Geplaatst Sinds vrijdagochtend 29 april stond Never in de kliniek in Utrecht. Zaterdagmiddag ben ik nog bij hem geweest en was hij stabiel, kon hij het nog goed aan en heeft hij genoten van mijn aandacht en een uitgebreide poetsbeurt. Met een gevoel van hoop dat hij er uit zou komen ben ik die middag naar huis gegaan, met de gedachte dat ik hem de volgende dag weer zo'n lekkere poetsbeurt zou gaan geven en heel veel dikke knuffels.
Maar toen, om half 2 's nachts in de nacht van 30 april op 1 mei, kwam het door mij zo gevreesde telefoontje. De dierenarts uit Utrecht... Never zijn toestand was erg verslechterd, zijn dikke darm zat nu zo strak om het bandje gedraaid en de gasbel was zo groot geworden, dat de kans dat dit zichzelf op zou lossen verdwenen was. Zijn bloedwaardes waren ook achteruit gegaan. Daarnaast werkte de pijnstilling ook niet meer en m'n lieve maatje had nu zoveel pijn, dat ik hem moest laten gaan...
Binnen 40 minuten stond ik daar, in zijn box in de kliniek, vol ongeloof en verdriet afscheid van hem te nemen. Mijn beste vriend, mijn maatje, zo'n einde had hij niet verdiend. Ik heb gezegd hoe trots ik op hem was, hoe dapper hij geweest was de afgelopen dagen en hoeveel ik van hem hield. Toen was het tijd voor zijn laatste wandelingetje, wat ik gelukkig zelf mocht doen. We liepen richting de speciale euthanasieruimte, waar hij heel rustig is ingeslapen. Na een allerlaatste afscheidsaai en kus, liep ik naar buiten... met een leeg halster, een stuk van zijn staart en met heel veel verdriet en een hele grote leegte. Never heeft mij zo ontzettend veel gegeven, zoveel liefde, vriendschap en vertrouwen. Hij was mijn grote held en mijn waargemaakte meisjesdroom. Als ik één ding mocht noemen waar ik gelukkig van werd in mijn leven, dan was hij het wel. We hebben zoveel mooie dingen meegemaakt en er zijn ook zoveel dingen die ik nog met hem mee had willen maken, maar het mocht niet zo zijn. Mijn enige troost is dat hij geen pijn meer heeft en dat verder gesjoemel aan zijn lijf hem bespaard is gebleven. Never was een heel stoer en dapper paard, maar ook erg gebouwd op vertrouwen. We hebben echt een band op moeten bouwen, in het begin was hij erg onzeker (en ik ook), maar al snel ging alles op gevoel. Hij vertrouwde mij en ik vertrouwde hem, ik kon alles met hem doen en hij vond alles leuk, hoe spannend hij sommige dingen ook vond, hij ging er altijd 100% voor.
Never heeft net zijn 21e jaar niet gehaald, op 5 mei zou hij 21 geworden zijn... Hij is altijd kerngezond geweest, dus ik had verwacht dat hij zeker 30 zou worden! Zo zie je maar weer hoe verraderlijk koliek kan zijn, zo onverwachts en plotseling is je beste vriend ineens weg. Hoe ik zonder hem verder ga, ik weet het nog niet. Voor nu zal ik eerst dit verdriet en gemis een plekje moeten gaan geven. Ik ben Never heel dankbaar voor alles wat hij me geleerd heeft in de afgelopen 3,5 jaar en vooral het vertrouwen wat hij me heeft teruggegeven, dat pakt niemand me meer af. Lieve, trouwe vriend, het ga je goed... uit het oog maar nooit uit mijn hart
