Geplaatst 15 jaar alweer….15 jaar zonder jou. Toch zijn de jaren mét jou me veel meer bijgebleven. Al was het te kort. Je mocht immers maar zeven jaar oud worden.
In die jaren samen zijn we naar elkaar gegroeid. Ik kende je door en door en jij kende mij door en door. We werden echte maatjes. Soulmates. Jij was mijn alles, mijn hele wereld. We reden dressuur, springen, en een enkele keer mennen en we reden uren buiten. We hadden nog zoveel plannen. Maar het afscheid kwam te snel.
We hadden de selectiewedstrijden gewonnen. 1e plaats. We mochten door naar het kampioenschap. Maar toen was jij er al niet meer. Zo onwerkelijk…
Eind november merkte ik voor het eerst dat er wat met je was. Je was sneller moe. Normaal had je had altijd energie voor 10. Er werd gezegd dat ik me druk maakte om niets. Maar ik kende jou. Er was iets. Op zondag hadden we de laatste selectiewedstrijd. Ik zat in dubio. Jou meenemen of thuislaten. Ik heb je meegenomen en zou daar beslissen.
Bij het losrijden had je weer volop energie. Je was haast niet te houden en je bokte er vrolijk op los. Bokken deed je erg graag. Ik ben gestart. Maar tegen het einde van de proef was je moe. Ik moest hard werken om je voorwaarts te houden. Normaal moest ik je eerder afremmen. Ik wist het zeker nu. Iets klopt niet. Wat ik toen niet wist was dat ik die dag voor het laatst op je heb gereden. Zo onwerkelijk…
Naar de kliniek in Someren dus. Het was niet goed. Het was zelfs heel slecht. Huilend viel ik je om je nek. Zou dit het einde zijn? Wat heb jij toen gedacht? Voelde jij mijn wanhoop? Mijn verdriet? Mijn totale ontreddering?
Een week later naar Utrecht. Omdat niemand wist wat er precies aan de hand was. Hadden wij die week voor ons zelf. Deze laatste week hebben we heel veel samen doorgebracht. Gewoon jij en ik. Gewoon bij elkaar zijn. Ik zitten in jou stal. Jij de strootjes eten die onder mij lagen. Want die moest jij natuurlijk hebben. Achteraf gezien wist ik wel dat dit de laatste week was. Ik heb deze week afscheid van je genomen en jij van mij.Zo waardevol…
Op 4 december moesten we in Utrecht zijn. De trailer lieten we open staan want we namen je vandaag gewoon weer mee naar huis. Maar al die artsen en al die onderzoeken. Voor jou was dat heel stressvol. Je was normaal zo eenkennig en door de stress ging je hard achteruit. Jou grote en liefdevolle hart liet je in de steek.
Je keek me aan en zei dat het genoeg was geweest. En ik begreep je meteen. Het was genoeg geweest. Ik moest je laten gaan. De moeilijkste beslissing van mijn leven. Mijn soulmate, mijn maatje achterlaten en alleen verder gaan. Maar de beslissing was ook zo genomen. Ik moest doen wat voor jou het beste was.
Ik keek je nog een keer diep in je ogen aan en je zei “Het is goed zo”
Bedankt Julius dat je de beslissing voor mij makkelijk maakte. Het maakte het verdriet er niet minder om.
Na jou overlijden moest ik met een lege trailer naar huis. En thuisgekomen liep ik langs een lege stal.
Nooit geen Julius meer.
Na 15 jaar is het diepe verdriet en het grote gemis gesleten. Maar ieder jaar op 4 december dan mis ik je weer zo.
Je was zo speciaal. Op wedstrijden stal je vaak de show. En had je altijd publiek. Ik heb je ook vaak kunnen verkopen, wist je dat? Geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht hoor.
Maar je hebt nog meer gedaan. Jij bent de reden dat http://Bokt.nl bestaat. Zonder jou hadden we niet eens het domeinnaam http://bokt.nl. met je bokt kunsten. Je bent zelfs het paardje in het logo.
Ja Julius, je bent maar zeven jaar geworden. Maar wat een indruk heb je gemaakt en wat een indruk heb je achter gelaten. Ik ben zo blij dat ik je heb mogen kennen en zo trots dat ik je baasje ben geweest. Onze band blijft voor altijd bestaan.
Heike
p.s.
Het verhaal over het ontstaan van bokt vind je in mijn profiel. Ook de reden waarom julius is overleden staat in mijn profiel.
Dat is uit een deel van een dagboek dat ik bijhield. Het hele dagboek vind je hier: http://juliusdagboek.blogspot.nl/ Daar vind je alles terug van Julius.
heel veel sterkte vandaag 
