Geplaatst 'Over 205 dagen ben ik klaar met school, en daarna ga ik studeren en dus verhuizen. Dan moet ik stoppen met voor jou te zorgen Beauty... Gelukkig kan ik in het weekend nog lekker vaak komen om jou even een knuffel te geven.' dacht ik nog die dag.
's Ochtends baalde ik, want de vakantie was voorbij en ik had geen zin om weer naar school te moeten. In de ochtendpauze zag ik nog een appje langskomen in de stalgroep dat Beaut haar deken stuk getrapt had. 'hè balen, handig gedaan paard.' en dacht er verder niet meer aan In de middagpauze zag ik een aantal gemiste oproepen staan van stal. Meteen teruggebeld en Beauty had koliek. Dit had ze al vaker gehad maar als de dierenarts er dan een spuit in had gedaan was het binnen 5 minuten altijd weer over. Dit keer was het gelijk goed mis. De spuiten hadden niks geholpen en ze zag er ziek uit. Meteen ben ik van school weggegaan en met een geleende schaar in mijn tas voor evt. staartharen naar stal gefietst. Nog nooit heb ik zo snel 8km gefietst en nog nooit hebben die zo lang geduurd.
Rond 13 uur zou de dierenarts weer komen en net 10 minuutjes daarvoor was ik er. Ze zag er ontzettend ziek uit. Helemaal bezweet en vies van het rollen. Tot de dierenarts kwam heb ik er mee gestapt. De dierenarts arriveerde en vond ook dat het er niet goed uit zag. Er was nog niks verbeterd en de prognose was heel heel erg slecht. Toch dacht ik dat het wel goed kwam. Beauty kon niet dood, die leefde gewoon voor eeuwig. Als laatste poging is er een slang in haar neus gegaan zodat ze nog medicijnen kreeg. Dit ging gelukkig vrij soepel, ze slikte hem vrijwel meteen in en heeft geen bloedneus gehad. Daarna is ze gesedeerd, heeft ze narcose en zware pijnstilling gehad. Als ze zou gaan liggen was het goed, maar rollen mocht absoluut niet. Waarschijnlijk zou ze binnen een minuut stilliggen. De dierenarts ging weer weg en zou over een paar uur terugkomen.
Helaas heeft de pijnstilling niet gewerkt. Beauty heeft eigenlijk geen moment stilgestaan. Ze wilde steeds gaan liggen, maar dan ging ze rollen. Het ergste was vlak nadat de dierenarts weggegaan was. Beauty was gaan liggen en wilde gaan rollen. We kregen haar niet meer overeind. Ze rolde op haar rug en bleef met vier benen in de lucht op de grond liggen. Het was een ontzettend naar beeld om te zien. Uiteindelijk stond ze weer op en omdat het óf rollen óf lopen was ben ik er maar mee gaan lopen. Ze wilde wel nog eten en ze heeft nog een keer gemest. Helaas knapte ze toch niet op en dus veranderde mijn hoop en mijn 'het komt goed lief paard, straks sta je weer gewoon in de wei te eten.' in 'ik hou van je, ik ga je ontzettend missen Beauty.'. Het moed inpraten veranderde langzaamaan in afscheid nemen.
Nadat haar eigenaar en ik allebei een flink stuk staart afgeknipt kwam de dierenarts tegen 17 uur weer en die zag ook dat er niks veranderd was en het het eerlijkst was om mijn maatje uit haar lijden te verlossen. Bij het vallen zelf ben ik niet geweest maar toen ze op de grond lag zijn we bij haar gaan zitten en heb ik haar nog geaaid, geknuffeld en tegen haar gepraat tot ze weg was. Toen heb ik haar ogen gesloten en is het zeil over haar heen gelegd.
Wat is het verschrikkelijk om je trots daar te zien liggen. Om haar te moeten achter laten en naar huis te fietsen wetend dat je liefste paard er niet meer is. Je liefste maatje, je alles. We hadden een onbeschrijflijk goede band. Ik kon er alles mee. Op neckrope zonder handen in galop, met meer dan 50 km/h het bos door crossen, we waren dressuurmatig een goed eind op weg. Één dag daarvoor hadden we nog gesprongen, wat we al meer dan een jaar niet meer gedaan hadden. Als ik verdrietig was en mijn vorige paard miste ging ik bij haar in de wei zitten en dan stopte ze wél met eten. Met zware sedatie niet maar als ik verdrietig was wel. Dan kwam ze bij me en kon ik haar net zoveel knuffels geven als ik wilde en bleef ik uren in de wei. In februari werd ze kreupel, wat tot juni duurde. In die periode heb ik er urenlang bij gezeten en mee gewandeld. Bijna elke dag ben ik er geweest om even te knuffelen, een aai te geven en een borstel erover heen te halen. Bij het wandelen had ik wel altijd een halster/hoofdstel om maar het touw hing altijd over de hals. Ze liep toch wel met mij mee. In stap en draf en ook met rondjes draaien volgde ze trouw. Beauty was mijn liefste troostmaatje, mijn therapiepaard ook wel genoemd. Mijn liefste vriendinnetje waar ik zoveel van hou
Nu hebben we zeer waarschijnlijk haar zoon gevonden. De blik in zijn ogen is bekend en zijn ezelsoren lijken op die van Beaut. Alle verdere informatie klopt dus dit zou wel prachtig zijn.
De volgende keer dat je naar je paard gaat en je bent een beetje chagrijnig, hij doet niet wat je wilt of het weer zit even niet mee en je had eigenlijk al geen zin: Zorg dat je altijd weggaat met een knuffel. Geef hem nog een aai want hoewel je het niet beseft kan het de laatste keer zijn dat je je vriendje ziet. De volgende keer kan het zijn dat je alleen nog maar een koud geworden lichaam aantreft. Geef je paard een aai, besef dat je zielsveel van hem houdt.
Allerliefste Beauty, ik heb zoveel van je geleerd en ik mis je zo erg... Je bent degene waar ik het meest van hou op de hele wereld. Dankjewel voor alles, ik zal je nooit vergeten ster! Ook al dacht ik dat jij het eeuwige leven had, het mocht niet zo zijn en je bent zelfs maar 19 jaar geworden ondanks alle goede zorgen. Je hebt voor eeuwig een plaatsje in mijn hart veroverd
