
Ongeloof... Verdriet... Verscheuring...
Hunter is weg en hij komt nooit meer terug...
Dankbaarheid voor alle tijd die ons wel gegund was...
Dankbaarheid voor alle fantastische herinneringen die ik altijd bij me zal dragen...
Ongeloof... Verdriet... Verscheuring...
Nooit meer jouw hals om omheen te vallen...
Nooit meer jouw zachte geproest als je iets spannend had gevonden of juist een ander probeerde te ontspannen...
Nooit meer alle dromen waarmaken waar we zo hard voor aan de slag waren...
Dankbaarheid voor alle steun bij deze vreselijke gebeurtenis...
Dankbaarheid dat ik wel afscheid kon nemen, ook al was het veels te kort...
Dankbaarheid dat, ook al was je maar zes maanden bij ons, dat ik die tijd wel gehad mag hebben...
Dankbaarheid dat zelfs in je laatste momenten je nog alle kenmerken liet zien waarvoor we zoveel van je houden... En gehouden hebben...
Tot je laatste ademhaling probeerde je mij gerust te stellen, zoals je ook in al deze maanden probeerde wanneer ik met mezelf in de knoop lag...
Lieve, fantastische, prachtige Hunter...
Dankjewel.
Dankjewel dat ik en dat wij jouw liefde mochten krijgen, ook al voelde het veels te kort.
R.I.P. 01/09/2016
We vonden hem met een gebroken been in de wei... er was niets meer wat we konden doen....