Geplaatst Het eind van 2014 is verschrikkelijk zwaar geweest maar toch ook zo mooi geëindigd.
Laten we beginnen bij Epke, hij is als veulentje van 10 maanden bij mij gekomen. Ik was op slag verliefd op zijn vlekken en zijn mooie blauwe kijkers. Toen hij aan kwam zat hij vol met wormen en zijn hoeven waren zo lang dat ze onder zijn lichaam stonden en zo zijn ruggetje krom trok. Een klein hoopje zielig van 60cm hoog..
Ik heb hem zelf mensenmak gemaakt en hele mooie tijden met hem gehad, vanaf dag 1 heeft hij me altijd laten lachen met 1 van zijn rariteiten. Hij was een geval apart. We waren meteen dikke maatjes. Maar ondanks dat ik hem weer helemaal heb 'opgelapt' bleef hij altijd kwakkelen met zijn gezondheid, hij had elke 3/4 maanden wel weer iets.
Vanaf deze zomer was zijn gezondheid aardig stabiel en hij had nu wel de leeftijd om wat te gaan doen. Gezien zijn voorgeschiedenis wou ik zeker weten of hij nergens last van had, anders bleef hij gewoon als maatje voor Joep. Dus de osteopaat kwam langs en die schrok heel erg. Hij zat gigantisch vast in zijn ruggetje en zijn buik was aan 1 kant meer opgezet en ook hard. Zij dacht aan beschadiging van de blinde darm door de (bloed)wormen, maar het was zeker dat hij behoorlijk pijn had. Hier schrok ik zelf heel erg van, mijn eerste vraag was dan ook of hij ooit nog pijnvrij zou kunnen leven..
Hierna heb ik meteen contact opgenomen met de DA, na alle feiten van zijn geschiedenis en ziekten bij elkaar op te hebben geteld kwam het erop neer dat niet alleen de pijn zou blijven maar dat zijn kwaliteit van leven ook alleen maar minder zou gaan worden.
Ik heb altijd al geweten dat Epke niet oud zou worden, maar dat ik met 3,5 jaar al afscheid moest gaan nemen kwam harder aan dan gedacht.. Ik heb besloten hem nog 2 weken bij me te houden om afscheid te kunnen nemen, daarin deed hij ook nauwelijks meer wat. Als ik hem los gooide zocht hij gewoon een plekje waar hij lekker kon staan en dan bleef hij daar maar staan. Ik wist gewoon dat dit de beste keuze voor hem was en dit bevestigde dat alleen nog maar meer. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik 2,5 jaar met hem door heb mogen brengen. Ik had me geen beter maatje kunnen wensen!
Op vrijdagmiddag is de dierenarts dan ook gekomen en met zijn hoofd op mijn schoot en in mijn handen heeft hij zijn 3 laatste diepe zuchten vredig uitgeblazen.
Mijn trots, mijn grote liefde en vooral mijn beste maatje. Epke.
Na het overlijden van Epke heb ik van mensen op stal een nieuwe pony gekregen, Welsh pony Flynn van een half jaar jong. Joep staat natuurlijk alleen op stal en kan er niet over heen kijken oid en hij is het niet gewend alleen te staan. Dus dit was een hele leuke verrassing en zowel Joep als ik waren er erg blij mee. Flynn was een beetje verkouden maar met wat goed voer en vitamines was dat zo verholpen.
Flynn zou ongeveer 1.30 worden en een bekende fokt ook sectie B Welsh pony's en die vond hem altijd al zo klein. Maar nou zijn er wel meer veulens die klein zijn en later een spurt krijgen.
Maar helaas, op een donderdagavond kwam ik op stal om te voeren en ik liep mn stal in en merkte dat het niet goed was. Normaal kwam hij altijd naar me toe maar hij bleef in een hoekje staan. Ik liep naar hem toe en hij was bloedheet en zeiknat. Ik heb in blinde paniek een vriendin gebeld, een andere vriendin geroepen en de DA gebeld. Hij bleek 39,8 graden koorts te hebben en at niet en dronk niet. De DA heeft hem koortsremmers en pijnstillers gegeven en antibiotica. Het leek op een virusinfectie, maar omdat hij ook niet gemest had is hij voor de zekerheid ook geintubeerd en gespoeld. De koorts nam af en ik ben later nog wezen kijken, hij liep nog niet en at en dronk ook nog niet maar hij hinnikte wel naar me en reageerde ook wel alert. Zijn temperatuur was ook weer goed dus ik ben naar huis en naar bed gegaan.
De volgende ochtend meteen weer uit de veren en checken. Hij stond er nog in dezelfde toestand als de avond ervoor, alleen schudde hij een beetje met zijn hoofd van boven naar beneden. Dus ben toch aan het werk gegaan want verder was hij stabiel.
Om half 2 werd ik gebeld dat het mis was, dus weer DA gebeld. Weer dezelfde behandeling gedaan, ze stonden echt radeloos.. De koorts wees op een infectie/virus maar hij was nu ook alle coördinatie en bewustzijn kwijt. Hij had zijn hele mond kapot van binnen omdat hij tegen de stalwanden aan liep..
Ze dacht aan een virus met daarbij of koliek of hersenvliesontsteking of een leverontsteking. In alle 3 de gevallen was het einde verhaal. Dus bloed afgenomen en ze is weer weg gegaan, we wilden afwachten of de behandeling weer zo goed hielp.
Maar 20 minuten later is hij helemaal ingestort en heb ik de moeilijke beslissing genomen om ook hem uit zijn lijden te verlossen. Precies 3 weken nadat ik mijn lieve Epke heb moeten laten gaan..
En weer bleven Joep en ik alleen en ontredderd achter. Joep heeft beide keren een paar dagen niet gegeten en ik daarintegen heb alles gegeten wat los en vast zat..
Ik heb nu pas de kracht gevonden om het te delen, het is allemaal zo heftig geweest..
Gelukkig hebben Joep en ik sinds 30 december weer een nieuw vriendinnetje, het was niet gepland maar kwam op ons pad. En zo sluiten we het eind van 2014 toch nog mooi af en gaan we met Noa samen een mooi 2015 tegemoet hopen we!
veel suc6 met je nieuwe pony 
