Geplaatst 
alles begon rond kerst vorig jaar.
Harvey zat niet lekker in zijn vel. ik gaf hem een vitamine spuit in de hoop dat hij een 'winterdipje' had
de dag naar kerst begon hij kreupel te lopen en ik besloot hem die middag al lekker binnen te zetten.
die avond werd ik gebeld door zijn verzorgstertje 'Harvey wilt geen stap meer zetten ik krijg hem zijn stal niet uit!'
alle alarmbellen gingen rinkelen bij mij. ik reed zo snel mogelijk naar stal en belde ondertussen de dierenarts.
eenmaal op stal kwam ik gelijk aan met de dierenarts. we zagen het gelijk mijn lieverd verging van de pijn.
met veel pijn en moeite kregen we hem zijn stalletje uit.
conclusie was dat Harvey hoefbevangen was.
we kregen pijnstillers.
alles leek beter te worden.
12 januari kreeg mijn vriendje zijn laatste medicijnen
19 januari helemaal terug bij af. Harvey stond weer met pijn
lingenhoeve gelijk gebeld die middag konden we nog terecht om foto's te maken
ik ging pijnstillers halen om te geven anders kon hij de trailer niet in komen.
eenmaal de foto's gemaakt. Harvey was goed hoefbevangen
hij kreeg speciaal omgekeerde ijzers met rubbertjes ertussen en weer een kuur pijnstillers
hij krabbelde weer op.
naar een paar dagen liep hij weer los te rommelen in de schuur
ik was zo gelukkig mijn vriendje weer zonder pijn te zien
alsnog kwam de dierearts wel om te paar dagen kijken hoe het ging
ik liet hem iedere week lekker masseren om los te blijven
ook liet in bloed trekken op cushing dat zou de boel beter verklaren
maar er kwam geen cushing uit.
alles leek beter te gaan
maar.. beging maart gingen we een diep dal in.
ik merkte het gelijk. Harvey lag heel veel en ging nu ook achter heel moeilijk lopen.
dierenarts weer gekomen.
weer pijnstillers
langzaam zag ik het licht weg gaan in zijn oogjes
op 11 maart zat ik even lekker in zijn stalletje
Harvey ging pal naast me liggen met een blik van het is goed.
hij was heeel diep aan het hijgen. mijn vriendje was op.
hij stond te vechten op overeind te blijven
die middag maakte ik de moeilijkste beslissing ooit
we hadden lang genoeg gevochten.
alleen ik kan Harvey besparen voor verdere pijn
naar heel veel moed bij elkaar sparen besloot ik de dierenarts te bellen om mijn gevoel te bevestigen
de volgende dag bevestigde hij mijn gevoel.
het was klaar, Harvey was op, op van het vechten
ik kreeg een overdosis aan medicijnen zodat hij de laatste 2 dagen zonder pijn kon leven
13 maart was DE dag,
de dag die ik nooit zal vergeten
om half vijf is mijn vriendje met zijn zachte neusje op mijn schoot en zijn pluisoortjes naar voren heen gegaan
ik had zo veel bewondering voor hem zo blij hij in het leven stond
Zijn rollende koppie ,zijn staat hoog als een vlag in de lucht terwijl zijn kleine beentjes hem met een razende snelheid vooruit laten gaan. Zijn dikke buikje die heen en weer schud met kindervoetjes die niet eens onder het zweetblad van zijn zadel uitkomen.
er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk.
maar het is goed zo. de gedachte dar hij nu lekker in de eeuwige groene weides galoppeert doet me goed
