staat in Frankrijk. Nog altijd kapot van, en denk dat als hij straks komt te overlijden, ik helemaal gek wordt. Ik heb zelf nu al tranen terwijl ik alleen maar over hem typ.
Hij is nu 3 en een half jaar weg.

**Geplaatst**: 25-03-17 15:33

Geplaatst: 25-03-17 15:33

Die van mij mis ik ook echt elke dag. Inmiddels is het afgelopen 1mrt 4 jaar geleden dat we afscheid namen.

Hij is vanaf de dag dat hij geboren werd tot zijn laatste dag, 22 jaar later, bij mij geweest..

In het begin schrok ik nog vaak..was hij er echt niet meer? Mijn veilige haventje, mijn beste maatje, mijn alles..

Nu heb ik dat niet meer. De scherpe randjes zijn er af. Vaak denk ik met een lach aan het terug. Soms met een traan. Maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk.

De armband met haar van zijn staart draag ik elke dag.
Al zijn spullen liggen op zolder.

Met hem is mijn plezier in het rijden een beetje doodgegaan en ik rij dan ook niet meer. Overigens ging het me daar ook nooit om. Het samenzijn, wederzijds respect..dat was waar het bij ons omging. Ik wilde dat hij het leuk had in zijn leven.

Het slijt..ik praat nog steeds wel tegen zijn foto, betrap me erop dat ik mijn armband aanraak. Voor mij is dat de manier..
Ik denk dat ik hem altijd missen zal want god wat was hij mij dierbaar.

**Geplaatst**: 25-03-17 15:42

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 25-03-17 15:42

Mijn paarden zijn in 2013 en 2014 overleden en ik mis ze nog steeds elke dag. Meestal denk ik terug met een glimlach, maar soms voel ik nog steeds die grote leegte en dat eindeloze verdriet.

Ja hoe ga he er mee om? Het leven gaat gewoon verder en ik dus ook. Ik heb nog 4 paarden en daar geniet ik intens van. Maar hoeveel je er ook heb en hoe leuk ze ook zijn, het gemis is er niet minder om.

**Geplaatst**: 25-03-17 15:45

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 25-03-17 15:45

Mijne is nu een half jaar weg.. In t begin in een waas geleeft ''het was goed zo'' maar nu.. ben er werkelijk kapot van, mis m elke dag. Ik heb toen voor hem een veulen gekocht, omdat hij daar zo gek op was en dan op pensioen met een vriendje kon. Helaas is hij overleden voor het veulen bij ons kwam.. Dat is mijn steun op dit moment enorm. Als k hem niet had gehad was ik denk ik definitief uit de paarden geweest.

Ik vraag me wel is af, om me heen gaan mensen er stukken beter mee om.. Maar hoe? geen idee

**Geplaatst**: 25-03-17 15:58

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 25-03-17 15:58

Een paard verliezen is redelijk traumatisch....daar had ik altijd al een vermoeden van maar nu weet ik het zeker.Twee jaar geleden moest ik mijn paard laten inslapen,hij was 28 en heb hem 24 jaar gehad.Ik denk er nog dagelijks aan,soms schrik ik....hij is gewoon dood!Het slijt, maar blijft super moeilijk.Ik had nog twee paarden en twee weken na zijn dood er toch maar weer een bijgenomen.Dat heeft wel geholpen ,en die mafkees gaat steeds meer het gedrag vertonen van mijn overleden paard

**Geplaatst**: 25-03-17 16:02

Geplaatst: 25-03-17 16:02

Ik ben al 4 paarden kwijtgeraakt doordat ze overleden.En ik heb er altijd maar 1tegelijk waar ik dan alles mee deel.Mijn oplossing is om meteen naar een nieuwe te gaan zoeken. Daar heb je dan afleiding door en je kunt een ander paard weer een tehuis geven.Ik zie dat niet als ontrouw tegen de vorige, want die heeft me veel geleerd zodat ik weer verder zou kunnen.

**Geplaatst**: 25-03-17 16:55

Geplaatst: 25-03-17 16:55

jaimy10 schreef:
Mijne is nu een half jaar weg.. In t begin in een waas geleeft ''het was goed zo'' maar nu.. ben er werkelijk kapot van, mis m elke dag. Ik heb toen voor hem een veulen gekocht, omdat hij daar zo gek op was en dan op pensioen met een vriendje kon. Helaas is hij overleden voor het veulen bij ons kwam.. Dat is mijn steun op dit moment enorm. Als k hem niet had gehad was ik denk ik definitief uit de paarden geweest.

Ik vraag me wel is af, om me heen gaan mensen er stukken beter mee om.. Maar hoe? geen idee

Ja weet ik niet... Ik weet ook niet zeker of het wel zo makkelijk is. Andere mensen merken ook niets aan mij. Ik praat er nooit over. Als ze in mijn Facebook herinneringen voorbij komen dan deel ik nog wel eens een foto met een opmerkingen over dat ik ze mis. Maar voor de meeste mensen ben ik gewoon een gelukkig paarden meisje met 4 gezonden paarden.

En dat ben ik natuurlijk ook! Maar toch is er die leegte en dat gemis. Ik denk ook vaak aan hoe een van mijn overleden paarden iets had gevonden of hoe hun daarmee om zouden zijn gegaan. Ze maken gewoon deel uit van mij en ergens doen ze dat nog steeds. Ik heb een dan ook meer dan 21 jaar gehad en de andere 14 jaar. Laatste is doodgebleven aan koliek... Dat was echt een horror nacht.

Mijn oude paard heb ik laten gaan op zijn 30ste en die is heel vredig gegaan na een heel lang en mooi leven. Maar ook al is hij niet uit het leven gerukt ik mis mijn maatje. Ik vond het zelf "raar" om de eerste keer jarig te zijn zonder dat hij er bij was! :')

Mar misschien ben ik gewoon een ongelofelijk muts, wie zal het zeggen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-17 18:32

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-17 18:32

Jessix herkenbaar! Ik heb met alle ''bijzondere'' dagen ook nog last, de 13e was ook mijn eerste verjaardag zonder hem... vreselijk vond ik het.

**Geplaatst**: 25-03-17 18:35

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 25-03-17 18:35

Mijn pony is ook niet overleden maar door relatie breuk en dus in finaciele problemen te komen hem weg moeten doen! In begin was ik heeel fanatiek met spullen verkopen maar toch ligt de hele schuur nog vol. Zijn eerste deken ze eerste halster ze eerste dekje en ga zo maar door! Blijft pijn doen en vergeten doe ik hem niet

**Geplaatst**: 25-03-17 18:45

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 25-03-17 18:45

Hier is het bijna 8 jaar geleden dat ik mijn maatje moest laten gaan. Hij was echt mijn maatje, mijn alles.
Ik mis hem nog elke dag en op speciale dagen nog een beetje extra. Er blijft altijd een leeg plekje in mijn hart denk ik.

Tja, je gaat door met leven. Op een gegeven moment merk je dat je een beetje minder met hem bezig bent. Hij blijft altijd bij je en ik denk ook niet dat het gemis weg zal gaan maar op een gegeven moment kun je verder.

**Geplaatst**: 25-03-17 18:47

Geplaatst: 25-03-17 18:47

Voor mij is het pas kort gelden dat ik 1 van de 2 heb moeten laten gaan omdat hij zo ziek was. Hem had ik als veulen gekocht en dik 10 jaar gehad. Ik mis hem ontzettend, ik denk iedere dag heel vaak aan hem en kan maar niet begrijpen dat een ander hem niet mist of niet aan hem denkt...
Nu heb ik nog een fries, helaas ook in de lappenmand, en dat s echt mijn maatje. Ik vrees de dag dat ik hem ooit zal moeten laten gaan. Nu nog meer dan eerst omdat ik het nu heb meegemaakt. Geen idee hoe ik dan de draad op moet pakken en hoe mijn leven er dan uit gaat zien. Ik heb de paarden aan huis en denk er zelfs over om dan met alles te stoppen en de boel te verkopen....moet er niet aan denken dat het hier paardloos zal zijn en dat ik dat de hele dag door zie...een wei zonder paarden, lege stallen. Blegh!

**Geplaatst**: 25-03-17 18:48

Geplaatst: 25-03-17 18:48

anjali schreef:
Ik ben al 4 paarden kwijtgeraakt doordat ze overleden.En ik heb er altijd maar 1tegelijk waar ik dan alles mee deel.Mijn oplossing is om meteen naar een nieuwe te gaan zoeken. Daar heb je dan afleiding door en je kunt een ander paard weer een tehuis geven.Ik zie dat niet als ontrouw tegen de vorige, want die heeft me veel geleerd zodat ik weer verder zou kunnen.

Helaas al veel verlies meegemaakt, van dode veulens, verkoop, tot overleden paarden/pony's. Ik ga ook snel weer op zoek naar wat anders, gewoon om lekker bezig te kunnen blijven want ik vind de paarden veel te leuk om op te geven, ook al zit het soms verrekte tegen

Het gekke is dat ik met de nieuwe vaak net zoveel schik heb als met de voorgaande paarden/pony's.

Spullen die ik kan gebruiken houd ik en anders zet ik het te koop. Daar heb ik totaal geen moeite mee, maar ik weet ook dat niet iedereen hetzelfde in elkaar steekt en iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Wel kun je hier in huis van elk paard/pony wel iets terugvinden, zoals een foto, een behaalde prijs, o.i.d. en natuurlijk de vele herinneringen.

**Geplaatst**: 25-03-17 18:49

Geplaatst: 25-03-17 18:49

Ik ga er mee om door te accepteren dat dat gemis nu eenmaal deel uit maakt van me, net zoals zoveel andere dingen die door mijn leven heen gebeurt zijn me vormen. Ik mis mijn kerel nog elke dag, hij is inmiddels 2 jaar dood. Maar ik denk ook vaak met een glimlach aan hem terug. Je weet dat de kans vrij groot is dat ze voor je gaan. Dood hoort bij het leven net als alle gevoelens die er mee gepaard gaan.

En ja, zo nu en dan druppen er nog wel eens traantjes als ik aan hem denk. Maar da's oké. Zo lang ik aan hem denk en hij in mijn hart en gedachten zit, is hij niet helemaal weg.

Hier staan er wel vier dus ik "moet" wel sowieso door.

Ik heb hele mooie herinneringen aan hem die ik zonder hem nooit mee gemaakt zou hebben. Dus al bij al kijk ik met een "blij" gevoel terug op onze tijd samen, en daar houd ik aan vast, er van uit gaande dat hij nu rust heeft en zich fijn voelt.
1 februari is hij overleden en na weken regen, was dit jaar op 1 februari ineens een prachtig zonnetje. Ik ga er dan maar van uit dat het zijn manier is om te laten weten dat het hem goed gaat. Hoe idioot dat ook mag klinken.

Mij helpt het en dat is het belangrijkste.

**Geplaatst**: 25-03-17 18:54

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 25-03-17 18:54

De shetlander die ik 3 jaar lang iedere dag heb gedaan maar ook echt iedere dag, werd zonder overleg of afscheid te kunnen nemen weggedaan. Nooit problemen gehad met de eigenaar maar die wilde hoe dan ook niet vertellen waar ze heen ging of wie hem had. Heb meerdere zoektochten gedaan oa ook hier. Dit was in 2013. Ik weet niet of ze nog leeft of is overleden maar ik heb er nog steeds last van. Ieder jaar weer. Ik heb het nu een plekje gegeven en denk er weinig aan eerlijk gezegd. Ik kon niets doen, en nog steeds niet en dat heb ik moeten laten rusten. Maar het is verschrikkelijk om niet te weten waar ze heen is of wat er met haar gebeurd is. Dat was het ergste.

**Geplaatst**: 29-03-17 16:51

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 29-03-17 16:51

Ik wou dat iemand me kon vertellen hoe ik er mee om moet gaan. 7 weken geleden verloor ik mijn grote liefde. Ze is in mijn armen gestorven. Ik sta elke dag aan haar graf om te vertellen dat ik haar zo mis. Hoeveel pijn het doet om te zien dat het weer lente wordt. Elke avond stap ik in een kil bed, naast de plek die van haar was. Haar kleding hangt nog op dezelfde plaats, haar make-up staat nog in de badkamer. Ik kan er nog niks mee. Ik denk steeds vaker: "het heeft nu lang genoeg geduurd, kom maar weer terug".
Ik weet nu hoe een gebroken hart voelt. Het doet zeer. Hartverscheurend.

**Geplaatst**: 29-03-17 16:54

Geplaatst: 29-03-17 16:54

tagger schreef:
Ik wou dat iemand me kon vertellen hoe ik er mee om moet gaan. 7 weken geleden verloor ik mijn grote liefde. Ze is in mijn armen gestorven. Ik sta elke dag aan haar graf om te vertellen dat ik haar zo mis. Hoeveel pijn het doet om te zien dat het weer lente wordt. Elke avond stap ik in een kil bed, naast de plek die van haar was. Haar kleding hangt nog op dezelfde plaats, haar make-up staat nog in de badkamer. Ik kan er nog niks mee. Ik denk steeds vaker: "het heeft nu lang genoeg geduurd, kom maar weer terug".
Ik weet nu hoe een gebroken hart voelt. Het doet zeer. Hartverscheurend.

het ging meer om paarden hier maar wauw dit grijpt me. Brok in me keel dapper dat je het typt en wens je veel sterkte.

**Geplaatst**: 29-03-17 16:56

Geplaatst: 29-03-17 16:56

Bij mij is het 4 april een jaartje terug. M'n topper verloren door zware koliek. Samen van nul tot internationaal gesprongen en alles van 'm geleerd. Hij was echt m'n baby, m'n alles, m'n leven en ik kan niet beschrijven hoe groot het gat was waar ik in viel na zijn dood.

Mijn droom was altijd om verder te komen in de sport en hieraan heb ik erg zitten twijfelen daarna. Ik ben een tijd niet meer op stal geweest, maar na een tijd te hebben zitten tobben ben ik er ook achter gekomen dat Grim niet gewild zou hebben dat ik gestopt zou zijn. Hij zou willen dat ik mijn dromen waar zou maken. En dat geeft me tot op de dag van vandaag kracht om door te gaan. Ik heb ondertussen 3 schatten van paarden waarmee ik een mooie toekomst tegemoet ga.

Ik mis m'n Grimpje elke seconde van de dag, ik heb super mooie armbanden, heel veel foto's en het mooiste van alles zijn nog de mooie herinneringen die ik van hem heb.
Neem je tijd om het te verwerken en doe waar je je goed bij voelt. Het blijft pijn doen, maar ik heb wel geleerd om het om te zetten en een plekje te geven. Ik weet dat hij altijd bij me zal blijven en ik ga verder mijn dromen waarmaken. Voor hem...

**Geplaatst**: 29-03-17 17:07

Geplaatst: 29-03-17 17:07

Dit jaar is het alweer 2 jaar geleden dat mijn kleine meid is ingeslapen. Ze was nog maar net 4 jaar oud en ik had haar sinds veulen.
Vreselijk vond ik het. Wat een verdriet! Maar helaas hebben wij veel narigheid meegemaakt, waardoor het na een paar maanden ook wel rust gaf.
Toch mis ik haar nog enorm en ben ik nog steeds woedend op de manier waarop ze is behandeld in haar laatste week.

Ik heb al snel na het inslapen (zodat de emotie er nog goed in zit) een film gemaakt van de foto's en filmpjes die ik van haar had.
Die zette ik op volgorde, met telkens een stukje tekst erbij wat er toen gebeurde of gebeurd was.
Zo heb ik een film van haar levensverhaal, waar ik nog vaak naar kijk. Dit helpt mij om ook de mooie momenten te blijven herinneren.

Ook heb ik een herdenkplank met allemaal spulletjes erop. Mijn rijbroek die ik voor het laatst bij haar aan had, een dop, een elastiekje etc.
Ik heb sowieso alle spullen bewaard.

**Geplaatst**: 29-03-17 17:31

Geplaatst: 29-03-17 17:31

SavannahNx schreef:
De shetlander die ik 3 jaar lang iedere dag heb gedaan maar ook echt iedere dag, werd zonder overleg of afscheid te kunnen nemen weggedaan. Nooit problemen gehad met de eigenaar maar die wilde hoe dan ook niet vertellen waar ze heen ging of wie hem had. Heb meerdere zoektochten gedaan oa ook hier. Dit was in 2013. Ik weet niet of ze nog leeft of is overleden maar ik heb er nog steeds last van. Ieder jaar weer. Ik heb het nu een plekje gegeven en denk er weinig aan eerlijk gezegd. Ik kon niets doen, en nog steeds niet en dat heb ik moeten laten rusten. Maar het is verschrikkelijk om niet te weten waar ze heen is of wat er met haar gebeurd is. Dat was het ergste.

Dat had de eigenaar niet moeten doen zonder er van te voren met jou over te spreken.

**Geplaatst**: 29-03-17 17:34

Geplaatst: 29-03-17 17:34

tagger schreef:
Ik wou dat iemand me kon vertellen hoe ik er mee om moet gaan. 7 weken geleden verloor ik mijn grote liefde. Ze is in mijn armen gestorven. Ik sta elke dag aan haar graf om te vertellen dat ik haar zo mis. Hoeveel pijn het doet om te zien dat het weer lente wordt. Elke avond stap ik in een kil bed, naast de plek die van haar was. Haar kleding hangt nog op dezelfde plaats, haar make-up staat nog in de badkamer. Ik kan er nog niks mee. Ik denk steeds vaker: "het heeft nu lang genoeg geduurd, kom maar weer terug".
Ik weet nu hoe een gebroken hart voelt. Het doet zeer. Hartverscheurend.

misschien geloof je in een leven na de dood? Dan is het slechts een tijdelijk afscheid want ware liefde sterft niet.

**Geplaatst**: 02-04-17 18:13

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 02-04-17 18:13

Vorig jaar januari mijn trekpaard op 11 jarige leeftijd in laten slapen vanwege ppid.
Ik heb een tijd gehad dat ik volledig achter mijn besloot stond, maar begon steeds meer van andere te horen dat ik meer had kunnen doen. Nu na een jaar weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt, maar dat neemt het gemis niet weg.

Ik heb een Irish Cob van bijna 5, die ik al vanaf veulen af aan heb en een paar weken geleden heb ik daar voor het eerst alleen mee in de bak gereden. Ik ben na 10 minuten afgestapt, ik wilde niet op hem rijden, ik wilde gewoon op mijn oude vertrouwde, prettig gestoorde trekpaard.
Vandaag mochten de paarden weer op de wei, daar mis ik hem extra bij.

Het vervelendste vond ik het begin van dit jaar, dit is het eerste jaar zonder foto's. Vorig jaar heeft hij maar 7 dagen geleefd en ik wist het voor we het nieuwe jaar ingingen. Maar ik had nog tijd met hem, dit jaar had en heb ik niks meer.

Ik kijk wel regelmatig terug naar foto's, sinds een maand met een lach. Maar het gemis wordt niet minder, het wordt anders.

**Geplaatst**: 20-06-17 23:47

Geplaatst: 20-06-17 23:47

Mijn paard was gisteren 3 jaar weg. Na 6 dagen vechten tegen koliek, bleek alles kapot van binnen en was er geen keus meer.
Ik heb het heel moeilijk gehad, maar moest al snel in de overleefmodus. Na een paar maanden werd m'n pa ziek. Bleek longkanker te hebben en overleed na een ziekbed van 11 dagen. 6 weken na m'n vader overleed m'n oma, die haar enige zoon op haar 89 jarige leeftijd had weggebracht.
Tussendoor reageerde onze shetlander op alle stress met ook koliek, dus opnieuw in angst en hij was toen al 29 dus wat wil je dokteren met zo'n oude pony. Maar gelukkig kwam deze vechter er door heen en is sterker dan ooit. In augustus mag hij z'n 32e verjaardag vieren.

Ik probeerde m'n leven weer op te pakken, door te gaan waar ik gebleven was. Helaas kreeg m'n moeder een hartinfarct in december en heeft het zwaar gehad. In januari werd mijn man erg ziek en heeft ook kantje boord gelegen.

Nu is alles redelijk rustig, maar zit ik er compleet doorheen. Ik mis m'n paardje, m'n vader en m'n oma, maar ook in alle drie mijn maatjes. Ik heb paniek aanvallen, chronisch hoofdpijn, slaap niet of hele dagen. Kan gelukkig wel elke dag naar m'n shet toe. Die is me alles en zorgt dat ik de energie kan vinden om door te gaan, maar het valt niet altijd mee.

Ik weet dat ik veel achter de rug heb, maar mijn paard Indy was m'n rust, m'n clown, mijn allerbeste vriend. En dat mis ik. Met hem was ik zoveel sterker geweest...

Afbeelding

**Geplaatst**: 21-06-17 01:38

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 21-06-17 01:38

voor mijn paard hebben we het 3 jaar geleden zelf beslist om hem in te slapen ivm zware artrose
zelf heb ik het niet meer zo heel moelijk, maar het blijft knagen, ook heb ik hem in een jaar samen met 3 grootouders en 2 katten moeten afgeven, dit was een heel zwaar jaar & gaat nooit een jaar om vergeten te worden zijn