Geplaatst Helaas is vandaag wel de dag dat me dat gebeurt. Mijn lieve vriendinnetje is dan toch aan haar einde gekomen. Nog steeds kan ik het amper geloven en ik heb me al lang, heel lang, niet zo ongelofelijk poedersuiker gevoeld...
Vanaf mijn 13e, nu 6 jaar, heb ik voor haar gezorgd. Toen heb ik me er al op ingesteld dat ze misschien niet lang meer te leven had, ze was toen immers al 27. Elke keer nam ik 'afscheid' wanneer ik ging. Maar nooit had ik verwacht dat afgelopen dinsdag de allerlaaste keer met haar zou zijn. Ze was op, had al een keer gevochten tegen de dood, omdat ze nog zo graag wilde. Maar vrijdag was haar lijf dan toch echt op, en hebben we haar moeten laten gaan.
Ik had verwacht dat het pijn zou doen, had er zelfs naar toe geleefd en me er op voorbereid. Maar hoe ik me nu voel.. daar was en is niks tegen te doen. Als ik troost nodig had, ging ik naar stal. Nu heb ik die behoefte ook, maar daar zie ik gelijk weer die lege stal als ik binnen kom. Het doet me zoveel verdriet dat mijn vriendinnetje er niet meer is.. Ik kan het me nog steeds niet helemaal voorstellen. Het besef dat ze er niet meer is, heb ik ondertussen, maar dat ik nooit meer haar zachte neusje voel, nooit meer lekker met haar in het bos kan wandelen, en al helemaal nooit meer zo heerlijk en lang met haar kan knuffelen, dat zal nog wel even duren. Want mijn grote trots, mijn lieve meisje en goede vriendin is weg. Het is over. Haar lieve zachte lijf ligt er nog en dat biedt me troost, maar m'n knappe vriendinnetje is weg en niets kan dat vervangen.
Ik ben oh zo blij dat bokt er is zodat ik dit van me af kan schrijven. Ik hoop ook dat iemand tips heeft om om te gaan met dit verlies en verdriet, want het valt me zo vreselijk zwaar..
. Eigenlijk schieten woorden tekort maar ik heb mijn best gedaan, ze verdient zeker een plaatsje op in memoriam 
. Een grote troost zou Bun geweest zijn maar dat is nou net hetgeen wat er niet meer is. 
