Geplaatst het voelt nog als gister een plekje...dat heeft het wel gekregen want je moet wel.
je komt bij het weiland/ stal en hij is er niet meer.
nu alweer een jaar geleden liet ik mijn aller beste vriendje met veel pijn in mn hart gaan.
als ik eraan denk breek ik weer maar weet nog steeds dat dit het beste voor hem was.
even kort samen gevat anders wordt het helemaal een lap tekst;
hij is 17 jaar geworden en ook 17 jaar van mij geweest.altijd al een kwakkel geweest.
toen hij 3 jaar was merkten we al dat zn hoeven niet zoals andere paardjes waren een naam heeft het nooit gekregen maar ik en diverse hoefsmeden,veeartsen,holistische arts ect konden hem niet beter maken.
verbeteren wel hij had zo z'n goede periodes en nooit echt pijn.
toen hij 6 jaar werd had hij ineens zonder enige verhuizing oid extreme zomer eczeem.
jaar in jaar uit bleven we van alles proberen en hadden het leefbaar onder controle.
1 ding was zeker op stal werd hij dood ongelukkig dus mijn motto hij moet kunnen genieten van het leven en is dat op deze manier korter dan is dat zo.
inmiddels werden z'n hoeven steeds slechter,schever echt een drama,waarom niemand hem kon helpen was voor mij een groot vraagteken.
op zn 15de jaar WEER een andere veearts en nu bleek hij helaas ook flinke artrose in beide voorkogels te hebben.
opgespoten en liep echt goed maar die hoeven wat was dat toch?diepe scheuren tot aan zn kroonrand toe en begon helemaal te splijten.
vorige zomer hakte zn eczeem er ineens bizar in,wat beschermd was zag je niets maar zn benen en buik lagen helemaal open.
dit kon niet langer!hij lag hele dagen te rollen van de jeuk en niets hielp meer.
de ALLER,ALLER moeilijkste keus ooit! beslissen over zijn leven.
veel pijn,veel verdriet maar ook super veel geleerd!
ik zou de tijd zo overdoen
foto als klein meisje wat zich groot voelt met haar eigen pony met als tegen pool foto van een groot meisje wat zich heel klein voelt omdat ze weet dat ze hem morgen moet laten gaan.
de laatste foto van zn fotoboek wat ik heb gemaakt over hem
