Geplaatst 
8 jaar lang heb ik van Ille mogen genieten, heeft hij mij door alle moeilijke momenten gesleept die ik op dat moment had.
Mei 2015
Ille was mager, te mager. Maar hoeveel eten ik er ook in stopte, het kwam er aan de andere kant gewoon weer uit, als water.
De DA laten komen, dit ging echt niet meer. Geen krachtvoer meer en de 2e kuur prednison. Dat werkte, tot de kuur weer afgelopen was.
Hij mocht wel lekker op de wei, waar zijn mest weer steeds dunner werd.
Juni 2015
Nadat het na een paar weken nog niet beter ging en Ille mager bleef de DA weer gebeld. Bloed geprikt voor een screening. Daar kwam eigenlijk hetzelfde uit als een jaar terug. Zijn ontstekingswaardes waren te hoog. Hij had een chronische ontsteking, waarschijnlijk in zijn darmen.
De DA stelde voor hem nog een korte prednison kuur te geven. Omdat ik het verder ook niet wist ben ik hiermee ingestemd.
Juli 2015
Met de prednison ging het beter met zijn mest. Het werden weer echte mestballen.
Helaas had de prednison voor Ille wel bijwerkingen; snel zweten, struikelen, snel moe, verminderde eetlust en erg in zichzelf gekeerd.
Ondanks dat zijn mest goed was, werd hij niet dikker. Ook niet met de 4 kilo krachtvoer die hij ondertussen kreeg.
Omdat we even niks anders meer wisten, is er weer bloed geprikt om Illebeer te testen op PPID. Meer omdat de test gratis was dan dat we dachten dat hij het zou hebben.
Augustus 2015
De uitslag kwam binnen, de ACTH waarde was te hoog. Hij had PPID, ik was blij dat ik wist wat Ille mankeerde.
We konden hem nu gericht behandelen, van de prednison af en aan de prascend.
Al na 2 weken was er verschil te merken. Hij werd weer levendig en jawel, langzaam werd hij dikker!
September/Oktober 2015
Wat was ik ontzettend blij dat het beter ging met mijn beertje! We konden zelfs alleen op buitenrit, daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Minstens 3x in de week naar buiten, meestal vaker.
En het ene ding wat ik altijd al met Ille had willen doen was een wedstrijd rijden. Ook dat hem ik van mijn bucketlist kunnen strepen, een onderlinge stalkampioenschap. Nog zonder galop, maar het was voor ons een echte wedstrijd. Ille en ik hebben beide enorm genoten.
November 2015
Ille liep niet goed met zijn achterbenen. Dus hij mocht even een weekje rustig aan doen.
Daarna weer opgepakt en hij liep weer goed. Af en toe vergat hij zijn achterbeen nog mee te nemen, maar ook dat ging beter.
Ik merkte wel dat Ille voernijd heeft gekregen. Maar volgens de stal was dat alleen met zijn slobber.
December 2015
Helaas staat dit topic hier, dus dat betekent dat het ergens mis is gegaan.
Illes voernijd werd steeds erger, hij trapte met elk kleine dingetje tegen de wanden aan.
Rijden ging ook niet meer, hij kwam vanuit het niets omhoog. Nouja, dan maar wandelen...
Dat was ook geen succes meer. Wat was mijn knappe stoere knol ineens bang. Naar fietsers gillen, van auto's weg willen rennen.
Met zijn beste vriend in de paddock ging ook niet meer. Tobey werd alleen maar opgejaagd en in een hoek gedreven.
Weer bloed prikken... Zijn ACTH waarde was 5x hoger dan in augustus.
Mijn grote vriend was veranderd. Ik herkende hem niet meer, hij was weg. Opgeslokt door de PPID.
Heel soms kwam hij nog te voorschijn.
Het enige wat ik nog voor mijn ooit zo stoere en trouwe kerel kon doen was hem laten gaan.
Januari 2016
Mensen die mij een gelukkig nieuwjaar wenste. Maar ik wist al dat mijn jaar slecht zou beginnen. Gevochten tegen de tranen.
Op 7 januari was het eindelijk zover, mijn zusje was jarig. Ille gaf haar het mooiste cadeau die ze kon wensen; Ille was weer vrij!
Allerliefste Ille, het ga je goed daar op de groene weides. Geniet ervan met je kleine broertje!
We gaan je missen, maar wat ben ik ontzettend blij dat jij weer vrij bent!
Tot snel kanjer!
