Geplaatst: 23-10-15 18:45 Tot een paar jaar terug was ik één van die pubermeisjes die zich bij het woord paardrijden gelijk een wedstrijdring, en een zwarte stijgerende hengst inbeelde.
Totdat ik Bolle tegenkwam.
Hij stond bij ons in het dorp in Zweden. Bolle was een draver, en had ook echt op de renbaan gelopen. Als 14-jarige en paardengek heb ik hem elke dag van elke vakantie dat we hier waren een aai gegeven en af en toe lekker met hem gekroeld. Dat ik ooit op hem zou zitten had ik toen nooit verwacht, maar die dag kwam toch; af en toe werden er nog lekkere ritjes door de natuur met hem gemaakt, en nu was het mijn beurt.
Bolle was anders dan ieder paard waar ik ooit op heb gezeten; je kon niet op hem rijden zonder dat je hem volledig vertrouwde. Bij de meeste paarden moet je je paard terugnemen wanneer je terug wil komen uit volle galop, bij Bolle was dat niet zo. Hij ging alleen zachter wanneer je je teugels langer maakte en jezelf totaal ontspande.
Dat was toch even anders, maar het gevoel wat je krijgt als je totaal (zelfs met ogen dicht) op je paard kan vertrouwen was onbeschrijfelijk. Ook Bolle genoot van het draven of galopperen tijdens de heerlijke ritjes die hij mocht maken. Hij leefde dan helemaal op; hij vond het prachtig om al zijn vriendjes altijd weer in te halen.
Helaas was dat een maand geleden afgelopen. Je gaf bij je eigenaar aan dat het rijden klaar was. Je hebt nog een maand lang met je beste vriendin Lily op de wei gestaan, maar gisteren vond je het toch echt mooi geweest.
20 van de 32 jaar dat je geleefd hebt, heb je elke dag met een heleboel vriendjes heerlijk op een prachtige wei midden in de natuur mogen staan, en af en toe nog lekker door de bossen mogen rennen. Er is van je gehouden, met je gelachen en met je genoten door een heleboel mensen. Een paardenleven waar menig paard jaloers op mag zijn.
Lieve Bolle, rust zacht.
1983-2015
Totdat ik Bolle tegenkwam.
Hij stond bij ons in het dorp in Zweden. Bolle was een draver, en had ook echt op de renbaan gelopen. Als 14-jarige en paardengek heb ik hem elke dag van elke vakantie dat we hier waren een aai gegeven en af en toe lekker met hem gekroeld. Dat ik ooit op hem zou zitten had ik toen nooit verwacht, maar die dag kwam toch; af en toe werden er nog lekkere ritjes door de natuur met hem gemaakt, en nu was het mijn beurt.
Bolle was anders dan ieder paard waar ik ooit op heb gezeten; je kon niet op hem rijden zonder dat je hem volledig vertrouwde. Bij de meeste paarden moet je je paard terugnemen wanneer je terug wil komen uit volle galop, bij Bolle was dat niet zo. Hij ging alleen zachter wanneer je je teugels langer maakte en jezelf totaal ontspande.
Dat was toch even anders, maar het gevoel wat je krijgt als je totaal (zelfs met ogen dicht) op je paard kan vertrouwen was onbeschrijfelijk. Ook Bolle genoot van het draven of galopperen tijdens de heerlijke ritjes die hij mocht maken. Hij leefde dan helemaal op; hij vond het prachtig om al zijn vriendjes altijd weer in te halen.
Helaas was dat een maand geleden afgelopen. Je gaf bij je eigenaar aan dat het rijden klaar was. Je hebt nog een maand lang met je beste vriendin Lily op de wei gestaan, maar gisteren vond je het toch echt mooi geweest.
20 van de 32 jaar dat je geleefd hebt, heb je elke dag met een heleboel vriendjes heerlijk op een prachtige wei midden in de natuur mogen staan, en af en toe nog lekker door de bossen mogen rennen. Er is van je gehouden, met je gelachen en met je genoten door een heleboel mensen. Een paardenleven waar menig paard jaloers op mag zijn.
Lieve Bolle, rust zacht.
1983-2015
wauw... 
