Geplaatst 
Boontje, m'n maatje, het paard dat ons uitzocht...
Onze eerste jaren waren fantastisch: we hebben uren aan de hand gewandeld, beleren ging zonder problemen, we reden de eerste wedstrijdjes, namen spring- en crossles, zwierven samen over de Veluwe of in 't bos bij ons om de hoek. We reden winstpunten in dressuur, springen en SGW. We gingen naar het strand of deden 's zomers na het werk nog snel een 'rap rondje' door het bos, gewoon omdat het zulk lekker weer was.
Helaas mocht het niet zo blijven. Af en toe was je vaag kreupel, dan weer maanden goed. En net op het moment dat de spieren weer wat opgebouwd waren en je dacht: "Wauw, wat gaat hij weer fijn!" was daar weer zo'n dal.
Na tijden tobben en 4 dierenartsen verder hoorden we vrijdag eindelijk wat Boon mankeert: een nooit ontdekte, steeds terugkerende blessure aan de tussenpees van beide voorbenen, kissing spines en artrose in het SI gewricht.
Mijn wijze heer, altijd in voor een uitje, altijd zin in een knuffel (en eten), grootste kindervriend. Onze plannen en dromen waren allang gereduceerd tot "Als hij maar zonder pijn kan lopen", en zelfs dat zat er niet meer in. Zaterdagochtend is hij heel rustig ingeslapen.
Dag Boon, tot ooit. Wat missen we je...
Onwijs veel sterkte!