Geplaatst 
Wanneer is het genoeg?
Wanneer maak je die keuze?
Welk lijden wil je hem besparen?
Welk geluk wil je hem nog gunnen?
Mijn lieve Duke…
21 jaar hebben wij lief en leed gedeeld.
Je was er toen ik mijn diploma’s haalden.
Je hielp mij door de puberteit.
Je was er als ik liefdesverdriet had.
Je was er toen ik uit huis ging en je achter liet bij m’n ouders.
Je was er toen ik trouwden.
Je was er voor mijn kinderen.
Je hielp mij m’n paardenvriendje Blue opvoeden.
Je was er als ik verdriet had.
Je was er als ik gelukkig was.
Mijn rots in de branding.
Mijn rode draad door mijn leven
Je was er altijd.
Het is 1995, ik was 15 jaar oud. Mijn vader heeft je voor mij uitgekozen. Je was een afgekeurde draver. Galop kende je niet. Je draf was onregelmatig. Maar ik was dolgelukkig met ‘mijn eigen paard’. We hebben pieken en dalen beleefd. Je steigerde vaak en hoog, omdat alles zo spannend was. Er in paniek vandoor gaan kon je ook goed. En toch bleven we bij elkaar. Ik ben met je gegroeid. Jij vertrouwde mij steeds meer, hoewel je altijd een stressbommetje bleef. Ik heb veel van je geleerd. En veel van je gehouden.
Maar na 21 jaar, je bent ruim 30 jaar, is het moment van afscheid gekomen. De laatste weken is het heel hard gegaan. Je bent op. Het is goed geweest. Ik heb je moeten laten gaan. Dat is ook houden van. Ik heb gebruld, gejankt, geknuffeld. Je bent heel rustig gegaan. Je hebt een prachtig leven gehad. En een waardig einde. Het ga je goed op de eeuwige velden, mijn grote lieverd.
Rust zat lieve vent…
Duke Buitenzorg, 11-1-1986 ~ 1-9-2016
(dinsdagavond 30 augustus een afscheidsfotoshoot laten maken door Irene)
In maart 2015 begon hij zichtbaar ouder te worden. Ik heb toen nog een fotoshoot laten maken met mijn kinderen erbij:
Duke @ [ITP] 20 jaar lief en leed
Foto van 20 jaar geleden:
