Geplaatst Vandaag is het alweer 6 jaar geleden dat we Moppie moesten laten gaan. Ze zeggen dat de pijn minder wordt... De pijn maakt plaats voor gemis. Wat zou ik graag mijn maatje nog een keer zien, nog een keer aanraken, knuffelen. Maar dat gaat niet meer. Vanavond 6 jaar geleden ging hij naar de groene weides.
Ik mis hem elke dag, denk elke dag aan hem.
In oktober 2007 kochten wij Moppie. Hij was mijn verzorgpaard en moest verkocht worden. Mijn ouders hadden toen de mogelijkheid om hem te kopen. Daar ben ik ze nog elke dag dankbaar voor.
We hebben helaas maar 1,5 jaar samen gehad. Maar wel een geweldige 1,5 jaar. Hij was mijn vriendje, mijn soulmate, mijn once in a life time horse. Ik vertrouwde hem volledig en hij mij. Toen we hem kochten wist ik dat hij geen jaren meer zou leven, hij was al op leeftijd. Maar ik had gehoopt op wat langer dan 1,5 jaar.
Hij heeft mij door een hele moeilijke periode gesleept. Voor hem ging ik door. Samen hebben we moeilijke dingen beleefd maar ook veel super leuke dingen beleefd. Ik ben hem zo dankbaar voor alles wat hij voor mij gedaan heeft.
Hij is ingeslapen omdat hij cushing had, dampig was en een slecht hart had. Hij was op, zijn geest wilde nog wel maar zijn lijf kon niet meer. Wat een ontzettend moeilijke keus was dat. Maar wel de beste voor hem.
Mijn lieve grijze opa, hopelijk heb je veel plezier op de groene weides.
Ik mis je
Zo kan je hem toch nog koesteren. 
