Geplaatst 14 Februari 2003, lieve Brian.. de dag dat ik jouw ontmoette.. de eerste pony waar ik naar ging kijken. Ik ben ook niet meer verder gaan kijken... Ik wist meteen dat jij het was. De dierenarts kwam je keuren, je bleek artrose te hebben. Mijn ouders zeiden dat ik jouw mocht als ik dat echt wilde maar dat ik misschien snel afscheid zou moeten nemen. Het maakte me niet uit.. ik was opslag verliefd.
Makkelijk was onze eerste tijd samen niet, ik kon pas net een beetje paardrijden en jij was een pittige pony, maar elke dag ging het een beetje beter en na een jaar reden we ons eerste wedstrijdje, wat was ik trots!
Mooie jaren... wedstrijdjes, uren lange buitenritten... zonder zadel, zonder hoofdstel.. puur vertrouwen.
Weet je nog jongen? Dat mams soms ongerust was als we weer eens ik weet niet hoelang weg bleven?
En dan zei ik: Ja maar mam, maak je geen zorgen, Brian brengt me wel thuis! En dat was ook zo.
Vanaf 2009 begon je artrose wat op te spelen en ik besloot te stoppen met de wedstrijden. Onze laatste 2 hebben we nog een mooie eerste en vierde blek behaald... Wat was ik trots op je!
' Thank you, for quarding my secrets,
for teaching me lessons my parents en teachers never could,
for being the best listener in the world,
for helping me fly, helping me face my fears,
for making me smile,
for show me hard work really does pay off,
Thank you... for being my best friend!
In 2010 wilde het gewone rijden ook niet echt meer, in de wei liep je goed maar onder het zadel kreeg je meer en meer last van je artorse. Je mocht met pensioen. Nog 1 prachtige laatste rit hebben we gemaakt... wat was dat genieten en maatje?
Vanaf dat moment was je met pensioen, lekker op de wei en een paar keer per week een stukje wandelen, en wat genoot je er van! En tijdens het wandelen zaten de kids van mijn vriend wel eens op je rug, die kon je nog wel dragen. Wat vonden ze het leuk! En wat was jij trots...
Nog een foto met je 30'e verjaardag, moet er nog altijd om lachen, feesthoedje op je oor, voor alles was je in
.
Zo heb je nog een aantal jaren van je pensioen mogen genieten, totdat ik mezelf 4 Januari dit jaar rot schrok... je plaste bloed, dierenarts erbij, allerlei onderzoeken gedaan en de volgende dag kwam de uitslag... Kwaadaardige poliepen in je blaas... een klap in mijn gezicht. Genieten van dag tot dag... de dierenarts kon ook niet zeggen hoelang je nog had.
Je hield je goed. Tot 28 Januari... die dag verslikte je je met het brokken eten en stond je met slokdarm verstopping. Dierenarts er weer bij. De verstopping was gelukkig snel weg maar daarna kreeg je een enorme bloedneus... niet te stoppen. Het lag echt overal en je hing letterlijk in mijn armen. Huilend zei ik tegen de dierenarts dat ik je liet gaan. Maar je was zoals altijd sterk... het bloeden stopte opeens en een uur later stond je om eten te schooien. Wat liet je ons schrikken, maar wat waren we blij toen je er door was
.Daarna leek je eigenlijk op te knappen. Je werd terug dikker, je verloor geen bloed meer en je was hartstikke fit. En vanmiddag vanuit het niks de schrik van mijn leven... Je lag in de bak, begroette me net als anders met een hinnik, probeerde op te staan maar het lukte je niet. Ik heb je meerdere malen proberen helpen samen met mijn moeder maar je had de kracht niet. Dierenarts gebeld, ook die kreeg je niet overeind. En toen moest ik een keuze maken... Je was op...
Als twee trouwe ogen vragen, help me want ik voel me niet fijn,
mag je dan omdat je voelt dit is het einde, egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort, dit komt nooit meer goed,
en hij krijgt steeds meer pijn,
mag je dan omdat je hem niet kan missen, egoïstisch zijn?
Als twee trouwe ogen, sluiten gaan voorgoed,
en je zonder hem naar huis toe moet,
met alleen een halster in je hand en je hart vol pijn,
dan probeer je jezelf te overtuigen, ik mocht niet egoïstisch zijn...
Zoveel mooie jaren samen, elke dag was een feest,
en in al die tijd is hij zelf niet een keer egoïstisch geweest...'
Lieve Brian, je ging heel rustig, en was zo weg. Je bent een vechter.. en hoe snel je ging was voor mij nog maar een extra bevestiging dat je echt, echt op was.
Ik mis je nu al, wat ik voel is onbeschrijflijk. Je was mijn maatje, mijn alles, blind vertrouwen, een pony als jij kom ik echt nooit meer tegen. Ik hou van je jongen en ik zal je NOOIT vergeten, bedankt voor de 12 prachtige jaren waarin ik jouw baasje mocht zijn! Rust zacht mijn kampioentje...
'Goodbye my lover, goodbye my friend, you have been the one, you have been the one for me...'
