Geplaatst 
Marlies Trap Fotografie
Mijn derde topic op IM, wat is het allemaal oneerlijk. Deze voor mijn derde sterretje Appie.
Lieve Appie,
'Na regen komt zonneschijn.' Met deze tekst stelde ik jou 3 jaar geleden voor op Bokt. Wat was ik blij met je. We begonnen samen niet al te goed. Een van de eerste keren thuis rijden kon ik gelijk de bakrand van dichtbij bekijken wat resulteerde in een zware hersenschudding en een paar maanden herstel.
In de periode van herstel hebben hele lieve stalgenootjes voor je gezorgd en op dagen dat ik mij goed genoeg voelde kwam ik je graag poetsen. Misschien hadden wij deze tijd wel nodig om een band met elkaar op te bouwen. Want een makkelijke was je niet altijd.
Vooral in het begin werd ik begroet met oren strak naar achter, was je er niet vies van om af en toe te naar mij te happen en zaten je voorbenen nogal los. Je was er eentje om in de gaten te houden. Gelukkig konden wij het al aardig snel met elkaar vinden en werd ik al snel begroet door een vrolijk paard die graag wilde werken en waar ook heel fijn mee samen te werken was. Ook dit heeft even geduurd want het ging echt niet altijd zoals het moest.
Thuis ging je steeds fijner en makkelijker lopen en toen kwamen toch wel de wedstrijdkriebels. Maar zoals ik al zei; Appie is geen makkelijke. Bij aankoop wist ik dat je een trailerlaadprobleem had. Dit had de vorige eigenaresse ook niet kunnen verzwijgen want toen wij Appie gingen ophalen hebben wij er 3,5 uur over gedaan om hem op te laden. Waar mijn vader toen heel hard riep: ''We laten hem staan!'' Mooi niet, Appie had mijn hart al veroverd. Thuis veel geoefend met de trailer maar ik kreeg het niet voor elkaar. Om een lang verhaal kort te maken... We waren ondertussen heel veel specialisten verder, heel wat geld armer en methodes verder, maar als Appie het in zijn kop heeft.. Samen op pad met de trailer? Nee dat zat er niet in en de wedstrijdambities werden aan de kant geschoven. En toen we toch een keer met de trailer op pad waren besloot hij dat hij ook wel kon gaan liggen in de trailer. Uiteraard was dit geen succes en voor mij de grootste rede dat ik hem nooit meer heb vervoerd in een trailer.
Gelukkig konden wij ons thuis ook prima vermaken en volgde wij wekelijks dressuurlessen, maar was het vooral genieten. Lekker poetsen, wandelen en doen. Echter is Appie nooit een heel makkelijk paard geweest. Hij heeft heel veel vertrouwen, rust en regelmaat nodig. Ik kwam mezelf dan ook vaak tegen door hem. Was ik chagrijnig, haastig of ongeduldig dan kreeg ik niks met hem gedaan. Maar ook als ik teveel wilde in korte tijd stak hij nog net zijn middelvinger niet naar mij op. Appie kon ook van het 1 op het andere moment omslaan en blokkeren. Gelukkig kon ik hem steeds beter 'lezen' en gebeurde dit niet meer bij mij.
Vorig jaar kwam de tandarts. Waar alle andere paarden braaf bij 1 verdoving stonden had jij er maar liefst 9 nodig en stond je nog niet te zwalken op je benen! Dit jaar kwam de tandarts weer en je herkende haar gelijk. Wat een drama, maar zo mijn Appie. De dierenarts was ook zeker niet je grootste vriend en hij werd dan ook altijd hartelijk ontvangen met ontblote tanden. Sowieso heeft Appie het niet zo op mannen en heeft ook de hoefsmid wat met hem te stellen gehad.
Rond mei begon onze ellende. Appie liep niet goed. Niet slecht, maar zeker niet goed. Dierenarts op bezoek. Een hoefkneuzing. Niks ernstigs maar wel 6 weken boxrust en 3 keer per dag 10 minuten stappen en koelen. De eerste 2 weken gingen goed. Daarna heb ik je heel snel op de muisjes gezet en werd het stappen een hele uitdaging. De eerste keer in de paddock was dan ook een groot feest. Hij ging helemaal uit zijn panty. Na 8 weken ben ik er weer opgegaan en het was opstappen en wegrijden. Geweldig paard
. 
Ergens van het zomer zijn we tijdelijk van stal verhuisd. Ik had mijn wedstrijdambities aan de kant geschoven en wilde graag vaker in het bos rijden en aangezien Appie de trailer niet opgaat was een stalling in het bos een must. We hebben hier een mooie tijd gehad en na een poosje durfde ik met hem het bos in. Helaas was dit niet zo succes. Teveel prikkels.. Dat kan Appie niet zo goed aan.
Ook hier op stal reden we lekker verder en werden er grote sprongen gemaakt. Hij ging steeds fijner en makkelijker lopen. Helaas ging het midden augustus goed mis.
We waren lekker aan het rijden en hij liep zo fijn. Tijdens de rechter galop op de volte ging het mis. Ik voel Appie struikelen. Maak zelf een buikschuiver en het volgende moment is het wit. Hij is door geklapt en op mij terecht gekomen. Hij had gelukkig alleen een schrammetje op zijn achterbeen. Ik was goed gekneusd. Weer een periode van herstel in.
Uiteraard is ook toen de dierenarts op bezoek geweest om Appie na te kijken. We hebben toen besloten om hem op speciaal beslag te zetten voor meer demping. Ik moest herstellen en Appie deed het eigenlijk heel goed. Hij liep wat aan de longeerlijn maar had voornamelijk zomervakantie. Na mijn val besefte ik pas hoe erg ik mijn oude stalling miste en al snel werd de beslissing gemaakt om terug te gaan. Terug naar huis! Boscrossen was toch niet aan ons besteed we hebben een leuke vakantie gehad op de andere stal, maar wat was het fijn om terug te komen! En volgens mij vond Appie dat ook.
Ik moet eerlijk bekennen dat het vertrouwen van mijn kant echt weg was. Wat als het nog een keer gebeurde? Ik begon hem weer op te pakken, maar besteedde eigenlijk meer tijd aan poetsen, wandelen en tutten dan aan daadwerkelijk 'werken.' Op een dag voelde het goed en ben ik zo weer opgestapt en hebben wij een halfuurtje rondjes over het terrein gestapt. Zo fijn weer met mijn maatje aan de slag. De eerste les werd weer afgesproken. Ik had verwacht weer fijn te kunnen rijden echter struikelde hij weer en steeds met het zelfde been. 3 Dagen later vond Appie het echter nodig om met een vriendje een beetje te heldhaftig te spelen en had hij een vieze wond en heel vervelend op het been waar hij ook mee struikelde. Voor de wond kreeg hij een paar dagen antibiotica. Wat een ramp was dat want een spuit in zijn mond? No way.
Na 7 dagen liep Appie nog steeds niet beter. De dierenarts kwam weer maar kon niks omdat het wondje nog open was en zorgde voor vocht. Dit was ergens in oktober. Ik moest maar bellen als het wondje dicht was voor een uitgebreid onderzoek. Appie, de lolbroek, vond het alleen allemaal veel te interessant en trok steeds het korstje eraf. Eindelijk in november kon ik bellen voor een afspraak.
Een diagnose die je niet verwacht. Niet wilt horen maar wel de keiharde waarheid.
Ernstige artrose rechtsvoor in de kogel. Een pijnvrij leven is niet meer
mogelijk, een paardwaardig leven ook niet. Altijd pijn, altijd kreupel en geen uitzicht op verbetering. Houden van betekend ook durven loslaten als het njet anders kan en dat heb ik vandaag gedaan.. Het boek is dicht, mijn maatje is eindelijk pijnvrij.
'' Lieve Appie,
3,5 Jaar het belangrijkste in mijn leven, de laatste 3 kwartjaar mijn zorgenkindje. Maar bovenal mijn beste vriendje. Het was soms een moeilijke weg, maar een hele leerzame en mooie. Wat ga ik je missen knapperd en wat doet het pijn. Lief maatje, tot ooit.''
'Ster
Een onzichtbare herinnering
Meer niet
Ongrijpbaar, onbereikbaar
En toch daar
Dicht bij mij
Naast een oude liefde
Schijnend, helder, en voor altijd'
De foto's in dit topic zijn afgelopen week gemaakt door Bellatrix & Jenne op Bokt! Bedankt meiden
.
