Geplaatst Na 9,5 jaar was onze koek op, ondertussen al weer 7 maanden terug kwam er een eind aan ons verhaal. Ik mis haar nog iedere dag; die warme neus in mijn nek, samen even kroelen, lekker een eind wandelen. Haar roepen en van achter uit het land aan zien komen stormen, toen ik terug kwam uit Ierland dacht ik dat ze door de draad heen zou komen zo blij was ze. Die brave muts die nooit een suffe dodo werd, maar zich ondanks haar 15 jaar nog gedroeg alsof ze 5 was. Met een lang teugeltje voorop het bos in, altijd de goede kant op, hoewel onze meningen over wat ‘de goede kant’ was nog weleens verschilden. Gold ook voor ‘het juiste tempo’ trouwens.
Nog altijd kijk ik of ik haar in het land zie staan, wil ik andere mensen vertellen over mijn mooie meisje, mijn fjordenbaal, mijn beste vriendin. Voor altijd weg, maar nooit vergeten.
. 
