Geplaatst Graag wil ik jullie mijn verhaal delen.
Ik heb mijn eerste eigen veulen 3 jaar geleden vandaag moeten laten inslapen.
Het was iets wat ik totaal niet verwachtte.
Hierbij mijn verhaal.
De gelukkigste dag van mijn leven:
In de nacht van woensdag 11 mei naar donderdag 12 mei werd jij geboren.
Jou moeder is Anka en jou vader is Zento.
De bevalling ging goed alleen jij wou niet staan na jou geboorte.
Henrieke(mijn zus) en ik kwamen kijken ’s ochtends.
Wij hielpen jou in de benen en zorgden ervoor dat je lekker bij je moeder kon drinken.
Daarna hebben we je lekker in de wei gezet zodat je je benen goed kon strekken.
Toen we af en toe kwamen kijken zagen we dat je niet in de benen kon komen.
Dit hebben we even afgewacht.
Toen Henrieke vrijdag 13 mei kwam schrok ze, je was erg futloos.
Henrieke heeft alarm geslagen en de dierenarts gebeld.
De dierenarts kwam en kon er niet zo veel aan doen.
Toch zei hij dat je bij moest worden gevoerd, ook ’s nachts.
Dus Henrieke heeft mij opgebeld en ik ging gelijk door van mijn werk samen met Henrieke naar jou toe.
Toen ik bij jou kwam was ik blij dat Henrieke de dierenarts had gebeld.
De eerste voeding van jou deden we om 11 uur ’s avonds.
Daarna kwam het om half 2 ’s nachts en om half 4 ’s nachts.
Toen ’s ochtends om half 7 de wekker weer ging gingen we eruit om jou de laatste voeding te geven van die nacht.
We zagen dat je wel wat was op gekrabbeld maar nog niet dat je zei van het is goed.
Zaterdag zijn we de hele dag bij jou geweest en jou gevoed.
De nacht van zaterdag op zondag deden we precies hetzelfde.
Zondags kwam de dierenarts en het ging een stuk beter, de dierenarts zei dat je al een stukje was opgeknapt.
We zagen zondags ook al dat je op eigen kracht kon gaan staan.
Toen Henrieke maandags werd opgebeld ging ze gelijk naar jou heen.
De huid bij de gewrichten bij jou waren open gesprongen.
De dierenarts kwam weer en we moesten jou 2 keer daags antibiotica geven en we moesten de open wonden insmeren met zalf.
Dit hebben we zo 3 weken lang gedaan.
Toen was je helemaal zoals het hoorde, een vrolijk veulentje.
Toen ging je samen met je maatje Get Me verhuizen naar Lievelde.
Daar werd jij mijn paardje.
Toen je zondag 22 januari door het draad heen vloog werden we nog boos op jou en Get Me.
Toen kwam woensdag 25 januari 2012 de dag dat mijn leven voor altijd veranderd is.
Ik vond jou op de grond.
Je wou niet opstaan.
Toen heb ik Maarten (mijn broer) gebeld of hij wou helpen om jou in de benen te helpen.
Maarten kwam en stelde voor om jou maatje Get Me naar buiten te doen en te kijken of je dan wou staan.
Dit deed ik.
Ik kreeg de grootste schok van mijn leven, je viel in de deuropening en je kon niet meer staan.
Ik belde gelijk Henrieke om maar die was natuurlijk aan het werk.
Gelukkig was Maarten erbij en die belde papa op, papa zei dat we dierenarts maar moesten bellen.
De dierenarts gebeld en die kwam er gelijk aan.
Toen de dierenarts er was werd jij onderzocht.
De dierenarts overlegde nog even met een meer ervaren dierenarts wat hij moest doen.
De meer ervarende dierenarts vroeg om welk paard het ging, toen de andere dierenarts dat zei wist hij gelijk wie jij was.
Je moest met spoed geopereerd worden in de kliniek.
Mama had ondertussen jou oude eigenaar al opgebeld en die kwam al gelijk met een trailer aanzetten.
Toen konden we jou in de trailer slepen.
Toen zijn we gelijk door naar de kliniek gereden waar je de operatie moest ondergaan.
Ik kon niks doen dus ze zeiden dat ik beter naar huis kon gaan, dus toen zijn Maarten en ik naar huis gereden afwachtend van een telefoontje.
Toen om ongeveer half 3 de telefoon ging pakte mama de telefoon op.
De operatie was goed gelukt alleen het enige probleem was dat je niet wou opstaan.
Wij reden gelijk langs Henrieke en toen door naar Lichtenvoorde.
Je lag daar, zo lusteloos.
Je keek gelijk op toen wij binnenkwamen.
Ze zeiden dat dit een probleem zou worden als je niet kon opstaan.
We probeerden toen een poging, die poging mislukte.
Toen lieten wou jou rusten en probeerden we het weer om 19.00 uur.
Die poging om 19.00 uur mislukte ook.
Toen werd er besloten wat we moesten doen.
Wij bleven tot 23.00 uur afwachten, jij moest ten slotte ook weer even tot rust komen.
Toen we om 23.00 uur weer een poging deden mislukte die ook.
Toen hadden we besloten dat jou oude eigenaren tot 2.00 uur ’s nachts bleven en dat daarna Henrieke en ik bij jou kwamen.
Om 2.00 uur ’s nachts kwam ook de dierenarts kijken hoe het ging.
Om 2.00 uur was er nog niks veranderd.
Toen zaten wij daar vanaf 2.00 uur.
Wij hoorden dat je pijn had, heel veel pijn.
Het deed ons pijn om te horen dat jij zoveel pijn had.
Toen we om half 8 ’s ochtends weer een poging deden ging dat ook fout.
Toen hebben we om half 11 ’s ochtends besloten dat we jou naar buiten moesten krijgen.
We sleepten jou naar buiten de paddock in.
Daar deden we een poging om te kijken of je wou staan, die poging mislukte ook.
Toen wachtten we weer tot half 2 voor de volgende poging.
Ondertussen had jij een lekkere warme deken om omdat het toen ijskoud was buiten.
Toen het half 2 was deden we weer een poging, de allerlaatste.
Deze mislukte tot ons groot verdriet.
De dierenarts zei dat hij de beslissing niet wou nemen om jou uit je lijden te verlossen omdat hij jou niet geopereerd had, we moesten wachten tot dat de andere dierenarts er weer was.
Ze zeiden dat we het beste even naar huis konden gaan.
Dus toen moest ik jou achterlaten, met veel pijn in mijn hart.
Toen wij om kwart voor 3 werden gebeld kwamen we gelijk naar jou toe.
De dierenarts zei dat dit niet langer kon en dat we jou uit je lijden moesten verlossen.
We moesten afscheid nemen van jou.
Iets dat ik na jou moeilijke start nooit had verwacht zo snel.
Dat afscheid zou ik nooit vergeten.
Toen kwam de dierenarts.
Jij kreeg een spuit.
En jij ademde nog 1 keer, de allerlaatste keer in.
En je zuchtte het met grootte kracht uit.
Dit betekende voor ons dat je gewoon op was.
Je stierf in mijn handen op 26 januari 2012 om 12 minuten over half 4.
Die 2 dagen vergeet ik nooit meer.
26 januari 2012 de dag dat mijn leven voorgoed veranderde.
Lieve Gig,
Ik zal je nooit vergeten!
En wat mis ik je nu nog.
Gigant is geholpen aan een spoelwormverstopping.
Helaas wou hij na de operatie niet staan en hebben we hem uit zijn lijden moeten verlossen.
Rest in Peace!
