Bokt.nl

Vandaag precies een maand geleden dat mijn alles, mijn beste maatje ingeslapen werd.

Maandag 28 oktober wilde ik je uit de wei halen om je mok te behandelen.
Ik liep naar je toe, riep je en je hinnikte, maar verzette geen stap..
Je was aan het krampentrekken, erger dan normaal. Ik kwam bij je en je hinnikte heel zielig naar me.
Je had pijn, dat was zo te zien, maar of de pijn nou van je voetjes kwam omdat je ernstige mok had of ergens anders vandaan, dat wist ik op dat moment niet.
Ik vertrouwde het niet, je wilde niet meelopen, je achterhand was slap, maar ik kreeg je eigenaresse niet te pakken.. Ik heb op eigen initiatief de dierenarts gebeld. Die zou er om 17:30 zijn, dus we moesten nog een tijdje wachten.
Wel wilde de dierenarts je op stal hebben, niet op de wei, dus met veel moeite zijn we samen naar stal gestrompeld.
Toen de dierenarts kwam was je eigenaresse er ook. De dierenarts dacht dat je zo moeilijk liep van de pijn door de mok, we kregen zalf en spray van hem en je moest op stal blijven 's nachts.

De dinsdag zijn we redelijk doorgekomen, overdag stond je op het weitje achter de bak, de nacht in je boks.

Woensdagochtend kwam ik bij je op stal en je hinnikte heel hard naar me. Ik kwam bij je stal aan en je ogen zaten helemaal dicht. We dachten dat het kwam omdat je op stal stond en het stro te stoffig was, dus ik heb je weer achter de bak op het weitje gezet.
Woensdagavond kregen we bericht van stalgenoten dat je al een uur lang in een plashouding in de wei stond en dat je met een pijn verwrongen koppie erbij stond.
Dierenarts gebeld en die dacht dat je ogen en je dikke koker en benen een allergische reactie waren op de spray die we afgelopen maandag van de dierenarts hebben gehad.
Hij kwam eraan, je temperatuur was op dat moment 38.6, aan de hoge kant dus. Je hebt een prednison spuit gehad en de dierenarts meldde dat je last had van accute maanblindheid.
De dierenarts zei ook dat je de volgende dag onder de 38.5 qua temperatuur moest zitten, dat er dan niks aan de hand was. Voor je maanblindheid kregen we een zalfje.

De donderdag zijn we doorgesukkeld. Je temperatuur was onder de 38.5 en je ogen zalven liet je heel braaf toe..


Toen vrijdag.... Ik kreeg om 7:30 een berichtje van een stalgenootje dat je helemaal niks meer zag en in paniek was. Met spoed zijn je eigenaresse en ik naar stal gekomen, je hinnikte heel uitbundig naar ons, je herkende onze stemmen, maar je zag helemaal niks meer. O, wat was je bang, maar je had zo'n vertrouwen in ons, je bleef rustig.
De dierenarts zou er pas om 11:00 zijn. Je eigenaresse is naar haar werk gegaan, ik ben bij je gebleven.
Om kwart voor 11 ging ik je temperaturen, gewoon voor de zekerheid, ik schrok me kapot, 39.6...
De dierenarts gebeld dat die echt meteen moest komen, hij was er om 11:15.
Ook hij meette je temperatuur nog na en die was gestegen tot 40.4.
Hij heeft je een koortsremmer gegeven en druppels voor je ogen, om te zorgen dat je zicht terug zou komen. De koortsremmer zou 24u moeten werken, dus tot de volgende dag 11:00.
Je moest in een donkere stal staan, omdat licht veel pijn deed aan je ogen en er littekens konden ontstaan op je netvlies, wat zou betekenen dat je blijvende schade zou overhouden aan je ogen.
De rest van de dag bleef je temperatuur redelijk onder controle.

Zaterdagochtend was ik om 8:00 bij je.. Ik heb meteen je temperatuur opgenomen en ondanks dat de koortsremmer nog zou moeten werken was je temperatuur weer opgelopen tot 39.6..
Ik heb de dierenarts gebeld, je eigenaresse gebeld, want ik zat bij je in je stal en je toonde zo ziek, ik had het gevoel dat je elk moment in kon storten en je hart het zou begeven.
Ik zat bij je en ik heb je op dat moment beloofd dat ik tot je laatste adem bij je zou zijn.
De dierenarts is eerder gekomen, weer een koortsremmer, ookal mocht dat eigenlijk pas na 11u gegeven worgen, en het bleek dat mijn thermometer ook nog eens 0.6 graden minder aangaf, wat er dus op neerkwam dat je temperatuur weer boven de 40 zat.
En o kereltje, ondanks dat je zo ziek was bleef je lief en vrolijk.

Zondag was het weer mis, weer boven de 40 graden koorts..
Weer hetzelfde ritueel, de dierenarts heeft je weer een koortsremmer gegeven, maar zou ook in de tussentijd gaan overleggen met Utrecht, want het ging echt niet goed met je. Iedere keer dat ik je zag kwamen je ribben verder uit je lichaam, je was zwak, ziek en ik was zo bang.
Ik heb zolang bij je zitten huilen in je boks, en jij troostte me, ondanks dat je zelf doodziek was en je niks zag.
Je legde je hoofdje op mijn schouder en jouw vacht vulde zich met mijn tranen.


Maandagmorgen weer vroeg naar stal, ik zag je en ik wist dat het weer mis was qua temperatuur...
Je wilde niet meer eten, je slobber liet je staan.
Je eigenaresse en ik hebben heel erg staan huilen, we wisten niet meer wat we moesten doen.
De dierenarts zei dat hij het nu ook niet meer wist en dat je naar Utrecht moest, je was nog goed genoeg voor de trailerrit en godzijdank door de oogdruppels zag je weer enigszins wat aan 1 oog.
De dierenarts is nog geweest, en we hebben besloten je in te laden en naar Utrecht te brengen.
Ik was blij dat je naar Utrecht zou gaan, ik wist dat ze daar alle middelen hadden om jouw pijn te verzachten..
Maar aan de andere kant wist ik ook al vanaf de dag dat ik je uit de wei wilde halen en je niet mee wilde lopen dat ik je kwijt zou gaan raken..
Mijn angst werd helaas werkelijkheid.
De rit naar Utrecht heb je goed doorstaan, je werd in Utrecht in quarantaine geplaatst, omdat er mogelijk een virus meespeelde met jou ziek zijn.
Ik ben niet meegegaan naar Utrecht, ik was zo moe van de afgelopen dagen, ik had je belooft dinsdag te komen.
In Utrecht hebben ze bloed geprikt... 'S middags kregen we de uitslag..
Je eigenaresse belde me en ik wist meteen dat het foute boel was.
Je lever, nieren, darmen, hart en longen waren allemaal vergroot en er was eigenlijk geen kans meer op verbetering. We hebben besloten je dinsdag in te laten slapen.

Dinsdagochtend 6 oktober om half 10.
Ik kwam bij je aan in Utrecht, je stond daar als een hoopje ellende.
Je eigenaresse was er al, ik kwam aan en ik riep je, en hoe ziek en slap je ook was, je keerde in rap tempo je koppie om en je oortjes gingen naar voren, je wist dat ik het was.
We hebben je gekroeld, geknuffeld, nog laatste foto's samen gemaakt, waar jij zoals gewoonlijk je oortjes naar voren had.

Het was tijd dat jij naar je laatste rustplaats zou gaan, en zoals ik je zaterdag beloofd had, ik ben bij je gebleven tot je laatste adem.
Het was goed, je hebt de hele week gevochten als een leeuw voor ons, maar nu moesten wij als leeuwen zo sterk zijn om jou te laten gaan.
Tot de laatste seconde was er herkenning in jouw ogen, tot de laatste seconde hield jij je oren naar voren, tot de laatste seconde bleef je trouw en vol vertrouwen in ons.
Je bent rustig gegaan, je bent rustig gaan liggen en ik was bij je toen je je laatste adem uitblies.
Het was goed zo, het deed me zo'n verdriet, jij was mijn dagboek, jij ving altijd mijn tranen op en jij zorgde dat mijn leven een beetje kleur kreeg.

Jij hebt mij geleerd te genieten van hele kleine dingetjes, jij hebt mij geleerd mezelf te zijn, dankzij jou heb ik mezelf leren kennen.

Lieve Saal, ik mis je iedere dag, ik ben je zo dankbaar voor de mooie momenten die we samen hebben gehad en jouw volste vertrouwen in mij.

Je hangt nu in een paardenhaarsieraad om mijn nek en je woont in mijn hart.




Ik mis je, ik mis je zo.


(we hebben dezelfde middag na jouw inslapen nog te horen gekregen dat je waarschijnlijk tumoren in je buik en longen had en wij de goede keus hebben gemaakt jou te laten gaan)










Onze laatste foto samen.....