Geplaatst 
Oktober 2011. Als 16 jarige kocht ik mijn eerste eigen paard, een veulen genaamd Felicity.
Mensen hebben gezegd dat ik nooit een veulen had moeten kopen. Mensen hebben mij aan het twijfelen gemaakt.
En als ik eerlijk moet zijn, ja ik heb vele downs maar toch ook zeker ups meegemaakt.
Ik raakte voorheen van elke mening of advies die ik kreeg ik in de war. Deed ik het wel juist? Ben ik ook verkeerd bezig?
Maar er is de afgelopen 2 jaar iets gebeurd wat ik nooit had verwacht:
Felicity heeft mij in mijzelf doen geloven. Ik heb mijn eigen mening kunnen vormen en mij hier ook aan kunnen houden.
Ik had instructrices gevonden die hierop aansloten. En ik heb reacties die ik kreeg van andere mensen, en ik niet bij Felicity en mij vond passen, links laten liggen.
Kortom, ik ben sterker geworden en heb zelfvertrouwen gekregen. Iets waar ik Felicity heel dankbaar voor ben.
Begin dit jaar had ik met veel pijn in mijn hart Felicity te koop gezet. Ik wilde mij op andere dingen richten om mijzelf nog meer te gaan ontwikkelen.
Achteraf heb ik spijt hoe ik dat heb kunnen doen.
Ondertussen werd Felicity 4 jaar en ben ik iets meer met haar gaan trainen.
Ik had een tweede instructrice (Joolien hier op bokt) gevonden en wij gingen de eerste les Felicity longeren. Felicity was niet zichzelf, deed de oren in de nek als er een ander paard langs kwam en ze liep ook niet rad.
Instructrice was er niet helemaal gerust op. We hebben het de volgende lessen nog even aangekeken, maar ze bleef niet zuiver lopen.
Om een lang verhaal kort te houden; spat aan beide achterbenen.
Verkoop direct stopgezet. Ik wilde absoluut niet dat ze in de handel terecht zou komen, aangezien ik daar helaas meerdere ervaringen mee heb (lespaarden met artrose die verkocht zijn zonder de klacht te vertellen en nu van hot naar her gaan).
Felicity begon steeds meer klachten te krijgen.
Ik had er een osteopaat bij gehaald en ik heb Felicity 3x laten masseren, dit heeft niks mogen baten.
Als je haar voorheen in de bak losliet, dan geloppeerde ze de hele bak door, even haar energie kwijt. Maar als ik haar nu in de bak losliet, of met mijn instructrice grondwerk oefeningen in de bak wilde doen, dan stapte ze naar de bakdeur en wilde eigenlijk zo snel mogelijk de bak weer uit.
Sowieso was ze in energie gekelderd.
Toen ze zich ook nog eens continu liet vallen bij de hoefsmid, was het mij duidelijk. Dat werd weer een dierenarts bezoekje.
En jaar hoor, hoge en lage overhoef aan beide voorbenen.
Daarna is het alleen maar bergafwaarts gegaan.
Als je Felicity voorheen in de wei zette, dan galoppeerde ze naar achter in de wei. Nu deed ze dat alleen nog maar 's ochtends of nadat ze Metacam had gekregen.
Voorheen kroelde ze dan ook meteen met haar maatje. Dat hebben wij haar de laatste tijd ook niet meer zien doen. Haar manen begonnen ook weer te groeien.
Ze zonderde zich steeds meer af, stond heel vaak vooraan het hek waar ze de laatste grassprietjes tussen het zand vandaan haalde. Niks voor Felicity, die zoals een echte Tinker normaal gesproken achteraan bij het verse gras stond te grazen.
Ze was niet meer het knuffelpaard en werd ook steeds kalmer terwijl ze altijd een sensibele merrie was.
Ook werd ze op stal gemeen naar haar buurpaard, terwijl ze eerst een allemansvriendinnetje was.
De hoefsmid was geen optie meer want zelfs bij de dierenkliniek moest ze door 3 man ondersteund worden tijdens de buigproeven.
En toen bedacht ik mij dat ze een tijd geleden op een boomlooszadel passen heftig reageerde. En ze heeft mij tijdens het rijden er ook een keer afgegooid.
Ook bleef ze ondanks de Metacam toch kreupel lopen.
Toen heb ik maar besloten om weer naar de dierenkliniek te gaan. Voor alle zekerheid wilde ik ook nog röntgenfoto's van haar lendenen, rug en hals laten maken.
Helaas was het gelijk bij de eerste foto mis. Artrose in de lendenwervels.
Toen was het genoeg. Al haar klachten + op 5 plaatsen artrose en al op 4 jarige leeftijd.
Felicity was op. En de kans was groot dat ze ook nog artrose had in haar rug en hals.
De staleigenaren vonden het allemaal onzin. Mijn paard mankeerde niks, ik praatte het haar gewoon aan.
Ze zeiden dat er op hun terrein alleen een paard wordt ingeslapen als ie z'n benen breekt.
Ze wisten dat wij naar de dierenkliniek gingen en daarom hebben ze de avond vooraf een vreselijke streek geleverd.
Gelukkig gingen wij die avond naar stal en dat was maar goed ook, Felicity was helemaal in paniek. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als ik die avond niet naar stal was gegaan.
Felicity heeft gelukkig een paar dagen op de dierenkliniek mogen staan. Zo hebben wij toch nog rustig afscheid kunnen nemen.
Felicity is op 21 augustus rustig ingeslapen.
It's time to move on, even though I'm not ready.
I've got to be strong, and trust where you're heading.
And even though it's not easy, it's not easy.
Right now the right kind of love, is the love that lets go.
I know you're in a better place and it's always gonna hurt.
Felicity 02-05-2011 - † 21-08-2015
