Geplaatst 
Kapot... Verslagen... Verdoofd.... Geen idee wat we nu allemaal voelen. Je weet dat je als diereneigenaar een keer afscheid moet nemen van je geliefde dieren, maar zo snel achter elkaar? Wie had dat gedacht.... In anderhalve maand hebben wij afscheid moeten nemen van 3 van onze parels. Wat een ontzettend groot verdriet!
Op een mooie dag in oktober brachten we onze gezellige oudje naar het land. We hadden onze handen vol aan hem terwijl hij maar een kleine 30+jarige Shetlander was. Heerlijk om hem zo fit en vrolijk een sprintje te zien trekken naar de wei.
Ik dacht nog: 'wat doe je het toch nog goed voor je leeftijd!' Ik had dit niet moeten denken... De dag daarna viel ineens op dat hij wat veel lag. Nu was het een wat koude dag, en zijn oude vachtje werkte niet altijd even goed meer, dus dekentje op gedaan. Volgende ochtend liet hij ook ineens de slobber staan. Dat klopte niet, dus dierenarts erbij. Zijn darmen lagen bijna stil, dus daar voelde hij zich naar door. Alles uit de kast getrokken om hem weer fit te laten voelen. Zelfs een infuus om hem een goede opkikker te geven. Dit leek aan te slaan, hoera! 
Maar het viel me wel op dat hij niks meer om zijn vriendinnetje Sheddy gaf. Normaal waren ze absoluut niet te scheiden. Dus dit vond ik apart. 'S nachts heb ik gewaakt en ik zag dat zijn vriendinnetje dit ook bij zijn stalletje deed. 'S ochtends liep ze weg en heeft daarna niet meer naar hem om gekeken. Iets dat weinig goeds betekende... Hij at weinig, maar al het lekkers dat ik speciaal voor hem klaarmaakte ging er wel in. 
Hij stond wel lekker in het zonnetje, maar wel afgezonderd en alleen. Het vuur in hem was weg. Dierenarts er weer bij, lichamelijk was hij een stuk beter, maar geestelijk leek hij toch op... Nog een kleine opkikker en extra pijnstillers gegeven, wie weet hielp dat hem erdoor. Maar de volgende ochtend 25 oktober vonden we hem liggend in de stal en gaf hij aan dat het genoeg geweest was. Hij kwam niet meer omhoog. Zijn lijf was op...Ons maatje, onze mascotte, al 12,5 jaar bij ons, hebben we toen in laten slapen door de dierenarts. Het laatste lijden wilde we hem besparen. Wat een groot verdriet! 
Maar we waren ook trots op de leeftijd die hij bereikt had. 
Helaas was het verdriet toen nog niet voorbij. Onze hond Diesel, een Oud Duitse Herder, onze knuffelbeer, 'sneeuwmonster', grote paardenvriend en waakhond op stal moesten wij ook heel onverwachts laten gaan. Op 9 november vonden we Diesel ineens lamlendig en erg moe op stal. We kennen hem zo helemaal niet. Hij was altijd vrolijk, actief en gezellig aanwezig. Dus snel in de auto en naar de kliniek. Na lichamelijke onderzoeken en uit een bloedtest bleek dat Diesel heel veel zieker was dan hij zich voordeed. Hij had uitgezaaide kanker en er was al een gezwel aan het verbloeden in zijn buik. Er was niks meer aan te doen en we hebben hem daar ter plaatse in laten slapen. Wat een schok en wat een verdriet... nog maar 7 jaar oud... onze trouwe teddybeer!
niemand merkte iets aan hem, maar toch zo ziek... de dierenarts was net zo verbaasd als wij. Ze had hem anderhalve week ervoor immers meerdere keren gezien ivm Erik en had ook absoluut niks aan hem gezien. Wat zijn ze toch hard voor zichzelf... en wat wou ik toch dat ze konden praten! Een klein schuldgevoel blijft dan knagen, ook al kan je er niks aan doen... Toen gehoopt dat we al het verdriet even rustig konden verwerken... 
Helaas kwam het verdriet in drieën... Op 27 april 2012 werd er bij ons op klaarlichte dag in de binnenbak (regende pijpenstelen) in het bijzijn van ons allemaal een prachtig Fell pony merrie veulen, genaamd Flint's Sissi, geboren. Ons prinsesje!
Uit eigen hengst en merrie, wat waren we trots! Grootste plannen en dromen werden gelijk bedacht. Helaas mocht dit niet zo zijn.... Op 3 jarige leeftijd begon Sissi kreupel te lopen. Na onderzoek op de kliniek kwam naar voren dat ze flinke verbening van het hoefkraakbeen in het voorbeen had. Maar met een speciale ijzer zou ze nog wel op kunnen knappen en hopelijk recreatief bereden kunnen worden. Het ijzer deed goed werk en Sissi begon weer goed te lopen. Ze werd rustig beleerd (nouja beleerd, er op gaan zitten, ze was beleerd geboren haha) en we hebben lekker buiten ritjes gemaakt. Helaas werd ze twee maanden geleden niet rad, nu aan een achterbeen. Fysio erbij gehad, osteopaat erbij gehad, dierenarts erbij gehad, tijd gegeven, maar niks hielp. En mijn onderbuik gevoel groeide. Ze was zichzelf niet meer. Het speelse ging weg. Dus kort geleden maar weer naar de kliniek, maar de arts keek ons raar aan wat we er deden. Door alle indrukken liet ze daar niks zien. Maar met wat geduld liet ze toch zien wat haar pijn deed. De arts vond het erg lastig bepalen dus haar been werd van onder tot boven op de foto gezet. En toen het vreselijke oordeel. In haar achtervoet zat de heftigste verbening die de arts ooit gezien had. Achter komt het al erg weinig voor en al helemaal nooit in deze mate. En dan liet ze ook nog zo weinig zien. Verklaring van de dierenarts, pech! Ontzettend veel pech... Als veulen was ze wel erg ziek geweest en heeft toen op hele zware antibiotica gestaan, en misschien heeft dit de aanleg verstoord. Maar het blijft gissen.. We zullen het nooit weten. En hier was niks meer aan te doen. Ons liefste meisje die zo weinig liet zien, leed elke dag pijn. Heel veel pijn. Ook als weidemaatje zou niet meer eerlijk zijn. We hebben Sissi op zware pijnstillers gezet zodat we de kans kregen om even afscheid te nemen. Gelijk werd onze vrees bevestigd. Op de pijnstillers was Sissi weer haar speelse zelf. Ze was altijd lief voor ons ondanks de pijn, en nu had ze weer zin om te rennen. Ze had dus echt heel veel pijn. Het was duidelijk... We hebben nog mooie afscheidsfoto's kunnen maken en we wilden dat ze thuis op dezelfde plek waar ze geboren was, ook haar laatste reis zou maken. En op donderdag 8 december was de gevreesde dag. We hebben haar nog heerlijk gepoetst en zijn met haar koeien wezen kijken. Onze grapjas vond ze namelijk prachtig. Daarna hebben we haar laten gaan. Aan de buitenkant was ze nog zo mooi en gaaf, maar van binnen zo kapot... zo oneerlijk! Nog maar 4,5 jaar oud, zo jong! Haar hele leven nog voor zich... maar het mocht niet zo zijn.... We deden dit voor haar, want een leven vol pijn, is geen leven... 
Lieve Erik, Diesel en Sissi,
Ons hart hebben jullie voor altijd geraakt,
En nu uit liefde hebben we deze beslissing gemaakt.
Twee donkerbruine ogen kijken mij nu niet meer aan,
Het was tijd om je te laten gaan..
Until we meet again...
Wat ontzettend heftig om 3 geliefde dieren in zo'n korte tijd te moeten verliezen. 
