Geplaatst: 19-11-15 09:48 Ik zet hier even een stukje dat ik gisteren op facebook heb geplaatst:
"Iemand vroeg gisteren of ik goed ging slapen. Ik zei ja. En dat was ook zo. Kira was onverwachts en deed/doet veel pijn. Cidje heb ik langzaam achteruit zien gaan.
Toen ik terug kwam uit Nederland was ik hem eigenlijk al kwijt. Het eerste wat ik zei tegen mijn vader was dat Cid er niet meer was. Zijn ogen stonden anders. Ik heb tegen enkele mensen gezegd om nog eens te gaan. Dat het misschien wel eens tijd kon zijn om afscheid te nemen.
Ik heb uit Nederland Martine meegenomen. Zij heeft hem met heel veel liefde verzorgd in 2011. Wat was ik blij dat ze hem nog eens kon zien.
Op 2 weken tijd is Cid zwaar achteruit gegaan. De foto's van de shoot 4 weken terug (met grote dank aan Angie Beyst) en hoe ik hem gisteren zag, dat waren 2 verschillende paarden.
Zijn vacht was helemaal dof geworden, zijn haren stonden alle kanten op. Hij leek moddervet vanwege al het ontstekingsvocht dat hij ophield. Toen gisteren zijn koker langzaam begon te scheuren door de spanning was het voor mij genoeg. Het ontstekingsvocht droop er langzaam uit.
Toen ik gisteren op de wei kwam liep Cid weg en begon nog een keer te showen. Op dat moment vroeg ik mij af: Maak ik wel de juiste keuze. Toen ik hem te pakken kreeg bleek het ontstekingsvocht er nog steeds uit te druppen. En toen wist ik dat het de juiste keuze was. De wond ging niet meer genezen. Het oedeem was nog steeds even groot ondanks dat het nu weg kon.
Bij zijn laatste appeltjes kreeg ik het moeilijk en ben ik beginnen wenen. Hij is heel snel gegaan en zijn hart stopte direct met kloppen. Hij was op, dat was duidelijk.
Ik wil iedereen bedanken voor de steun. Ik heb 5 jaar van mijn knappe vent kunnen houden en sta achter mijn keuze. Houden van is loslaten. Vaarwel lieve man. Doe ze de groetjes hierboven"
Cid, een oudje in the Picture!
